Vorið - 01.12.1972, Síða 26

JULES VERNE:
Granf skipstjóri og börn hans
HANNES J. MAGNÚSSON ÞÝDDl
TUTTUGASTI OG FIMMTI KAFLI
Glœpamaðurinn Ben Jonson.
Þetta varð ömurleg nótt. Skömmu fyrir dögun
fór að rigna, og hélzt það veður fram eftir næsta
degi. í tjaldinu var litið afdrep að fá, og því
urðu karlmennimir að leita sér skjóls í vagnin-
um. Um svefn var ekki að ræða, en reynt var að
stytta sér stundir með samræðum. Majórinn einn
var þögull og alvarlegur. Það rigndi nú svo mik
ið, að ferðamennirnir fóru að kvíða því, að
Snowyfljótið flæddi yfir bakka sína, en það
mundi verða til þess, að vagninn næðist ekki upp.
Yrton og Mangles gengu við og við út til að
fylgjast með vexti árinnar og komu jafnan renn-
votir aftur.
Loksins stytti upp, en þó birti ekki svo mikið
í lofti, að til sólar sæi.
Glenvan varð fyrst fyrir að reyna að bjarga
vagninum. Það kom í ljós við athugun, að hann
var sokkinn djúpt í leðjuna og sat þar fastur.
Fremri hlutinn var því nær í kafi, en afturhlutinn
var sokkinn upp að hjólöxlinum. Þótt allir, bæði
menn og skepnur, legðu fram krafta sína, var það
mjög tvísýnt, að vagninum yrði náð upp.
„Að minnsta kosti verður að hefjast handa
mjög skjótloga/ ‘ sagði John.
Karlmennirnir gengu nú til skógar til að sækja
hestana og uxana, sem þar höfðu verið tjóðraðir,
en þeim brá heldur í brún, er þangað kom, því
að þeir voru allir horfnir. Með því að þeir höfðu
einnig verið í hafti, gátu þeir ekki verið komnir
langt.
Nú var leitað í skóginum, en það bar engan
árangur. Yrton reyndi að kalla, eins og hann var
vanur, en það bar heldur engan árangur.
Þegar leit þessi hafði staðið í nokkrar klukku-
stundir, heyrðist þó loksins hnegg og skömmu
síðar einnig öskur.
„Þeir eru þarna!“ mælti John og ruddist inn í
skógarþykknið, — hinir komu á eftir. En allir
urðu þeir jafnundrandi og orðlausir yfir þeirri
sýn, er við þeim blasti.
Allir hestarnir og uxarnir, að undanteknum ein-
um hesti og einum uxa, lágu þarna steindauðir,
kaldir og stirðir, en hópur soltinna hrafna sveim-
aði uppi yfir hræunum, viðbúnir að ráðast að
bráðinni.
Glenvan og félagar hans litu skelfdir hver á
annan, og Wilson gat ekki stillt sig um að blóta
hraustlega.
„Tökum þessu með stillingu,“ mælti Glenvan.
„Ekki verður bætt úr neinu með stóryrðum. —
Yrton,“ mælti liann enn fremur, „viljið þér taka
hestinn og uxann, sem enn eru lifandi, og koma
með þá. Við verðum að liraða okkur sem auðið er
frá þessum óhappastað."
„Ef vaginn sæti ekki fastur í feninu,“ mælti
John, „mundi hesturinn og uxinn geta dregið
hann til strandar með stuttum dagleiðum. En
fyrst verður að ná vagninum upp úr feninu.“
„Já, sem stendur ríður mest á því,“ mælti
Glenvan, „en nú skulum við hafa hraðann á. Fó-
lagar okkar eru væntanlega famir að verða ó-
þolinmóðir.“
Yrton og Mulrady leystu hestinn og uxann úr
höftunum og teymdu þá niður með ánni, og eftir
hálfa klukkustund vissu allir, hvernig komið var.
Majórinn gekk til Yrbons og mælti: „Það var
slæmt, að þér skylduð ekki láta járna alla liest-
ana, áður en við fóriun yfir Wimerrafljót.“
„Hvað eigið þér við?“ spurði Yrton.
„Ég á við það, að liesturinn, sem þör létuð
járaa, er nú sá eini, sem enn er lifandi.“
„Það er mjög einkonnileg tilviljun,“ sagði
John.
„Já, hrein tilviljun, aðeins tilviljun," mælti
Yrton og leit hvasst í augu majórsins.
26
VORIÐ