Vorið - 01.12.1972, Blaðsíða 29

má svo bæta 24 klukkustundum, eu þaS ætti að
vera nægur tími fyrir hjálparloiðangurinn að kom-
ast liingað. Það ætti því að öllu forfallalausu
ekki að líða nema ein vika, þar til sendimaðurinn
kemur hingað aftur með hjálp.“
„Þetta mun vera rétt hjá Yrton/ ‘ sagði
greifinn. „En hver á að flytja þessi skilaboð 1
Þetta verður bæði erfið og hættuleg ferð. Hver
vill leggja sig í þá hættu að flytja orðsendingu
til Melbourne?“
Wilson, Mulrady, Paganel, John og Bóbert buð-
ust allir til fararinnar, en þá tók Yrton til máls:
„Ef greifanum er það ekki á móti skapi, vildi
ég mega taka að mér þessa för. Ég get sigrazt á
erfiðleikum, sem mörgum öðrum mundi vera um
megn. Ég beiðist þess því eindregið að mega
fara þessa ferð. Ég lofa að koma „Dunean“
heilu og liöldnu til Twofoldflóa.“
„Éallega mælt,“ sagði Glenvan. „Þér eruð bæði
hygginn og ötull maður, og hamingjan mun vafa-
laust verða yöur hliðholl.' ‘
Allir voru sammála um, að Yrton væri bezt fall-
inn til þessarar ferðar fyrir allra hluta sakir.
»Leggið þá af stað í guðs nafni, Yrton,“ sagði
Glenvan. „Ég treysti því, að þór hraðið för yðar
sem auðið er.“
Yrton lióf nú undirbúning ferðarinnar, og Wil-
son og Mulrady veittu honum alla þá aðstoð, er
þeir máttu. En á meðan tók greifinn sér penna
í hönd til að skrifa Tom Austin, en Lindsay og
Yrton biðu við lilið lians á meðan.
Greifinn bað varaskipstjóra, Tom Austin, að
sigla samstundis til Twofoldflóa og gaf um leið
sendimanni þeim, er færði honum þessa orðsend
ingu, hin beztu meðmæli. Tom skyldi svo fá hon-
um nokkra hrausta liáseta til yfirráða. — Þegar
hingað var komið í bréfinu, spurði Lindsay með
einkennilegum hreim i röddinni, hvernig hann
skrifaði nafnið Yrton.
„Hvernig? Ég ætla, að það muni vera skrifað
oftir framburði,“ mælti Glenvan.
„Það or ekki rétt,“ hélt majórinn áfram kahl-
ur og rólegur að vanda. „Það er borið fram
Yrton, en skrif að: glæpamaðurinn Ben
J o n s o n.“
TUTTUGASTI OG SJÖTTI KAELI
aland — aland.
Allir urðu sem þrumu lostnir, þegar nafn þetta
var nefnt. Yrton sneri sér snögglega viðj hann
hélt á skammbyssu og skaut, en greifinn fóll til
jarðar. í sama bili heyrðust nokkur byssuskot úti
í skóginum, eins og verið væri að svara skoti
Yrtons.
Karlmeunirnir ætluðu að handsama glæpa-
manninn, en hann var á svipstundu horfinn inn í
skóginn. •
Það var lítið afdrep í tjaldinu fyrir kúlum ill-
ræðismannanna. Þess vegna var nauðsynlegt að
leita sér betri griðastaðar. Glenvan, sem aðeins
hafði særzt lítið eitt, var nú staðinn á fætur.
„Allir að vagninum, allir að vagninum!“ kail-
aði John og hraðaði sér burt með konurnar.
Karlmennirnir sóttu byssur sinar í skyndi og
bjuggu sig undir árás óvinanna. Aðeins Glenvan
og Bóbert urðu eftir hjá konunum.
Allir gáfu nánar gætur að útjaðri skógarins, en
þar var allt kyrrt. Eftir nokkurra klukkustunda
bið hættu þeir sér út að skógarjaðrinum, Johu
og majórinn. En þar var ekkert að sjá nama
traðk allmikið, engir menn voru sjáaulegir.
„Glæpamennirnir eru farnir,“ sagði John.
„Já,“ mælti majórinn, „og ég óttast þetta
skyndilega hvarf þeirra. Tígrisdýr ú sléttu er
betra en slanga í grasi. Yið skulum atliuga runn-
ana í nánd við vagninn.“
Sú leit reyndist þó árangurslaus. Á öllu svæð-
inu frá skógarjaðrinum niður að ánni sást enginn
maður. Þetta skyndilega livarf bófanna þótti svo
tortryggilegt, að karlmennirnir skiptust á um að
lialda vörð, tveir og tveir.
Konurnar létu það verða sitt fyrsta verk að
binda um sár Glenvans. Það liafði liðið yfir
Helenu, þegar liún sá mann sinn falla fyrir kúlu
Bens, en liún náði sér þó brátt, og þegar farið
var að skoða sárið, kom í ljós, að kúlan hafði
aðeins farið í gegnum vöðva á öxlinni, en þó
blæddi nokkuð úr sárinu.
Þegar Lindsay og Mangles komu aftur úr rann-
sóknarför sinui, liöfðu allir komið sér fyrir í vagn-
inum, og nú var þess farið á leit við majórinn, að
liann segði allt, sem liann vissi.
VORIÐ
29