Vorið - 01.09.1966, Qupperneq 9

erum staddir nú?“ sagði hann. „Okkar
Eíða nú þau örlög að svelta hér í hel og
frjósa svo, hér úti í eySimörkinni. ViS
^öfum lifaS saman eins og vinir. Get-
arSu fyrirgefiS mér, aS ég fór meS þig
EingaS, svo aS viS getum líka dáiS sem
vinir?“
Bob gat ekki stillt sig um aS brosa.
Ffed hafSi litiS allt of alvarlegum aug-
Uln á ástandiS.
»ViS verSum aS reyna aS bjarga okk-
Ur aftur til baka, eins og viS bezt getum.
Enn er of snemmt aS gefa upp alla von,“
sagSi Bob hughreystandi.
En Fred sá enga leiS til björgunar.
Hvernig áttu þeir aS komast heim aftur,
tjaldlausir og matarlausir. Af skotvopn-
um höfSu þeir aSeins tvær skammbyss-
Ul' í vösunum. Rifflana höfSu þeir skil-
eftir í skálanum og þeir voru nú
Sjörónýtir af eldi. Nú sá hann, aS hann
hefði átt aS hlusta á aðvaranir foreldra
sinna og leggja ekki út í eyðimörkina,
alla þessa óralieð. Bob reyndi að hugga
^ann eins og hann gat. „Við verðum að
reyna að koma okkur upp nýjum útbún-
aSi til heimferðarinnar,“ sagði hann.
Eyrst var athugað gaumgæfilega, hve
mikið þeir áttu eftir af eldspýtum, og
^egar þaS kom í ljós aS þeir áttu til
sanians um þrjátíu eldspýtur, var það
sýnt, að þaS nægSi til að kveikja mörg
Eál. SíSan tók Bob öxina og sögina, sem
Eigu hjá eldiviSarhlaðanum.
jjÞað er tilgangslaust að gráta yfir
•njólk, sem hellt hefur verið niður,“
sagði hann. „V.iS verðurn að búa okkur
annan sleða.“
Áður hafði það verið þannig, að
Ered hafði tekið allar ákvarðanir, en
nú var það Bob, sem var hinn leiðandi
kraftur. Til þess að Fred skyldi ekki
alveg láta bugast, reyndi Bob að fá hon-
um alltaf einhver verkefni.
MeS trjágreinum, sem þeir hjuggu til
og nöglum, sem þeir fundu í öskunni,
tókst þeirn að korna upp mjög einföld-
um og frumstæðum sleða, sem þeir
drógu niður aS vognum hjá vatninu,
þar sem net þeirra lágu. Netin voru lögð
í vatnið og þeir tóku sér enga hvíld
fyrr en um 100 kilógrömm af stórum
og feituin fiski var kominn á sleðann
þeirra. Þá loks tóku þeir sér hvíld.
„Jæja,“ sagði Bob. „Nú erum við
búnir aS fá nægan mat handa okkur og
hundunum til heimferðarinnar. Jafnvel
þótt það sé nokkuð einhliða fæða.“
Þeir drógu síðan sleðann upp að
brunarústunum, en þar verkaði og
steikti Bob stóran fisk, sem varð eini
rétturinn, sem þeir fengu í kvöldmatinn.
Því næst hófu þeir undirbúnáng að
því að koma sér fyrir liina löngu og
köldu heimskautsnótt. Til að notfæra
sér hitann frá bálinu, byggðu þeir sér
lítinn kofa úr stórurn og litlum trjá-
greinum.
„Nú vökum við til skiptis og gætum
bálsins,“ sagSi Bob. „En okkur vantar
enn aktyg.i á hundana, áður en við hefj-
um heimferðina. Ég sé enga aðra leið
en að við skjótum Molly (en svo hét
einn hundurinn) og búum til aktygi á
hina þrjá úr skinninu. Molly getur hvort
sem er varla komist langar leiðir vegna
heltinnar.“
„GerSu eins og þér sýnist,“ sagði
Fred vonleysislega. Óttinn við að standa
einhvern hinna næstu daga augliti til
VORIÐ 103