Bjarmi - 01.05.1998, Blaðsíða 7

Esther Gunnarsson.
að hann hvatti okkur til að halda áfram
að fylgja Jesú. Svo fór hann með bæn
og bað Guð um að styrkja okkur og
hugga. Hann sagði síðan við strákana
okkar að þeir skyldu bara fara út og
gera það sem þeir hefðu ætlað að gera
og að ég myndi vera hjá honum. Þetta
var föstudagskvöld. En þá vissum ekki
að Guðni myndi deyja daginn eftir.
Ég var Guði mjög þakklát að hann
sendi góðan, trúaðan vin til okkar á
'sjúkrahúsið daginn eftir. Hann var hjá
okkur þegar Guðni dó skyndilega og
það var mér mikils virði.
Þetta var mikið áfall og við þetta gjör-
breyttist líf mitt. Ég hélt áfram að starfa
að hjúkrun og strákarnir mínir voru
ennþá heima svo að ég hafði nóg að
gera. En allt það stúss sem tengdist
Guðna og starfi hans, eins og t.d. að
halda fundi héma heima, hjálpa honum
að finna efni í ræður eða það sem hann
var að skrifa, það var búið og ég sakn-
aði þess mjög mikið. Ég var einmana og
mér fannst erfitt að fara í kirkju og á
samkomur þar sem við höfðum verið
vön að fara saman. Þegar Gunnar sonur
minn greindist með krabbamein í haust
og var settur í sams konar meðferð og
Guðni þá komu ósjálfrátt upp allar
minningamar um Guðna, þrátt fyrir að
okkur væm gefnar góðar vonir. Svo átti
konan hans von á tvíburum. Meðgang-
an var erfið og hún ekki heilsuhraust og
þurfti því að liggja. Það var því mikið
sem gekk á.
Nú ert þú frá Bandaríkjunum. Var ekki
erfitt að vera JjarriJjölskyldunni þar þeg-
ar þú gekkst í gegnum þessa reynslu og
þurftir á umhyggju og kærleika að
halda?
Það var vissulega erfitt. En það var
hins vegar rnjög sérstakt hvemig trúað
kristið fólk var í kringum mig og um-
vafði mig allan þennan tíma sem Guðni
var veikur. Strax fyrsta kvöldið kom
trúaður vinur til okkar á sjúkrahúsið og
bað fyrir okkur og að Guð styrkti Guðna
og læknaði ef það væri hans vilji. Hann
lagði einnig hendur yfir mig og bað Guð