Bjarmi - 01.05.1998, Blaðsíða 15

Prestshjónin sr. Sigfús Baldvin Ingvason og Laufey Gísladóttir.
Erfitt að tilkynna dauðs-
fall
Hvernig voru fyrstu mánuðirnir sem
prestur?
S: „Þeir voru ósköp skiýtnir. Ég hafði
auðvitað mikla reynslu af barna- og
æskulýðsstarfi, en hlutir tengdir messu-
haldinu, t.d. tónið og messugjörðin,
voru hlutir sem ég þurfti bara að læra.
Svo fann ég að ég fór að ná betri tökum
á starfinu og þá fór allt að ganga betur.“
En eins og gefur að skilja voru fleiri
hlutir en þeir sem tengdust messuhald-
inu sem reyndust Sigfúsi erfiðir fyrstu
mánuðina.
S: „Já, það var ýmislegt sem reyndist
mér erfiðara en ég hafði búist við.“
L: „Það voru hlutir sem ég kunni ails
ekki og þurfti að læra. Til dæmis þegar
upp komu svipleg dauðsföll eða þegar
ungt fólk dó eftir veikindi þá tók ég það
mjög nærri mér. Yfir slíkum tilfellum
grét ég heima og það reyndist mér
nokkuð erfitt."
S: „Sr. Ólafur Oddur sóknarprestur
var mjög skilningsríkur og hjálplegur
þegar dauðsföll urðu. Hann fól mér
jarðarför mjög fljótlega. Þá hafði gamaii
maður látist og ég tók að mér þá jarðar-
för, sem betur fer, vegna þess að mjög
fljótlega þurfti ég að tilkynna dauðsfall.
Maður hafði látist í sviplegu slysi og ég
þurfti að tilkynna fjölskyldunni það.
Þessi fyrsta reynsla mín var mjög erfið.
Ég man vel eftir því að ég þurfti að
keyra þó nokkra vegalengd til fjölskyld-
unnar og alla leiðina hugsaði ég mikið
um þetta. Ég bað lil Guðs, að hann
mætti gefa mér styrk til að geta yfir höf-
uð sagt fólkinu frá þessu. Það má því
segja að mér haíi verið dembt út í þenn-
an blákalda veruleika mjög fljótt."
Mótaður af sorgínni
Hvernig gengur ykkur að taka erfið mál
ekki of nærri ykkur?
S: „Persónuleg reynsla mín af sorginni
hefur mótað mjög prestinn í mér. Bæði í
gegnum veikindi systra minna og svo
fráfall annarrar þeirra. Þannig að ég skil
kannski betur þjáninguna sem fylgir
sorginni.“
L: „Það hefur lærst með tímanum. En
svo auðvitað koma upp slys eða atvik
sem verða tii þess að maður þjáist með
fólkinu og líður af þeim sökum ekkert
allt of vel. Annars á ég svo yndislegan
mann sem hjálpar mér að takast á við
þessi mál. Ég tek svona mál frekar
nærri mér og er sorgmæddari yfir þeim.
Þetta fer líka eftir þvi hvernig manni lið-
ur sjálfum. Þeim mun nánara samfélag
sem við eigum við Guð, þeim mun auð-
veldara eigum við með að takast á við
sorgina og það sem mætir okkur."
„Dóttir" prestsins
Eftir að hafa rætt þessi sálrænu og and-
legu mál berst talið að fyrirmyndinni
sem prestur óhjákvæmilega er, eða
hvað?
S: „Við eigum að vera fyrirmyndir.
Ekki þannig að það séu gerðar yfimátt-
úrulegar kröfur til okkar, það vill nú
stundum henda, en fyrirmyndir eigum
við jú að vera. Við erum að prédika
fagnaðarerindið og að sjálfsögðu eigum
við að breyta sjálfir eftir því sem við
boðum.“
L: „Jú, mér finnst að prestar eigi hik-
laust að vera fyrirmyndir og ég þarf líka
að vera fyrirmynd. Ég fann fyrir því í
upphafi að þegar við fórum eitthvert þar
sem Sigfús var áberandi vegna stöðu
sinnar, þá fannst mér ég bara vera ein-
hver smástelpa. Og ég veit að gamia
fólkinu fannst þetta skrýtið. Við hjónin
fórum í sund um daginn og sátum í
heita pottinum ásamt gömlum manni.
Sigfús fór upp úr en ég sat eftir og þá
spurði gamli maðurinn: „Var þetta ekki
presturinn okkar?“ Og ég segi: „Jú, jú.“.
„Já, hann er svo indæll," sagði þá sá
gamli og fór að hrósa honum í hvívetna.
Ég kunni þá ekki við annað en að segja
eitthvað svo ég sagðist nú eiginlega eiga
hann. Þá varð þeim gamla að orði: „Já,
er þetta pabbi þinn?“.
Keypti púttara og byrjaði
að pútta
Hvemig gekk ykkur að samlagast lífinu
í Keflavík og Keflvíkingum?
S: „Það gekk rnjög vel. Ég á mjög auð-
velt með að kynnast fólki og það hefur
nýst mér vel í starfi. Meðal eldri borgara
á ég marga vini. Það vildi þannig til að
ég var eitt sinn staddur á púttvellinum
þar sem eldra fólk var að spila minigolf.
Mig langaði að kynnast þessu fólki svo
ég fór úti golfskála og keypti mér pútt-
ara og byrjaði að spila með þeim og