Heima er bezt - 01.06.1958, Blaðsíða 11

Og Solveig litla vefur báðum handleggjunum um
hálsinn á gömlu konunni.
„Skilaðu kveðju til mömmu þinnar og segðu henni,
að ég hafi fyrirgefið drengnum hennar.“
Solla ætlar að fara aftur, en Gerða býður henni sæti.
„Eitthvað verð ég að fá að gera þér gott, barnið
mitt, „og ef til vill á ég eitthvað til að sýna þér.“
Þegar Solla hefur þegið góðgerðir, þá opnar Gerða
kommóðuna sína. Barninu finnst það horfa inn í töfra-
heim. Hún Gerða átti svo margt fallegt í skúffunum.
Einn kassa opnar hún ekki. En barninu verður því
meira starsýnt á hann. Ofan á lokið eru límdir alla vega
iitir kuðungar og smáskeljar. Gerða tekur eftir augna-
ráði litlu stúlkunnar og lýkur upp kassanum.
„Þetta eru bamagullin mín. Mér voru gefin þau,“
segir hún með lotningu.
Solla litla þorir ekki að snerta á neinu þeirra. Það
eru undurfagrir hörpudiskar og kóralskeljar, kuðungar
og fleira.
„Nú hef ég víst ekki fleira að sýna þér,“ segir gamla
konan.
Solla þakkar fyrir sig. En augu hennar hvíla án afláts
á skáp úti í horni — rétt eins og hún byggist við að hann
lykist upp og út úr honum svifi dásamlegt ævintýri.
Gerða les í huga hennar, gengur að skápnum og
opnar hann.
Barnið rekur upp undrunaróp. Skápurinn er fullur
af bókum. Hún horfir á þær um stund og spyr svo hik-
andi: „Hefur þú lesið allar þessar bækur?“
„Já, Solla litla. Tíminn líður fljótar, hafi maður góða
bók að líta í.“
„Þú hlýtur þá að kunna voða mikið af sögum. Viltu
ekki segja mér eina. Það hefur enginn sagt mér sögu,
síðan amma dó.“ Það er söknuður í rödd litlu stúlk-
unnar og bæn í augunum.
Gerða horfir hlýlega á hana og segir: „Seztu þá
hérna hjá mér, og ég skal segja þér stutt ævintýri.“
Þær setjast, og Gerða tekur til máls:
„Á sólgylltri klöpp við hafið sitja tvö börn. Hugur
og Ósk heita þau. Þau leika að skínandi gimsteinum og
gullhörpudiskum, sem Ægir konungur hefur gefið þeim.
Hugur býr til kórónu úr gimsteinunum og krýnir Ósk
litlu með henni.
— Nú ertu drottningin mín, segir hann.
Og Ósk litla raðar gulldiskunum sínum á klöppina,
því að nú halda þau brúðkaup sitt.
Og á klöppinni þeirra er alltaf sumar. Sólin gengur
þar aldrei undir.
Stundum sitja börnin og horfa til hallar Ægis. Þau
hlusta hugfangin á hljómana, sem berast þaðan, þegar
hirðdansinn er stiginn. Ægir konungur á beztu dans-
meyjar, sem finnast. Og er þær hafa skemmt konungi,
er skap hans svo létt, að hann sendir bömunum ný men
upp að klöppinni. Og bömunum þykir vænt um kon-
unginn sinn, — en ennþá vænna þykir þeim þó hvom
um annað.
Tíminn líður, og börnin verða stór. Hugur gerist
víkingur. Hann ber af öllum víkingum konungs, og
konungurinn fær honum skrautlegri og betri skip en
nokkmm hinna.
Eitt sinn, þegar hann er ferðbúinn að sigla, kemur
hann að máli við Ósk. Kveðst hann muni verða lengi
að heiman og biður hana að gleyma sér ekki.
— Þér gæti ég aldrei gleymt, Hugur, svarar hún.
— Viltu þá gefa mér hjarta þitt, áður en ég fer?
spyr hann.
Hún svarar: — Það hef ég gert fyrir löngu.
Og víkingurinn fagri hallar henni að brjósti sínu. Nú
er hún orðin drottningin hans.
Þegar skipið hans fer í víking, stendur Ósk á klöpp-
inni og veifar, unz gullin seglin hverfa við hafsbrún.
En þegar hún snýr heim aftur, gengur Ægir kon-
ungur til móts við hana. Hann býður henni arm sinn
og biður hana að ganga í höll sína.
— Drottning mín skaltu verða, segir hann.
— Eigi get ég það, herra, segir hún. Ég er heitin yðar
hraustasta víkingi.
— Þá mun það Hugur vera, segir konungur.
— Víst er svo, svarar hún.
Konungurinn segir: — Eigi að síður skalt þú verða
drottning mín. En Hugur skal minn æðsti maður verða.
Hún svarar: — Eigi er það yður sæmandi, herra, að
víkingur yðar eigi hjarta drottningarinnar, og skulið þér
því annars staðar leita.
Þá reiddist Ægir konungur, og rödd hans var ógn-
þrungin, er hann mælti: — Gangir þú ekki að boði mínu,
skal Hugur deyja. En gefir þú mér hjarta þitt, bjarg-
arðu lífi hans.
Ósk svarar: — Eigi get ég gefið það, sem er annars
eign. En vilji Hugur með því kaupa sér líf, er það á
hans valdi.
Konungur segir: — Þá gerum við Hugur út um það,
er hann kemur úr víldng.
Síðan gekk konungur í burtu, en Ósk gekk aftur út
á klöppina við hafið.
Tíminn leið, og loks kom Hugur úr víking.
Ósk ætlaði þegar að ganga til fundar við hann, en
Ægir konungur kom þá í móti henni og mælti: — Nem
þú staðar og heyr mál mitt. Þið Hugur hafið nú bæði
misboðið mér. En eigi lét ég þó taka hann af lífi, heldur
skuluð þið bæði í álögum vera, þar til kærleikur mann-
anna leysir ykkur af þeim, og mun það seint verða. Þú
skalt svo ófrýn verða, að forðist þig allir, fordæmi og
hæði. En Hugur skal ár eftir ár sigla um höfin — að leita
þín, — en þekkja þig ekki. Aftur á móti skalt þú þekkja
hann, og hvar sem þú sérð á gullofin segl á sjónum, mun
þar Hugur vera. Einnig legg ég það á þig, að þú sjáir
mig á hverjum degi og heyrir rödd mína.
Að svo mæltu gekk konungur á burt. En Ósk breytt-
ist svo, sem hann hafði um mælt.
Ár eftir ár gekk hún á milli mannanna í leit að kær-
leikanum, sem átti að leysa hana úr álögunum. En hann
var hvergi að finna. Allir hæddu hana og fordæmdu.
Á hverjum degi, er hún horfði út á hafið eftir gull-
Framhald. á bls. 197.
Heima er bezt 193