Vorið - 01.12.1972, Blaðsíða 27

Lindsay beit saman vöruuum, eius og hann
vœri að þvinga sjálfan sig til aS segja ekki meira.
Hinir litu undrandi á hann og bjuggust viS, aö
hann mundi segja eitthvaö meira, en hann sneri
sér á hæli og gekk til skógar, og Yrton liraSaSi
sér í áttina til vagnsins.
Glenvan leit á skipstjórann.
„Hvað átti hann viS meS þessu, John.
„Ég veit þaö ekki," svaraði Mangles, „en
Lindsay leggur það ekki í vana sinn að fara meö
marklaust hjal.“
„ÁstæSah getur aðeins verið ein,1 ‘ skaut Hel-
ena inn í. „Hann grunar Yrton um græsku.1‘
„Grunar Yrton um græsku?" Paganel yppti
öxlum.
„Grunar Yrton?“ mælti greifinn gremjulega.
„Heldur hann, að Yrton hafi drepið skepnurnar?
Hvers vegna ætti hann aS gera það? Yrton á
sama áhugamál og við, að komast sem fyrst aust-
ur að flóanum. Ég skil ekki, á hvaða rökum
Angus byggir þennan grun.“
„Mér þykir það einnig mjög einkennilegt, ef
Angus tortryggir Yrton,“ mælti greifafrúin.
„Hann hefur í hvívetna komið fram sem heiðar-
legur og áreiðanlegur maður.“
„Já, hann hefur reynzt vel.“
„Hnnn lieldur ef til vill, að Yrton standi í ein-
hverju sambandi við bófaflokkinn,“ sagði Pagan-
el, án ]æss að muna í svipinn eftir, að konurnar
máttu ekki fá að vita um þennan glæpamanna-
flokk.
John deplaði augunum í laumi til Paganels.
„Prófessorinn er víst eitthvaö viðutan núna.
Hér eru engir bófaflokkar á þessum slóðum.“
„Nú, já, það er satt,‘ ‘ mælti prófessorinn vand-
ræðalegur á svipinn. „Um hvað er ég eiginlega að
hugsa? Hér eru engir bófar, — og auk þess... .“
Yesalings landfræðingurinn varð enn vandræða-
legri, þegar greifafrúin horfði fast og lengi á
hann. En þá var til allrar hamingju tilkynnt, að
morgunverður væri framreiddur.
Konurnar gengu á undan, en prófessorinn kom
á eftir meS skipstjóranum.
„Ég verðskuldaði sannarlega að vera sendur i
útlegð,“ mælti liann hnugginn. „Það er mér að
kenna, nð við erum komin í þessi vandræði."
Glenvan gekk á meðan út að mýrinni, þar sem
Yrton, Wilson og Mulrady revndu að draga vagn-
inn upp úr feninu. Hesturinn og uxinn fenga
einnig að neyta allra krafta sina við þetta starf.
Hestarnir og uxarnir lágu þarna steindauðir.
og svo fast tóku þeir á, að við lá, að klafar og
taugar slitnuðu. En livernig sem farið var að, sat
vagninn alltaf fastur.
„HættiS þessu, Yrton,“ kallaði Glenvan. „YiS
verðum aS lilífa þessum tveimur dráttardýrum,
sem eftir eru. Ef viS verðum aS lialda ferSinni
áfram fótgangandi, geta konurnar skipzt á um að
ríSa hestinum, en farangurinn má flytja á ux-
anum.‘ ‘
Þér hafiö rétt að mæla, herra greifi,“ mælti
Yrton og losaði uppgefnar skepuurnar frá vagn-
inum.
„Komið! ‘ ‘ mælti Glenvan. „Við veröum að taka
ákvörðun um, hvað gera skal.‘ ‘
Þegar allir höfðn sezt að snæðingi, var farið
aS ráðgast um vandamál dagsins, og óskað var
eftir áliti sem flestra. Allir voru sammála um að
halda sem skjótast til strandar. Jafnvel konurnar
skuldbundu sig til til að komast ákveðna vega-
lengd hvern dag.
„Þú ert góður ferðafélagi kæraHelena,“ sagSi
maSur liennar. „En eigum við það nú vist, að
okknr berist lijálp frá Twofoldflóa?“
„Já, áreiðanlega," mælti Paganel. „Þar er all-
27
VORIÐ