Vorið - 01.09.1966, Qupperneq 39

Refurinn og tígrisdýrið
í útjaðri skógarins bjuggu refahjón.
l3abbinn var mjög fallegur refur, skinn-
gljáði eins og silki og trýnið var
^ammjótt, skær augun og skottið var
þéttvaxið. Mamman var ekki eins stór,
er> líka mjög falleg — og hún var ekki
grobbin.
Það var pabbinn. Hann hafði mjög
ftnkið álit á sjálfum sér og fannst lítið
t'l um gáfur mömmu. Alltaf þegar þau
Urðu ósátt um eitthvað, sagði hann að
l°kum:
Góða mín, hugsa þú um börnin,
skal sjá um hitt. Mundu það, að ég
er svo vitur, að ég get fyllt heilan vagn
a* v.iti, en þitt vit kemst í litla körfu.
Þau áttu 5 fallega yrðlinga, skinnið á
þeim gljáði eins og silki, trýnið var fram-
mjótt, skær augun og þéttvaxið skott. —
^etta eru fallegir yrðlingar, var pabb-
lnn vanur að segja. — Annars er ég
ekki viss um hversu margir þeirra líkj-
ast mér og hversu margir þér. Eg held
saint, að þeir séu allir svo fallegir og
vitrir, að þeir verði allir eins og ég með
t'manum.
Refamömmu fannst ekki, að hann væri
sanngjarn og hún var ekki sammála
ðonum, en hún sagði ekkert. Hún lét sér
nægja að bugsa: — Þetta eru falleg-
ustu yrðlingarnir í öllum heiminum, og
''ún var ánægð með það.
Yrðlingarnir voru mjög lystargóð.ir,
°g refahjónin urðu að leggja hart að
Ser til að afla þeim fæðu. Nálægt gren-
inu var kauptún, og þegar fólkið þar
svaf sem fastast á nóttunni, smugu
refahjónin út úr greninu og læddust
þangað til að ná sér í mat. Þau fundu
matarafganga og bein, sem hafði verið
fleygt, stundum gátu þau hnuplað sér
kiðlingum, en alltaf komu þau með eitt-
hvað heim handa yrðlingunum.
Þau urðu að fara ákaflega varlega,
því að annars vöknuðu hundarnir í
þorpinu og eltu þau. Þar að auki voru
tígrisdýr í skóginum, sem voru reiðu-
búin að éta refahjónin, ef þau gætu séð
sér færi að ná í þau.
Eina nóttina voru þau á leið heim úr
þorpinu. Þau höfðu stritað mikið og
höfðu aflað mikils matar. Refapabba
fannst, að hann hefði fundið mest og
líka það bezta og hélt áfram að tala um
það og hafði hátt. Hann hækkaði sig
alltaf, þar til refamömmu fannst nóg
um. — Refapabbi! sagði hún. — Ef
þú talar svona hátt, getur tígrisdýrið ef
til vill heyrt til þín og hvernig fer þá um
okkur og morgunmatinn blessaðra barn-
anna okkar?
— Vertu nú ekki svona vitlaus, góða
mín, sagði refapabhi, — jafnvel þótt
tígrisdýrið gæti heyrt til okkar, þá gerði
það ekkert til! Ég er of vitur til að
'hann gæti náð okkur. Mundu það, að ég
get fyllt heilan vagn af viti, en þú hefur
ekki meira vit en sem fyllir eina körfu.
í sama b.ili og hann sagði þessi orð,
var hlegið í myrkrinu rétt hjá þeim. En
VORIÐ 133