Vorið - 01.09.1966, Blaðsíða 22

NÝI LEIKVANGURINN
EFTIR SVERRE BY SKÓLASTJÓRA
3. kafli:
Knattspyrnukeppnin gekk miklu verr
en nokkurn hafði grunað. Áki hefur ný-
lega snætt miSdegisverS eftir aS hann
kom heim frá Völlum. Nú kemur hann
haltrandi milli fjóssins og hlöSunnar.
Hann stóS lengi kyrr og hvíldi á heil-
brigSa fætinum, þar til hann loks flutti
hækjurnar hálfan metra áfram, vegur
sig upp á þær og tekur nýtt skref áfram.
— ÞaS var ekki viS öSru aS búast,
segir hann viS sjálfan sig. — Vallna-
drengirnir hafa allt til alls. Þeir hafa
fyrsta flokks knattspyrnuskó meS tökk-
um — sérstakan búning — gular blússur
og svartar buxur. Þeir hafa ágætan í-
þróttaleikvang, meS íþróttahúsi, þar
sem hægt er aS skipta um föt meS heitu
og köldu baSi.
Áki er alveg utan viS sig meSan hann
hugsar um allt þetta.
Björndælingar eru allir fátækir og
svo urSu þeir aS hafa tvær stúlkur meS
í keppninni. Hann sér félaga sína fyrir
sér, þegar þeir komu fram á völlinn í
alls konar buxum: síSum, hálfsíSum og
stuttum, hver meS sínum lit, sumar
svartar eSa gráar, aSrar brúnar eSa
hvítar. Blússur sáust þar ekk.i, Sveinn á
Sandmói hljóp um í þykkri ullarpeysu,
svo aS svitinn bogaSi af honum og
Agnar frá Grenimói stóS í markinu í
rauSri treyju af afa sínum.
— Já, svo urSu mörkin þrettán, —
Vallnadrengirnir gerSu þrettán mörk.
— Þrettán móti núll, öskruSu allir
strákarnir frá Völlum og umhverfinu. —
Far.iS heim og vaggiS ykkur, sögSu
þeir viS drengina í Bjarnardal.
LúSvík og Anna taka sér langa hvíld-
arstund eftir miSdegisverSinn á sunnu-
dögum. Áki getur þá veriS aleinn aS
minnsta kosti í tvær stundir, og hann er
aS hugsa um, hvort hann eigi aS fara
í kringum BjarnarvatniS í þessu indæla
veSri. ESa hvort hann eigi aS fara í
gegnum skóginn hinu megin viS vatniS
og fara þar um rudda svæSiS. Hann
getur komiS viS í rafmagnsstöSinni, ef
honum sýnist, því aS hann veit hvar
lyklarnir eru. ESa hann fari niSur á
veginn til móts viS hina strákana. En
hann hættir strax viS þaS.
AS lokum heldur hann af staS án þess
aS vita hvert hann ætlar. Hann vill fara
einförum og vera laus viS aS hitta ann-
aS fólk. ÞaS var nógu slæmt, aS félag-
ar hans skyldu bíSa ósigur. En þaS sem
gerSist seinna var verra, miklu verra,
fyrir hann sjálfan — hann hafS.i ekki
getaS haldiS hendinni kyrri, þegar einn
af Vallarstrákunum kom slangrandi til
hans. Hann hafSi vindling í munninum
og sína stúlkuna viS hvorn arm. Hann
skellihló aS því, aS Björndælingar skyldu
þurfa aS fá stúlkur til aS hjálpa sér.
116 VORIÐ