Heima er bezt - 01.08.1951, Page 12

172
Heim'a er bhzt
Nr. 6
steins Kjarvals, bróður listmál-
arans) og húsi vitavarðarins,
Sæmundar Ásgeirssonar, á
hægri hönd.
Flestir farþeganna höfðu
sama í hyggju og ég, nefnilega
að fara með áætlunarbílnum,
sem gekk á miðvikudögum yfir
Þorskafjarðarheiði. Var vegur-
inn yfir heiðina hvergi nærri
fullgerður, og bílferðir yfir hana
nýhafnar.
Er út fyrir Arnarnesið kom
kulaði lítið eitt. Fyrst framan af
hafðist ég við ofan þilja, fannst
þar þó fullsvalt er til lengdar
lét. Gaf ég mig þar á tal við mér
áður ókenndan mann. Merkti ég
strax á mæli hans, að hann var
ekki íslendingur. Er ég innti
hann að þjóðerni, kvaðst hann
vera Englendingur. Nafn hans
var Alan Boucher. Var hann, að
hann sagði, kennari við mennta-
skóla í Englandi. Kenndi þar
frönsku og enska bókmennta-
sögu, minnir mig að hann segði.
Hafði hann verið hér uppi á her-
námsárunum, og var giftur ís-
lenzkri konu úr Reykjavík, Ás-
laugu að nafni.
Sá enski stóð sig með ágætum
í íslenzkunni, töluðum við því
einkum saman á því tungumáli,
meður því að sjálfur er ég eng-
inn enskuhestur. Hann var alla
heilu tíðina með landabréf yfir
Vestfirði á lofti og athugaði
fjöll og firði til beggja handa og
gaf ég honum ýmsar upplýsing-
ar fram yfir það, sem uppdrátt-
urinn gat veitt honum, því ég er
allkunnugur á þessum slóðum.
Sagði hann mér jafnframt eitt
og annað um náttúru síns ætt-
arlands, sem ég hef, því miður,
aldrei augum litið.
Er mér tók að kólna dró ég
mig niður í hásetarúmið. Þar
var kabysan kynnt og því vel
hlýtt. Þar var margt niðri, bæði
karla og kvenna. Voru nær því
þétt skipaðir bekkir beggja
vegna af farþegum; hvíldu
einnig sumir þeirra í kojunum.
Gat ég tyllt mér á skákina þótt
þröngt væri, án þess að sæta af-
arkostum eins og Tóki forðum í
höllu Hrólfs Kraka og síðar í
höllu Hálfs konungs og Hálfs-
rekka, enda var enginn konung-
ur í káetunni, er væri þess um
kominn að krefjast þess, að ég
kippti manni upp úr sæti, kysi
ég mér á annað borð sess meðal
þeirra.
Frekar fannst mér dauft yfir
káetubúum. Varð það því mitt
fyrsta verk að freista þess að
hefja glaðværar samræður við
sessunauta mína, þá sem ég
þekkti bezt. Urðu þær í byrjun
með all tvíræðu yfirbragði,
kenndi glettinga og hraðfleygra
hnífilyrða. Einkanlega leiddum
við,'ég og Jóhannes Davíðsson,
bóndi frá Hjarðardal í Dýrafirði,
saman hesta okkar. Vöktu
hnippingar okkar og orðaat
mikla kæti ferðafélaga okkar
þar niðri í velgjunni. Einkum
virtist hún skemmta sér kostu-
lega hin unga frú menntaskóla-
kennarans enska, því hlátrar
hennar glumdu, svo undir tók í
káetunni. Kvað hún það verið
hafa hið mesta happ fyrir ká-
etubúa, að slíkur náungi — átti
víst við mig — skyldi rekast
þangað niður til að hleypa lífi í
tuskurnar.
Ósleitilega var heilsað upp á
kaffikönnuna, sem stóð á kabís-
unni.
Fólk var ýmist á rápi upp eða
niður káetustigann, tyllti sér
um stund niður á bekk niðri í
velgjunni, eða labbaði um uppi
á þiljum. Og alls staðar stungu
tveir, tvær eða tvö saman
nefjum og töluðu um daginn
og veginn en í útvarpinu.
Nú var stefnt beint á Vigur,
hina sverðlaga, fögru og forn-
frægu eyju, meginprýði ísa-
fjarðardjúps. Er þangað kom á
lægið, var þar fyrir áraþátur
með stórbóndann Bjarna Sig-
urðsson, Stefánssonar prests,
er málsnjallastur var á Alþingi
á 1. tug aldarinnar og lengur.
Fannst mér, enda þótt margir
góðir væru fyrir, færast að meiri
myndarbragur yfir hópinn um
borð í Pólstjörnunni við komu
hons Við heilsumst og mælumst
við nokkur orð.
Vigur liggur beint í norður
frá Hvítanesi, sem er á milli
Hestfjarðar og Skötufjarðar. Er
eyjan nokkru hærri að norðan
en sunnan og myndar þar fagra
klettaborg við sjó fram, hærri
að vestan en austan. Skrúð-
•
grænt, flauelsmjúkt gróðrar-
klæði þekur allt yfirborð eyjar-
innar. Dúntekja er þar mikil,
sem kunnugt er.
Nú dró ég mig aftur niður í
velgjuna. Og aldrei þessu vant
var hamingjan mér hliðholl. Ég
lenti sem sé við hliðina á frii
Áslaugu Boucher, rétt við ka-
bísuna. Tókum við þegar tal
saman. Virtist mér hún skyn-
söm vel og greinagóð, þótt ung
væri. Barst talið að högum
þeirra hjóna. Kvaðst hún hafa
kynnst manni sínum fyrst á
hernámsárum brezka setuliðs-
ins hér uppi. Fór hún bráðlega
utan með honum. Hann hafði
verið kennari við menntaskóla
í London. Settist hún þar að.
En að boði hernaðarvofunnar
skyldi hann, ásamt öðrum lönd-
um sínum, taka þátt í innrás-
inni á meginlandið. Varð hann
og einn meðal þeirra er hraktir
voru til baka frá Dunkerque.
Særðist þó ekki og var áfram í
brezka hernum til stríðsloka.
Hún kynntist nú lífinu í loft-
varnabyrgjum Lundúna. Von
bráðar komust Bretar á snoðir
um að hún hafði lært eitthvað
í að stjórna bíl, og þar eð hörg-
ull var á bílstjórum, stefndu
þeir henni á sinn fund á bíla-
stöð einni. Keyrðu um 80 at-
vinnubílstjórar frá stöð þessari,
eingöngu vörubílum. Ökuþór-
arnir allir karlmenn. Hún
kvaðst hafa verið ógnar tauga-
óstyrk við prófið og bíllinn
skröngiast og ískrað hjá sér, á-
leit hún því, að hún mundi
aldrei verða talin liðgeng. En
það fór á annan veg. Þeir töldu
að allt mundi lagast og réðu
hana samstundis sem bílstjóra.
Keyrði hún frá þessari stöð í 3
ár. Minnir mig hún segðist hafa
keyrt benzíndunka allan tím-
ann. Hygg ég að hún hafi verið
eina íslenzka stúlkan (hún var
ekki gift þá, ef ég man rétt), og
þá jafnframt hin fyrsta, er ráð-
izt hefur sem atvinnukeyrandi
í Englandi.
Sagði hún, að þau hefðu fyrst
framan af búið í Lundúnum. Að
stríði loknu kvað hún þau hafa
flutzt til lítillar borgar i Austur-
Englandi í nánd við York. Sagði
hún, að þau byggju þar í litlu,