Heima er bezt - 01.12.1953, Qupperneq 32

384
Heima er bezt
Nr. 12
Eldurinn logaöi ennþá. Til allrar hamingju. Og
áður en leið á löngu sauð vatnið í pottinum. Jens
setti hérakjöt í pottinn. Svo lét hann ögn af hafra-
méli út á, en það var hið dýrmætasta matarkyns,
sem hann átti. Mali hafði látið hann hafa það.
Stúlkan sat á sauðskinnsteppi. í fyrstu hafði hún
litið undrandi í kring um sig, en nú var hún slöpp
skjálftakippir fóru um hana öðru hverju. Ekkert
þeirra mælti orð frá vörum. Jens vék eitt sinn
orðum að því, að kjötið væri nú bráðum soðið.
Stúlkan leit öðru hverju á pottinn.
Ingólfur sat inni við gafl í hellinum og horfði á
hana. Hann gat ekki gert sér grein fyrir, af hverju
honum var svo einkennilega farið. Það var eins
og hann kenndi saknaðar. Ef hún gæti nú verið
hérna hjá þeim! Hún var svo góð á svipinn. Minnti
svo á Mali!
Loks var maturinn soðinn. Jens tekur pottinn af
eldinum og stingur hnífnum í kjötið til að vita
hvort það sé nóg soðið. Síðan réttir hann henni
bita á hnífsoddinum.
Ingólfur kemur nær. Hann langaði svo mikið til
að vera henni góður. Hann kemur alveg til hennar.
— Er þetta ekki gott kjöt? spyr hann og er svo
glaður að augun ljóma.
En Jens tekur blíðlega í handlegginn á honum
og leiðir hann burtu. Gefur honum bita af kjötinu.
Sjálfur fær hann sér líka bita. Og svo borða þau
öll þrjú.------Á eftir fékk hún skeið til að borða
súpuna með. Þá loks gat hún talað og sagði eitt-
hvað um, að hún ætti ekki að borða ein þennan
ágæta mat.
— Borðaðu eins og þig lystir, svaraði Jens. —
Við höfum nógan mat.
Litlu seinna spurði hann: — En hvernig í ósköp-
unum stendur á því, að það er svona slæmt hjá
ykkur í sveitinni? Hafið þið vanrækt störfin?
Stúlkan sat þegjandi stundarkorn. Hún hreinsaði
pottinn vandlega og borðaði súpuna með hægð og
með stuttum hvíldum.
— Það er víðar slæmt en hjá okkur, svarar hún.
Fólk sveltur í öllum héruðum í ár.
— Hver er ástæðan?
Hún lítur forviða á Jens. — Af því að það vorar
svo seint. Geturðu ekki skilið það?
— Svo, segir Jens. Og nú verður stutt þögn.
— En er það þá svo slæmt, að þú verður að elta
rjúpurnar svona langt inn til fjalla? Já, þú hefur
verið að setja snörur út, skilzt mér.
— f sveitinni sézt ekki fugl, svarar stúlkan.
— Nú, þá verðið þið að slátra dýrunum í húsunum.
— í fyrsta lagi á ég engar skepnur. En víða, þar
sem kýr voru til, er ekkert, sem hægt er að slátra
lengur. Og komi vorið ekki bráðlega og grængresið
með, er úti um allt, sem nefnist húsdýr. Og hvernig
fer þá?
Jens starði inn í eldinn. Það var þó eitthvað.til
að lifa af hérna uppi í fjöllunum. Og svona langt
var þá gengið, að hann, sjálfur útlaginn, varð að
halda lífinu í fólki úr sveitinni.
— En það er verst fyrir börnin. Þú skilur það sjálf-
sagt, sagði stúlkan. Hún hafði setið kyrr og horft á
Ingólf.
— Áttu kannske smábörn heima?
— Nei, guði sé lof! Svo óhamingjusöm er ég
ekki.
— En þú átt sjálfsagt kærasta? Jens leit upp.
— Ja-a, ég er gift. Hún brosti og Ingólfi fannst
hún vera ennþá fallegri en áður. Og honum fannst
eins og Jens yrði eitthvað svo einkennilegur á svip-
inn, hver sem ástæðan annars var.
Litlu síðar sagði Jens: — Þú ert gift en átt þó
engar skepnur?
— Við höfum ekki eignast þær ennþá. Við búum
í húsmannskofa, sem heyrir undir Oddajörðina, en
við eignumst nú kú með tímanum.
— En maðurinn þinn? — Hvað hugsar hann,
þegar þú ert svona lengi að heiman? spurði Jens.
— Hann fór til Sóknadals eftir skepnufóðri fyrir
Oddabóndann og kemur ekki aftur fyrr en á morgun.
Ingólfur kastaði furuhnyðju á eldinn. Úti fyrir
var kolsvart myrkur. Hann hrósaði happi yfir, að
vera innan veggja. Það var lakara með stúlkuna.
Jens rís á fætur. Stendur dálitla stund eins og í
þungum hugsunum. Hann lyftir skinninu frá dyr-
unum og skyggnist út í myrkrið. Kemur svo aftur
að eldinum. Allt í einu snýr hann sér að Ingólfi og
rödd hans er dimm og eitthvað einkennileg: —
Vildir þú vera í sporum stúlkunnar í kvöld?
— Nei, sagði drengurinn með ákveðinni rödd.
— Þú-þú þorir þá sjálfsagt að vera hérna einn á
meðan ég fylgi henni dálitið á leið niður í dalinn?
Allt í einu var sem horvam fyndist hitinn af eld-
inum leika um kinnarnar á sér og upp í hársrætur.
Og það var eins og brjóst hans yrði svo undarlega
þungt. - Jú, svaraði hann, en röddin sveik hann, svo
að hann lét nægja að kinka kolli til þess að Jens
skyldi ekki vera í neinum vafa.
— Nei, það er ekki við það komandi, sagði stúlk-
an. Hún stóð á fætur, en var dálítið óstöðug á fót-
unum.
— Ég fylgi þér að minnsta kosti eitthvað áleiðis.
Og þú getur alveg eins lagst til svefns strax, Ingólf-
ur. Svo sneri hann sér að stúlkunni. — Hvað
heitirðu?
— Geirþrúður, svaraði hún.
— Ég heiti Jens. Og drengurinn heitir Ingólfur.
— Einmitt.
Svo varð dálítil þögn meðan Jens var að fara í
skinnúlpuna sína.
— Þú spyrð ekki um, af hverju við eigum heima
í þessum helli? sagði hann allt í einu.
— Nei----ég hélt — að ef þú værir ekki hrædd-
ur við að segja ástæðuna, myndirðu ekki þegja yfir
því.