Heima er bezt - 01.10.1957, Blaðsíða 17

PÆTTIR ÚR VESTURVEGI
eftir Steindór Steindórsson frá Hlö&um
Meðal landa á nj.
I Berkeley átti ég vinum að mæta heiman af íslandi.
Er þar fyrsta að telja frú Gunnhildi Snorradóttur Lo-
renzen, sem er gamall nemandi minn og góðvinur.
Höfðu þegar farið bréf milli okkar, enda lágu fyrir mér
boð frá henni, þegar ég kom til San Francisco. Sótti hún
mig niður í háskóla, og átti ég ánægjulegt kvöld á heim-
ili þeirra hjóna, en maður hennar er efnafræðingur og
vinnur hjá Shellfélaginu í Oaldand. Eiga þau fallegt
heimili í Orinda, smábæ að baki fjallanna við Berkeley.
Annar gamall nemandi minn og góðvinur þar vestra er
Vigfús Jakobsson frá Hofi í Vopnafirði. Höfðum við
hitzt síðast á heimili foreldra hans að Hofi fyrir 10 ár-
um, og óraði þá víst hvorugan fyrir því, að leiðirnar
myndu næst liggja saman vestur á Kyrrahafsströnd, en
„víða liggja vegamót“. Vigfús og kona hans, sem er
amerísk, buðu mér út, meðal annars til að sýna mér
borgina. Neyttum við fyrst kínversks kvöldverðar, og
svo að ekkert vantaði, voru einnig bornir fram tréprjón-
ar til að borða með. Handlék Vigfús þá af mikilli list,
en mér gekk allt stirðlegar, og afsagði prjónana með
öllu, er kom að hrísgrjónunum. Síðar fórum við um
ýmsa staði, meðal annars segir Vigfús, að nú skulum
við heilsa upp á Mac vin hans. Fórum við þá inn á bjór-
stofu eina snoturlega búna í skozkum stíl, og var þar
leikið á belgpípur með feikna hávaða. Við barinn stóð
þar glaðklakkalegur náungi, klæddur skozkum þjóð-
búningi. Þau hjónin heilsa honum kunnuglega og segir
Vigfús um leið, að nú sé með honum góður kunningi
sinn utan af íslandi. Mac réttir mér höndina og segir
um leið á góðri íslenzku: „Sæll og blessaður, ég tala
betri íslenzku en þú dönsku.“ Mér varð hálfhverft við,
en svara þó í sama tón að þetta sé haugalygi, því að ég
tali dönsku eins og innfæddur. „Láttu þá sjá,“ segir
Mac, en nú á ensku, „og talaðu við þessa náunga, sem
þarna sitja, því að þeir eru danskir.“ Ég gerði það, og
varð mikið gaman af. Síðar sögðu hjónin mér, að kona
Macs væri íslenzkrar ættar. Kom hún seinna þarna inn
og spjallaði stundarkorn við okkur. Talaði hún furðu-
góða íslenzku, og er þó fædd vestra og hefur lítið sam-
neyti haft við íslendinga tímunum saman.
Aleðan ég dvaldi í San Francisco kom þangað hópur
evrópskra blaðamanna, sem boðnir voru af Bandaríkja-
stjórn til þess að fylgjast með forsetakosningunum. Var
meðal þeirra Þorsteinn Thorarensen frá Morgunblaðinu.
Hittumst við, og vildi ég fá hjá honum fréttir, því að
bréf hafði ég ekki fengið um alllangt skeið, en líkt var
ástatt um hann, svo að ekki varð sú ferð til fjár. En
báðir saman vorum við boðnir til Sveins Olafssonar, er
búsettur er í Berkeley. Kom þangað um leið allstór
hópur Islendinga, sem þar eiga heima, og áttum við þar
ánægjulegt kvöld á hinu fagra og vistlega heimili Sveins
og konu hans.
Kínaborg.
„Það kvað vera fallegt í Kína,“ segir Tómas Guð-
mundsson, en ekki verður það nema að nokkru leyti
heimfært á Kínaborgina miklu í San Francisco, sem er
hin stærsta utan Kínaveldis, enda skína þar engar keis-
arahallir né annað því líkt. Hins vegar er borgarhluti
þessi, „Chinatown“, svo kínverskur, að vel mætti hugsa
sér, að kómið væri þar til Austurlanda. Ég labbaði mig
því eitt kvöldið til að skoða mig þar um, því að litlar
vonir geri ég mér um að komast í nánari snertingu við
ríkið mikla í austri. Enda þó.tt ekki sé gengið nema yfir
eina þvergötu, breytist umhverfið snögglega. Vestræna
borgin er horfin sýn. Framhliðar húsanna eru með kín-
versku skrauti, og heil hús eru byggð þar í algerlega
kínverskum stíl. Meira að segja eru þarna kínversk
musteri. I verzlunargötunum er allt prýtt marglitum
ljósum, en hliðargötur eru illa lýstar og skuggalegar,
og ekki sem þrifalegastar. Hefur þó verið hreinsað veru-
lega til í þessu hverfi á síðustu árum og heilar götur
reistar að nýju. Flest fólkið, sem maður mætir, er mong-
ólskt. Hægt er að ganga langan spöl án þess að sjá hvítt
andlit, og varla heyrist enskt orð á götunum. Kínversk
dagblöð eru þar hjá blaðasölunum, og auglýsingar eru
meira á kínversku en ensku. í búðargluggunum eru kín-
verskar vörur eða stælingar þeirra á boðstólum, sýnilega
ætlaðar einkum forvitnum ferðamönnum til minja. Én
ég stóðst þær freistingar, því að verð þeirra muna, sem
mig fýsti helzt að eiga, var langt fyrir ofan kaupgetu
mína í dollurum. Einna furðulegastar þóttu mér matar-
búðirnar. Það ægði saman öllu matarkyns, frá hákarls-
uggum og fiskdálkum að lifandi hænsnum. I einni búð-
inni, sem ég leit inn í, var afgreiðslumaðurinn að stúta
kjúkling handa viðskiptavininum, sem hafði skoðað
kjúklingahópinn fyrst rækilega, áður en fórnardýrið var
valið. Ég tala nú ekki um þefinn, sem lagði út úr matar-
búðum þessum. Var það allra þefja blanda, en minnti
þó helzt á þef af fiskkös eða forardíki, blandáð með
kryddeim og ávaxtaangan. Þótt margt væri þar nýstár-
legt, sá ég þó ekki rottugrislinga á boðstólum. Kínverj-
ar eru að vísu taldir slyngastir matargerðarmenn í heimi,
en fjarri fer því að matarbúðir þeirra örvi matarlyst eða
löngun til að setjast að snæðingi. Ég leit þar inn á bjór-
og kaffistofur, fékk mér bjór á einum stað, kaffi á öðr-
um og te á þeim þriðja. Þar var alls staðar hreinlegt og
Heima er bezt 337