Bjarmi - 01.07.1985, Blaðsíða 23

honum og að allir viti að þau kjósa að
halda áfram í fylgd með honum.“
Að lokinni vígslunni söng kvenfólk-
ið af miklum krafti og gömlu konurnar
jóðluðu og dönsuðu frant og aftur unt
kirkjugólfið í gleði sinni. Síðan fóru
allir út og heilsuðust. Að því loknu
sneru allir inn aftur því nú var komið
að því sent var einna mest spennandi
1 augum margra, sem annars hafa lítil
hynni haft af kökum og tertum á sinni
ævi: Brúðartertan skyldi skorin.
Brúðhjónin skáru fyrstu bitana og
mötuðu hvort annað, síðan var kakan
skorin í marga litla bita og þannig að
allir viðstaddir fengu að smakka. Þá
var komið með dýsætt mjólkuteið og
brauðbollurnar sem dugðu fyrir allt
þetta fólk.
Síðast á dagskrá var að brúðhjónin
settust við borð fremst í kirkjunni, en
síðan komu ættingjar og vinir þeirra
°g báru fram gjafir sínar: Borð, tvo
klappstóla, fjóra kolla, tvær hænur,
grasker nteð mjólk í, nokkur egg og
svo uni ein og hálf mánaðarlaun í
Peningum.
D agur var að kveldi komin.
Agneta og Samuel voru glöð og
hamingjusöm. Agneta hafði líka
■nikla ástæðu til að gleðjast. í mörg ár
hafði hún búið með fjölskyldu sinni,
alein kristin. Mikill drykkjuskapur
bðkast þar, og oft var hún fótum
'roðin og lítilsvirt af sínum nánustu.
Hvers vegna? Jú, af því að hún var
kristin og af því að hún var kona, sem
htils sem einskis var metin, a.m.k.
ekki mikið meira en þær 5 kýr sem
Samuel hafði greitt fyrir hana. Innan
Urn ættingja sína hafði hún verið Ijós
°g salt, en nú er nýr tími hafinn.
Hennar bíður að vera ljós og salt
;>samt manni sínum í starfi þeirra í
Hhepkobegh. Biðjum þess að svo
verði og að Guð gefi þeim visku og
styrk til að vinna á akri sínum af alúð.
Hrönn Sigurðcirdóttir
Fúsir
Daystar Communication heitir
stofnun ein í Nairobí, höfuðborg
Kenýu. Hún hefur tekið að sér að
kanna hvernig ýmsir þjóðflokkar
hafa tekið því þegar hafist hefur
verið handa um kristilegt starf á
meðal þeirra.
Verkefnið var unnið að tilstuðlan
alþjóðlegrar, kristilegrar hreyfingar
sem kennd er við Lausanne í Sviss,
en hún vinnur að svipuðum rann-
sóknum víða um heirn. Markniiðið
er að komast að raun um hvaða
þjóðflokkar hafa ekki enn heyrt fagn-
aðarboðskapinn um Jesúm Krist.
Stofnunin kynnti sér þessi mál
meðal 26 þjóðflokka í Kenýu og
varð niðurstaðan sú að fáir væru
eins fúsir að hlusta á kristilega
boðun og Pókotmenn í Vestur-Ken-
ýu — og varla nokkrir eins ófúsir og
Dígómenn, en þeir eru múhameðs-
trúar og eiga heima við strönd
Indlandshafs.
Kristniboðssambandið norska
hóf að boða fagnaðarerindið meðal
Pókotmanna árið 1978 (og íslend-
ingar árið eftir) og sama ár í byggð-
um Dígóþjóðflokksins. Snemma á
þessu ári, 1985, höfðu um eitt
þúsund Pókotmenn verið skírðir en
aðeins tveir Dígómenn.
Pókotmenn eru taldir vera um
220 þúsund. Þeir eru andadýrkend-
ur og er menning þeirra skilgreind
þannig að þeir lifi nánast á steinald-
arstigi. Hvítu landnemunum þóttu
byggðirnar í fjallahéruðum Pók-
otmanna lítt árennilegar, enda létu
- og
fráhverfir
Pókotmenn í það skína að þeir væru
ckki hrifnir af of nánu sambandi við
þá. Nokkrum sinnum var reynt að
hefja kristniboðsstarf á meðal
þeirra en það fór að mestu út um
þúfur.
Nú er hins vegar verið að leggja
þjóðbraut til Suður-Súdan þvert
yfir land þeirra. Fólkið hrífst mjög
af nýjum vindum sem blása en
finnst jafnframt sem grundvöllur
gömlu trúarbragðanna riði undir
fótum sér. Hefur þetta stuðlað að
því að Pókotmenn taka boðberum
Krists hvað best allra Kenýumanna.
Dígómenn eru fastari fyrir. Á
meðal þeirra höfðu norskir kristni-
boðar starfað í sex ár þegar tveir
fyrstu Dígómennirnir voru skírðir.
Það var í mars 1984. Dígómenn eru
taldir vera um 140 þúsund — og
mjög fráhverfir kristnidómnum eins
og títt er um múhameðstrúarmenn.
Fyrir 100 árum var unnið að
kristniboði rneðal Dígóþjóðflokks-
ins og nokkrar fjölskyldur urðu
kristnar. en ýmislegt varð starfinu
til hindrunar, m.a. það að fólkið
gekk Islam á hönd, svo að
kristniboðarnir færðu sig lengra inn
í landið. Síðan hefur ekki verið
predikað á heimaslóðum Dígó-
manna fyrr en Norðmenn byrjuðu
að nýju. Þeir vinna að beinu trúboði
og að kristinfræðikennslu í skólum.
Við eigum eflaust eftir að heyra
ýmislegt fleira frá Dígómönnum á
næstunni. Lesendurættu að minnast
þessa fólks í bænum sínum.
23