Bjarmi - 01.07.1985, Blaðsíða 21

Fráhvarf
Það er fráhvarf þegar maður gengur
al trúnni vitandi vits og skýtur sér
undan því að hlýða Guði. Forsenda
fráhvarfs er ávallt að niaðurinn hefur
þekkt vilja Guðs og lifað í samfélagi
yið hann. Þess vegna er þessi synd svo
alvarleg, Jes. 1,2.
Allt frá dögum Hósea er fráhvarfi
frá trúnni líkt við svik í hjónabandi,
s6r. Hós. 2. Því er einnig jafnað við
heimsku, Jer. 2,13, og talið vísbend-
'ng um hið mesta vanþakklæti, Jes.
63,9.
í Gamla testamentinu birtist frá-
hvarfið einkum í hjáguðadýrkun, 5.
Mós. 13; Jer. 2. Óeinlægni í guðsdýrk-
uninni er líka merki um fráhvarf, Jes.
1.
Fráhvarf er að dómi Nýja testa-
’óentisins fyrst og fremst fráfall hjart-
ans frá lifandi Guði, Hebr. 3.12; Jóh.
15,6. Nýja testamentið dæmir frá-
hvarfið harðar en Gamla testamentið.
Fegar verst gegnir er fráhvarfið háð-
Ung gagnvart heilögum anda. Það
verður aldrei fyrirgefið, Matt. 12.31;
Mark. 3,29; Hebr. 6,4-6; 10,29; 1.
Jóh. 5.16.
Hvers vegna falla ntenn frá trúnni?
hyrst og fremst vegna þess að þeir
sofna á verðinum, 1. Tím. 1,9; Matt.
26,41. í Nýja testamentinu er líka
viðvörun til þeirra sem leiða aðra til
fráhvarfs, Matt. 7,15; 1. Jóh. 4, ln; 2.
Jóh. 7-10.
Sænski vakningapredikarinn og rit-
höfundurinn Róseníus segir: „Mörg
blessuð börn Guðs hafa týnt lífi á
þeim vegi sem heitir andleg leti. Þau
hafa lagt niður vopnin, látið undir
höfuð leggjast að nota náðarmeðulin
og vinna góð verk.
Það er líka andleg leti að vanrækja
að breyta í samræmi við orðið og gefa
gaum að rödd heilags anda. Þá hefur
djöfullinn mikið vald þar sem eru
girndir okkar. Hann stjórnar með
þeim eins og sínum eigin vopnum.
Fyrst kveikir hann í hjartanu ákafa
girnd syndarinnar, vekur í hugarflugi
og tilfinningum ríka velvild í garð
hennar og leiðir manninum fyrir sjón-
ir hvílík skemmtun og ávinningur sé
að henni.
Þetta er alltaf fyrsta freistingin. Því
sem hann nær ekki með krafti freist-
ingarinnar reynir hann að koma til
leiðar með því að láta freistinguna
vara við sem lengst. Hann lætur sér þá
ekki nægja að vekja ákafa eftirsókn
og áhuga, heldur sveipar skilninginn
myrkri og sannfærir manninn um að
synd sé ekki synd, hún sé að minnsta
kosti hættulaus.“
Biblían geymir mörg dæmi um
fráhvarf. Saga ísraels er að drjúgum
hluta saga um fráhvarf frá Guði.
Lýðurinn er varaður við fráhvarfi, 5.
Mós. 4,19; 13,6nn. Fráhvarfið er sagt
fyrir, 5. Mós. 31,16. Það er rifjað upp
í Sálm. 78; Esek. 16,23. Sbr. líkaSál,
1. Sam. 15,11, Amasja, 2. Kron.
25,14,27, Júdas Ískaríot, Matt. 26,14
o.v., Hýmeneus og Alexander, 1.
Tím. 1,19-20.
Fráhvarf frá trúnni verður mikið á
síðustu tímum, 2. Þess. 2,3, og verður
tengt komu andkrists, sbr. Matt.
24,10,12; Lúk. 21,34. Það eru ekki
síst falsspámenn sem valda fráhvarf-
inu. Þeir hafa líka mátt til að vinna
kraftaverk, Matt. 24,4; 2. Þess. 2,9nn.
„Þarna þurfa trúaðir menn og trú-
hneigðir að vera sérstaklega á verði.
Þeir telja einatt að sá sem gerir
kraftaverk sé sannkristinn, hann sé
útvalinn af Guði og búinn náðargjöf-
um hans í ríkum mæli. En svo er ekki
ætíð.“
Fráfallinn maður á sér viðreisnar
von nema hann hafi drýgt syndina á
móti heilögum anda, 1. Jóh. 5,16a;
Opinb. 2.5 l,14nn; sbr. Jak. 5,19n.
Því er aldrei „vonlaust" að vitna um
Krist fyrir fráhorfnum manni eða
þjóð sem hefur leiðst í burtu frá
honum.
Práhvarf frá trúnni
verður mikið á hinum
síðustu tímum. Jesús
hvetur laerisveina sína
til að vera vakandi.
21