Heima er bezt - 01.12.1953, Síða 8

360
Heima er bezt
Nr. 12
þeim búið. Mætti slíkt vera
gleðiefni þeim, er ungmennið ól.
Æskan í dag lifir á örari breyt-
inga- og byltingatímum en þeir
sem fyrr voru á ferð, þar af leið-
andi fleira sem freistingu veld-
ur. Einhverjum verður villu-
gjarnt en átta sig aftur. Ein-
hverjir farast á blindskerjum
eða sigla beint 1 bjargið, en svo
hefur jafnan verið og mun verða.
Hverjir eiga að reisa leiðarmerk-
in? Er það ekki sú kynslóð, sem
á undan gengur.
Ég sef rólega nótt, í trú á
þróttmikla lifandi æsku, vax-
andi fólk, sem skapar þjóð sinni
betri og bjartari framtíð. Þó við
eldumst að árum og hár okkar
gráni og gisni, þá þurfum við
sem allra lengst að eiga ungt
hjarta í barmi, bæði vegna okk-
ar sjálfra og þá ekki sízt þeirrar
æsku sem gengur á okkar vegum.
Sunnudagur. Ég sé það í
svefnrofunum að sólin skín, en
kannske er þetta aðeins „haf-
glenna“. Mér er sjálfsagt óhætt
að leyfa draumgyðjunni að láta
blítt við mig örlítið lengur, því
án efa sefur fólkið sem var að
dansa í gærkvöldi.
Fjöldinn af karlmönnum úr
kauptúninu er fjarverandi, flest-
ir eru á síldveiðum. Mér er nú
um og ó að heimsækja konurn-
ar, en þær taka mér mjög elsku-
lega. Frá því ég var lítill drengur
og lék mér að leggjum og skelj-
um hefi ég alltaf verið vel séður
hjá þeim konum sem komnar eru
á ömmualdurinn. Þeirrar hylli
vona ég að njóta, ekki sízt nú
þegar ég sjálfur er rétt að ná
þeim.
Og ennþá er þoka. Ég fer að
trúa því, sem stóð í landafræð-
inni hans Karls Finnbogasonar,
þótt mér, Vestfirðingnum, sem
ekkert þekkti utan minna sól-
ríku átthaga, fyndist það á þeim
tíma ótrúlegt.
Leið mín liggur um Helgu-
staðahrepp til Vaðlavíkur. í
Helgustaðafjalli eru silfurbergs-
námur, en fremur erfiðlega hef-
ur gengið að vinna það. Á síð-
asta ári fengust ca. 6 kg. af
hreinu silfurbergi. Málmurinn
er mjög verðmætur.
í Vaðlavík mun vera fallegt,
þegar útsýnis nýtur, en nú er
regn og þoka svo að litið sést.
Áður en vegur kom til Eskifjarð-
ar hefur byggð þessi verið mjög
afskekkt. Á ströndinni út með
Eskifirði og norðan Reyðarfjarð-
ar stunda menn jöfnum höndum
landbúskap og útgerð. Á svo til
hverjum bæ eru vélbátar fyrir
landi eða dregnir í naust. Bónd-
inn á Sellátrum, Halldór Guð-
mundsson, ungur öldungur. Einn
þeirra manna, sem horfir fram
á veginn og vill helst ekki líta
um öxl, jafnvel gleyma fortíð-
inni til þess að öruggt sé að hún
skyggi ekki á framtíðina. Hann
er ákveðinn í skoðunum en þó
hvergi þröngsýnn eða tillitslaus.
Mér er ánægja að ræða við þenn-
an aldna ungling og þiggja hjá
honum rausnarlegar veitingar.
Inn frá botni Eskifjarðar
gengur lítill dalur fram í hálend-
ið, eftir honum fellur á, sem í
er nokkur silungsveiði.
Ég renndi hýrum og ekki með
öllu öfundarlausum augum til
veiðimannsins, sem kom með ell-
efu gullfallegar bleikjur sem
hann hafði nælt upp á stöngina
sína rétt innan við árósinn.
Togarinn Austfirðingur hefur
aðsetur á Eskifirði, annars er
hann sameign þriggja sveitarfé-
laga, virðist það gefast vel og að
því mikil atvinnubót fyrir við-
komandi byggðir.
Kaupfélag er hér í þorpinu og
eru hús verzlunarinnar gömul
orðin, en kaupfélagsstjórinn, Jón
Stefánsson, segir mér, að í ráði sé
að reisa hér nýjar byggingar fyr-
ir starfsemina. Verið er að vinna
við endurbætur á hraðfrystihúsi
staðarins.
Dvöl mín á Eskifirði er á-
nægjuleg. Viðmót fólksins er
geðfellt og aðbúnaður allur mjög
góður. Hvergi á leið minni þar
sem ég greiddi fyrir veitta þjón-
ustu fékk ég jafngóðan beina á
jafnlitlu verði.
Síðasta kvöldið. Regnið drýp-
ur niður gluggarúðuna, dagskrá
Reykj avíkurútvarpsins er á enda.
Og nú hljómar rödd frændþjóð-
arinnar austan við hafið og
bjartur söngur fyllir stofuna.
Mér virðist, sem íslenzka röddin
frá Reykjavík eigi erfiðara með
að skila réttum hlj óm austur yfir
hálendið en norska röddin vest-
ur um hafið, og ósjálfrátt fæ ég
þá hugmynd að sú rödd sé heim-
ilisvinur hér engu síður en hin
sem kallar Útvarp Reykjavík.
Húm næturinnar er orðið
dökkt. Þykk regnský liggja um
brúnir fjallanna. Lognalda bær-
ist örhægt við ströndina. Önn
dagsins er liðin hjá og blundur
sígur um brá hinna starfsömu
manna.
Ég loka dagbókinni og fel mig
í örmum næturinnar.
Að morgni ris nýr dagur.