Vorið - 01.09.1966, Síða 7

til hinna norðlægari slóða. Það verSur
l®ng ferS. Ert þú meS, félagi ? “
vJá, en ég hef enga peninga,“ svaraSi
^°b, sem nú hafSi glaSvaknaS. „Þegar
eg hef greitt gestgjafanum næturgreiS-
atln, á ég ekki einn eyri eftir,“ sagSi
Bob.
’Æg var ekki aS spyrja eftir pening-
um. Ég er ag iepa ag manni — góSum
lélaga. Ég hef sjálfur allan nauSsynleg-
an útbúnaS til ferSarinnar,“ svaraSi
f'red Dennison.
—-------Daginn eftir lögSu þeir Fred
°S Bob af staS á sleSa, sem dreginn var
af fjórum stórum hundum. Allt benti til
l’ess, aS Fred væri vel efnum búinn.
Sktygin a hundunum voru úr nýju,
hrúnu leSri og á sleSanum var nýtt,
hrúnt tjald, þykkar ullarábreiSur, tveir
svefnpokar, en auk þess nokkrar matar-
h'rgSir, tvær byssur og gildrur af alls
h°nar stærSum.
Skömniu fyrir sólarlag námu þeir
staðar hjá nokkrum visnum pílviðar-
lljám, sem lágu á jörðinni, eins og þau
Vínru ag njóta verSskuldaSrar hvíldar
uhir mörg hundruS ára óveður og
st°rma. Bob hjó nú nokkrar greinar af
llénu, sem einhvern tíma höfðu verið
hreiðurstæði fugla skógarins. TjaldiS
Var reist og brátt snarkaði eldurinn í
ai'ninum, sem Bob hafði einnig haft
^eð sér.
„En sú dýrð að mega stöku sinnum
hfa hinu sanna og náttúrlega Iífi,“ sagði
1 red og teygði makindalega úr sér á
8°lfinu. „Þetta er nú eitthvað annað en
a® sitja innilokgSur á skrifstofunni
heima og tala við viðskiptavini og ann-
arf slíkt fólk. Fyrir þremur árum var
ég með í veiðiferð og þá lukust upp
fyrir mér undur náttúrunnar og fegurð,
og ég fékk að reyna, hve sá er ham-
ingjusamur, sem má lifa í nábýli við
hana. Ég hef oft óskað að ég væri
fæddur og uppalinn í eyðimörkinni. Þar
er maður frjáls og laus við allan hé-
gómaskap og fordóma, sem siðmenn-
ingin heimtar af okkur.“
Bob samþykkti skoðanir Freds. Hann
lá sem sé þarna sjálfur og gladdist af
þeim aðstæðum, sem hann var nú í hér
í þessari friðsælu, kyrrlátu eyðimörk.
Þar ríkti hinn djúpi og óskiljanlegi frið-
ur.
Þegar þeir félagar höfðu snætt morg-
unverð næsta dag, tóku þeir upp tjald
sitt og komu því fyrir á sleðanum, svo
og allan farangur þeirra. Þeir stefndu
enn í norður. Fred hafði hugsað sér að
komast svo langt inn í eyðimörkina og
unnt var, eitthvað þangað, sem enginn
hvítur maður hafði áður stigiS fæti sín-
um, en gnótt var veiðidýra, bæði silfur-
refir og svartir refir.
Eftir sex daga ferð komu þeir að
vatni einu miklu, sem lá í útjaðri skóg-
arins. Þeir ákváðu nú að byggja sér
kofa og hafa hér vetursetu. Þeir ættu að
geta fengið nægan fisk úr vatninu handa
hundunum. Þeir gerðu tilraun með fisk-
veiðar með því að höggva vök á ísinn
og leggja þar net sitt, sem þeir höfðu
haft með sér. Netið varð brátt fullt af
fiski. Hérna stunduðu þeir Fred og Bob
loðdýraveiðar i þrjár vikur og veiddu
mörg loðdýr í gildrur sínar.
Dag einn, þegar þeir voru úti að líta
eftir gildrunum, sáu þeir mikinn reyk
stíga til himins úr þeirri átt, sem kofinn
VORIÐ 101