Vorið - 01.12.1965, Blaðsíða 13

Karólína var aðeins vesalings stúlka,
sem hafði lent á villigötum.“
„Móðurbróðurinn hefur víst aldrei
heimsótt hana.“
„Nei, en nú verður honum boðið að
jarðarförinni. Hann lilýtur að koma.“
Jóhann þrýsti höfðinu niður í kodd-
ann.
Seinna fylgdi hann Lovísu yfir í
heimili sitt. Hún fór til að ræsta húsið.
„Þú ættir að bíða hérna á meðan,
drengur minn,“ sagði hún, áður en hún
fór. „Það er bezt fyrir þig.“
En Jóhann vildi fara með henni.
Þau fóru eftir stíg bak við bæinn
heim að húsi Karólínu saumakonu. Þeg-
ar Lovísa tók lykilinn upp til áð opna
dyrnar, varð það Ijóst fyr.ir Jóhanni,
að þetta hús var nú ókunnugt hús, sem
honum kom ekkert við framar. Mamma
var þar ekki lengur. Heimilið var hrun-
ið í rústir.
Hann var heimilislaus — heimilis-
laus.
Hinn þögli sársauki, sem hafði vaxið
og vaxið, yfirbugaði hann.
Þegar hann kom inn í anddyrið og
sá kápu móður sinnar hanga á sínum
venjulega stað, gekk hann að henni og
fól andlitið í henni. Hann grét liátt og
sársaukafullt.
Bak við sig heyrði hann rödd Lovísu:
„Já, gráttu, drengur minn, það léttir.“
Þá sleppti hann sér alveg út í ein-
manaleik sorgarinnar. — Hann stóð
þar enn lengi eftir að Lovísa lagði
hönd sína á handlegg hans: „Jæja, Jó-
hann, nú verðum við að fara.“
Hann sneri sér við þegjandi. Hann
var hættur að gráta. Hann gekk inn í
litla eldhúsið, horfði á hlutina, sem
hann þekkti svo vel, leit inn í stofuna,
þar sem saumavél mömmu hans stóð, en
yfir henni hafði hún setið daga og næt-
ur, leit á gömlu klukkuna, sem hékk á
veggnum með sitt rólega tikk-takk.
Svo kom hann aftur.
Drengurinn liafði kvatt heimili sitt
— og bernsku sína.
Það er jarðarför í litla, austurjózka
þorpinu. Fánar blakta í hálfa stöng við
öll húsin.
Alvarleg hringing kirkjuklukkunnar
hljómar út í bláa vorhimininn og fugl-
arnir syngja. Bak við kistuna, sem er
þakin krönsum, gengur Jóhann milli
frænda síns og konu hans, en þau eru
komin í tilefni dagsins. Hann er fölur
og gengur með nærri lokuð augu, en
rólegur. Hann grætur ekki. Hann hefði
heldur hafa viljað ganga með Lovísu,
en á að ganga með ættingjunum.
Það er eins og þetta komi honum ekki
við. Það, sem er honum viðkomandi,
býr í huga lians.
Það, sem gerist í kirkjunni og við
gröfina, er fjarlægt og óraunverulegt
fyrir honum. Hann heyrir prestinn tala,
en nær ekki í innihald ræðu hans. A
eftir taka margir í hönd hans, þögulir.
Það gengur vélrænt fyrir sér.
Svo er minningarsamkoma í sam-
komuhúsinu. Jóhann er svo heppinn
að sitja á milli frænda síns og Louisu.
Þau tala saman.
„Við söknum Karólínu,“ segir Lov-
ísa.
„Já, það — getur verið.“ Móður-
VORIÐ 155