Vorið - 01.12.1972, Blaðsíða 25

á kertunum, því að drengurinn var búinn
að láta aftur augun og sofnaður.
Bn var nú drengurinn í raun og veru
sofnaður ? Um það skulum við spyrja á
morgun, hvort hann hafi verið vakandi
eða sofandi.
Hlustið nú bara á.
Drenghnokkinn rís upp, hægt, afar
hægt. Þei, hann fer í sokka og buxur —
þei — hægri fótar og vinstri fótar skó, fer
hljóðlega í treyjuna og hlýja vetrarfrakk-
ann sinn, setur loðhúfuna sína upp og —
einn, tveir, þrír — smeygir á sig vettling-
unum, sem fóðraðir eru með loðskinni.
Pyrir utan dyrnar stendur Prosti, sem
hefur hug á að bíta í kinnar lítilla barna,
en Hansi er ekki hræddur við Prosta;
hann opnar dyrnar og hlær upj) í opið
geðið á lionum. Svo leggur hann af stað
til að leita að jólabarninu. Sleðann sinn
dregur hann á eftir sér — sleðann, sem er
rauður að innan og blár að utan.
Pann hann jólabarnið ?
Við skulum nú sjá til.
Pyrst gengur Iians gegnum hinn undur-
fagra greniskóg. 1 snjónum sá liann spor
eftir netta hestahófa. Þetta er slóðin eftir
hest jólabarnsins, svo að drengurinn er á
réttri leið. En sá nístandi kuldi, — en það
gerir ekkert til. Hann dregur loðhúfmia
niður fyrir eyrun — og lilustið á! Lágt,
nndurlágt syngja englarnir á bimninum,
og í grenitrjánum heyrist hljóður þytur.
„Æ, mín góðu grenitré! Ilafið þið syk-
ur eða salt til sölu?“
„Nei, nei“, hvísla grenitrén.
„Hvað 1 Og þið standið hér kyrr. í borg-
inni og þorpunum er fjöldi barna, sem
ganga í götugum leistum og sokkum; þau
göt ættuð þið að fylla með ullinni ykkar;
nálarnar virðist þið hafa nógar til aðgerð-
anna.‘ ‘
En grenitrén mjakast ekki úr stað. Hann
heldur lengra áfram, alltaf lengra og
lengra í djúpum snjónum, og hægt rennur
sleðinn á eftir honum, sleðinn, sem er blár
að utan og rauður að innan. Þá koma
tveir hrafnar til móts við hann, annar á
hægri, en hinn á vinstri hönd. Þeir syngja,
syngja með sorgarrómi:
„Krunk, krunk, krunk, nú er liart í ári,
hver hjálpar okkur nú frá hungurfári?“
„Komið þið á morgun að eldhúsglugg-
anum heima hjá mér,“ sagði Hans, „þá
skuluð þið fá stórt lærbein af svíni að
kroppa, en þá verðið þið líka að draga
sleðann minn, svo að ég geti náð jólabarn-
inu.‘ ‘
Og þetta gerðu hrafnarnir reyndar. Þeir
böðuðu út vængjunum og hófu sig lítið
eitt frá jörðu, og sleðinn þaut áfram. Það
hoppaði í Hans hjartað, og hátt uppi á
himninum hoppuðu glitrandi stjörnurnar
framh. á hls. 33
Vorið
25