Heima er bezt - 01.08.1951, Side 14

174
Heima er bezt
Nr. 6
beztu þakkir fyrir veittar góð-
gerðir. Kvaddi hana með kossi
(við höfum alltaf haldið þeim
forníslenzka sið), því hún er,
sgo, systurdóttir mín, dóttir
Höllu frá Laugabóli. Freistaði
ég þess að buga að henni
bankaseðli, en við slíkt var ekki
komandi.
Þá lá næst fyrir að svipast
um eftir bílhrossi því, er skyldi
bera mig og marga aðra, því á
því skyldi ekki einungis tví-
mennt heldur margmennt, yfir
hina hávöxnu Þorskafjarðar-
heiði. Stóð gúmlappahrossið þar
hærra uppi á plássinu, luralega
vaxið, ljósgult að lit, nefnt
„Trukkurinn.“
Komst ég brátt á snoðir um,
að trukkurinn hafði ekki upp á
aðrar inngöngudyr að bjóða
farþegum sínum, en þær, sem
lágu inn í óæðri enda hans, m.
ö. o. á þeim stað, sem pinkla-
geymsla er á venjulegum áætl-
unarbílum. Milligerð með
tveimur glerrúðum í var á milli
bílstjórasætisins og farþega-
rúmsins. Hafði þetta farartæki
upphaflega verið amerískur
vöruflutningaskrjóður, þar af
trukksnafnið, opinn að aftan, á
dögum setuliðsins hér, með mó-
grænan striga þaninn yfir pall-
grindina, en var nú orðinn
rammíslenzkur fólksflutninga-
vagn. Krossviður kominn í stað
striga og þar að auki 2 hurðir
fyrir afturendann. Lokuðust
þær í miðju opi, en hjörur við
úthliðar bilsins.
Eigi fannst mér árennilégt
til uppgöngu á „Orminn“, því
allhátt var upp á botnþröm
hans. Tókst mér með herkjum
að vega mig upp í hann án þess
að ganga úr augnaköllunum. En
er inn kom í búk bílhrossins
virtist mér ærið þröngt um-
horfs. Fékk ég þó tyllt mér á
skákina. Því næst þaut skepnan
af stað á sínum 10 gúmlöppum,
með svokölluðu „drivi“ á þeim
öllum. Voru það 2 framhjól ein-
föld, og fern afturhjól tvöföld.
Þrír bekkir voru í farþegarúmi
þessu, lágu tveir þeirra sinn
með hvorri hlið, en einn þvert
fyrir innra gafli. Virtust mér
allir bekkir fullskipaðir fólki.
Allnokkurt bil var milli hnjá-
raða farþeganna og var það
troðfyllt með ferðatöskum
þeirra og pinklum, eins og þeg-
ar slíku dóti er bezt troðið í
poka. Hillur voru þar uppi yfir
höfðum manna yfirfullar af
bögglum, dóti alls konar, pinkl-
um og pjásum. Einn hvítur lér-
eftspokadrellir með óþekktu
innihaldi dinglaði látlaust
beint uppi yfir hausnum á mér.
Furðaði mig stórum, að hann
skyldi ekki hlunka ofan í skall-
ann á mér. Hafði ég orð á þessu,
því mér leizt ógæfusamlega á
pokadindilinn, sem dinglaði
þarna fram og aftur eins og
kólfur í klukku. Fékk ég þá
skýringu, að „pendúll“ þessi
væri áfastur við þyngra stykki
innar á hillunni og því engin
hætta á að hann dytti niður.
Flestum fannst nú víst orðið
fulltroðið í trukkinn, bæði af
fólki og farangri, en bílstjóran-
um fannst annað og gladdi okk-
ur með því að enn væri von á
fleirum. Enda bætist í hópinn,
skömmu eftir að lagt var upp
frá Arngerðareyri, vinur minn,
Jón H. Fjalldal, bændahöfðing-
inn og hreppstjórimi á Mel-
graseyri. Varð hann að troðast
inn yfir fætur manna og far-
angur. Mælti ég í gríni til hans,
um leið og hann tróð sér með
erfiðismunum fram hjá mér, að
gjarnan mætti hann troða á
báðum mínum bunum, ef það
kynni eitthvað að létta honum
leiðina að settu marki, sem auð-
sjáanlega var innst inni í þessu
umferðamusteri, m. ö. o. inni í
því allra helgasta, þar sem stór-
bóndinn Bjarni í Vigur sat með
fríðu föruneyti.
Gerðist nú næsta þröngt í
þessu trukkmusteri. Virtist
flestum fullásett, þar sem búið
var að stappa 26 manns í þessa
kytru. En bílstjórinn var hvergi
krympinn, kvaðst hafa séð það
svartara. Enda bætti hann síðar
í trukkinn tveim sálum til við-
bótar.
Þegar keyrt var fram Langa-
dalinn, rauk moldrykið svo inn
með hurðinni aftan á bílnum,
að þeim, sem aftast sátu, lá við
köfnun. Auk þess var hurðin
svo kviklæst, að hún var alltaf
að hrökkva upp. Lá við sjálft á
köflum, að fólk og farangur
rynni aftur úr, er trukkur kleif
brattann. Taldi ég þetta farar-
tæki alls ekki mönnum bjóð-
andi. Minnti það mig all ó-
notalega á lestarnar í dönsku
strandferðaskipunum, er fátæk-
ir og umkomulitlir íslendingar,
bæði ég og aðrir, máttu láta sér
lynda að hafast við í, í hvaða
veðri sem var, er komast þurfti
sjóleiðis hafna á milli á fyrstu
árum hinnar miklu tæknialdar
er vér lifum nú á.
En enginn má skilja orð mín
svo, að trukkur vor, ef til vill
nefndur svo af því hvað pilt-
arnir hafa trukkað telpurnar
þar mikið, hafi verið sneiddur
öllum kostum, nei, fjarri fór
því, enda þótt gallarnir væru ó-
neitanlega fullmargir. Hann var
t. d. eitt hið öflugasta og traust-
asta farartæki á landi hér, gat
líka beitt fyrir sig 10 fílefldum
fótum. Hefði Sleipnir Óðins,
sem aðeins hafði 8 fætur á að
treysta, sennilega mátt láta í
minni pokann fyrir trukk.
Þarna ruddist hann áfram eins
og skriðdreki yfir urðir og veg-
leysur, er upp á háheiðina kom.
Reyndist bílstjórinn, Júlíus Sig-
urðsson, einnig hinn traustasti
og öruggasti í hvívetna.
í verstu ófærunni á leiðinni
stakk Trukkur (gef honum hér
með eiginnafn) fótum við og
fékkst ekki úr sporunum. Gengu
þá allir farþegarnir af honum,
lögðu land undir fót og stefndu
suður á bóginn. Veður var þurrt
og kalt. Orsök þessarar tafar var
sú, að nýbúið var að fylla upp
lægð í veginn með blautum
torfhnausum, en vantaði ofaní-
burðinn. En Tröllið Trukkur
vatt sér upp úr á sínum eigin
akkerisstreng. Hafði hann sem
sé spil eða vindu eins og skip.
Var kröku áfastri við vindu-
keðju bílsins brugðið um jarð-
fastan stein framan við slörkin,
en bílvélin knúði vinduna og
reif Trukk upp úr foraðinu.
Tíndi Trukkur svo smátt og
smátt farþegana upp af götu
sinni og gleypti þá bókstaflega
með afturendanum.
Gekk ferðin eftir þetta tafa-
laust að heita mátti suður.af og