Heima er bezt - 01.10.1957, Blaðsíða 30

„Nei, vitanlega er þetta ekki mikið bóknám, en þó
er margt að lesa í slíkum skóla. En próf frá húsmæðra-
kennaraskóla er allhátt metið á þessum tímum. En það
iiggur ekkert á að taka ákvörðun um þetta starf. Við
skulum hugsa um þetta í ró og næði.“
„Ég væri líklegast hæfust til að stjórna fótgönguliðs-
sveit,“ sagði Nanna í skipandi tón eins og herforingi.
„Hlustið þið á. — Áfram gakk.“
„Áreiðanlega hæfari til þess, en lesa upphátt fyrir
taugaveiklaða konu,“ sagði Lilja háðslega.
„Já, ég er víst fædd til að stjórna,11 sagði Nanna
ákveðin. „En þar sem mér verður víst aldrei falið að
stjórna herdeild, en altaf er nóg til af ódælum börnum,
sem þarf að stjórna af röggsemi, þá ætti ég víst að
fóma mér fyrir þau og gerast kennari. En þá þarf ég
líka að taka kennarapróf.“
„Nei — guð hjálpi mér. Nanna kennslukona,“ sagði
Lilja undrandi, og mamma þeirra hristi höfuðið, eins
og henni þætti þetta líka mesta fjarstæða, en það hafði
engin áhrif á Nönnu, því að hún bætti við glaðlega:
„En ég er heppin að þú hefur lokið bamaprófi, Lilja
mín, því að slíkur spilagosi sem þú, myndi valda mér
alltof miklum erfiðleikum. Og vonandi fæ ég ekki
marga nemendur líka Jennýju vinstúlku minni. Nei,
ég skal svei mér hafa taumhald á „grislingunum“
litlu.“
„Jæja, stúlkur mínar. Hugsið vel um þetta,“ sagði
mamma þeirra um Ieið og hún stóð upp og sleit sam-
talinu um stund.
Nanna sagðist vel geta sætt sig við það, að fara að
vinna og hjálpa mömmu sinni, en Lilja fitjaði upp á
nefið með óánægjusvip og sagðist ekkert sjá skemmti-
legt við það að fara að vinna fyrir sér. Hún sagði
gremjulega:
„Kjáninn þinn, Nanna. Þú skalt ekki ímynda þér,
að það sé neitt gaman að vinna úti. Lilja í brauðbúð-
inni! Hvemig finnst þér það hljöma? Nei, mér finnst
það ekki til að stæra sig af.“ Og með það þaut hún
út, eJdrauð í andliti.
Nanna stóð eftir ein í stofunni, undrandi á fram-
komu systur sinnar.
Nú leið að sumarleyfi í skólanum. Hitinn og veður-
blíðan dró úr námsáhuga, jafnvel hjá duglegustu nem-
endunum. Það var að byrja grasafræði-tími. Ungfrú
Príor forstöðukona kenndi sjálf grasafræði. Hún hafði
valið sér þessa námsgrein, vegna þess, að gróður og
blóm voru hennar yndi. — Jenný hafði setzt hjá Lilju,
af því að sessunautur hennar var veikur. Þær höfðu
bundið sig saman með svuntu-linda Jennýjar. Var þetta
alveg spánýr leikur. Þær Lilja og Jenný gátu stund-
um fundið upp á því, sem enginn gat látið sér detta
í hug.
í kennslustundinni átti að ræða um liljugrösin. Hver
stúlka hafði átt að koma með liljublóm með sér í skól-
ann. Blómin lágu fyrir framan stúlkumar á hverju
skólaborði, og hvít liljublómin settu sérkennilegan
svip á þessa fátæklegu skólastofu.
Rödd ungfrú Príor hljómaði skýrt um kennslu-
stofuna:
„Taki nú hver stúlka sitt blóm. Leggið það á borðið,
og skerið það í sundur að endilöngu, þá getið þið séð
hve margir fræflar eru í hverju blómi.“
Allar stúlkurnar hlýddu samstundis, þótt þeim þætti
það sárt að fara svona með fagurt blóm. Það var að-
eins „nýja stúlkan“ Maud, sem sat hreyfingarlaus, en
skoðaði blómið í hrifningu. Það var eins og hún hefði
glevmt sér.
„Hvers vegna hlýðir þú ekki Maud?“ spurði for-
stöðukonan í ströngum rómi. Maud var ekki vel metin
í skólanum síðustu vikurnar.
„Mér þykir svo vænt um blómin,“ svaraði Maud
kurteislega.
„Samt ættir þú að geta hlýtt fyrirskipunum mínum.
Finnst þér það ekki?“
„Já, en þessi lilja er svo hvít og undrafögur,“ og
Maud hélt áfram að handleika blómið, með hlýju og
ástúð í svipnum.
„Jæja,“ sagði ungfrú Prior hálfundrandi, „en ég hef
sagt þér að telja fræflana, og það getur þú ekki, nema
þú skerir í sundur blómið. Mér þykir líka vænt um
blóm, en--------“
„Yður!! Nei, það getur ekki---------“
Maud greip andann á lofti. Hún fann að hún var
að tala af sér. En það var of seint. Þessi óvænta upp-
hrópun hennar var nóg. Það gat enginn misskilið.
„Út! — Farðu samstundis út úr kennslustofunni,
ókurteisa stelpukind, með þínar háleitu lífsreglur!11
Um leið og forstöðukonan sagði þetta, missti hún
stjórn á sér, þreif blómið af Maud og marði það í hendi
sér. Á svipstundu varð hin fagra blómjurt að kássu í
höndum ungfrú Príor. Svipur forstöðukonunnar var
strangur og sigurviss, en tár komu fram í augu skóla-
stúlkunnar.
„Svei,“ sagði hún um leið og hún hvarf út um stofu-
dyrnar.
Kennslan hélt áfram. Stúlkumar skám og töldu,
kreistu og röktu í sundur, þangað til öll liljublómin
vom orðin að blautri klessu á skólaborðunum.
• Flestum stúlkunum, sem ekki voru eins tilfinninga-
samar og viðkvæmar og Maud, fannst framkoma
hennar hlægileg og yfirlætisleg, og það fannst ungfrú
Príór líka.
Það var Jenný ein, sem hugsaði með sjálfri sér, en
sagði ekki neitt upphátt:
„Getur það verið rétt að eyðileggja að óþörfu
nokkuð, sem guð hefur skapað jafn fagurt og lilj-
urnar?“
En hún hugsaði ekki frekar út í það. Hún var svo
kát að fá að sitja hjá Lilju, sem svo sjaldan kom fyrir,
að hún spriklaði af fjöri og gat varla setið á sér með
að gera eitthvert „sprellu.
Framhald.
350 Heima er bezt