Heima er bezt - 01.06.1958, Blaðsíða 23

Þeim fannst þær vera of fínar í svona ferð. Nanna
hafði haft nóg að gera um morguninn, að þurka upp
silfurmuni og borðbúnað allan, og koma öllu á sinn
stað.
Maud hafði farið upp í kirkjugarð, og þar hafði litla
Jenný lagt blóm á leiði hinnar látnu föðursystur sinnar
og nöfnu. Þar hafði Maud, hljóð og alvarleg, í fyrsta
sinni sagt litlu Jenný frá frænku hennar, sem dó svo
ung. Litli óvitinn horfði á alvarlegt andlit móður sinn-
ar og virtist hlusta.
Klukkan um fjögur hafði svo Maud skilið litlu stúlk-
una eftir hjá frú Terhorst, og þar ætlaði hún að borða
um kvöldið.
„Veiztu, hvað við ætlum að gera?“ sagði Lilja. „Við
ætlum að ganga fyrst niður að skóla, og sjá þegar stúlk-
urnar koma út.“
„Samþykkt. — Samþykkt,“ hrópaði Maud glöð.
Eftir litla stund stóðu þessar fjórar, fínu frúr og
ungfrúr við dyrnar á sínum gamla skóla.
Einn kennarinn stóð við útidyrnar og kvaddi stúlk-
umar með handabandi, eins og þar var venja.
„Eruð þér að sækja einhvern nemanda, frú,“ spurði
kennslukonan, er Nanna tyllti sér á tá og leit yfir hóp-
inn.
Sannarlega hljómaði orðið frú vel.
„Nei, nei,“ svaraði Nanna kurteislega. „Við komum
bara að gamni okkar.“
Fjöldi ungra stúlkna streymdi út um skóladyrnar og
góndu forvitnislega á þessar fjórar, ókunnu „dömur“,
sem stóðu við dyrnar.
Ungfrú Príor leit út í skóladyrnar. Fyrst tók hún
ekki eftir gestunum, en svo sá hún þær vel.
Hún hneigði sig fálega.
„Hneigið ykkur djúpt,“ hvíslaði Nanna.
Þær hneygðu sig allar djúpt og hátíðlega. Þær nutu
þess, að vera ekki á skólabekk í dag.
Andlit ungfrú Príor hvarf úr dyrunum, en kom
strax í ljós aftur, og nú hafði ungfrúin jafnað sig eftir
hina óvæntu gestkomu. Hún sneri sér að Jóhönnu og
sagði kurteis og lítillát: „Eruð þér að bíða eftir ein-
hverjum, Jóhanna.“
Og Jóhanna svaraði samstundis, og var óþarflega
hátíðleg: „Nei, þakka yður fyrir, en frúin þarna,“ hún
benti á Nönnu, „bíður eftir systur sinni, en það lítur
út fyrir að hún sé farin.“ Jóhanna lagði sterka áherzlu
á orðið frú, þegar hún benti á Nönnu.
„Verið þér sælar, ungfrú Príor. — Komið þið, stúlk-
ur mínar.“
„Nú eru það kökurnar. — Ég borga,“ tónaði Jó-
hanna.
„Ætli þær þekki okkur enn þá,“ sagði Maud. — Jú,
vissulega þekktu þær sína gömlu viðskiptavini. Sú
slétta var fyrir innan borðið. Hún tók þeim eins og
þær hefðu verið þar daginn áður, og þekkti þær allar.
Nú er langt síðan ungfrúrnar hafa verið hér,“ sagði
hún glaðlega, eins og hún vildi bjóða þær velkomnar.
Þær þurftu ekki að nefna kökutegundirnar. „Þessar
venjulegu,“ sagði sú slétta. „Náttúrlega,“ svaraði Jó-
hanna hlæjandi.
Sú hrokkna kom líka fram og ýtti til þeirra stólum.
Þær voru nú of stórar til að sitja upp á borðinu.
Maud horfði á blett á veggnum, þar sem málningin
var skemmd. Þar var uppáhalds sæti Jennýjar. En hún
sagði ekki neitt.
„Manstu eftir því, og manstu eftir því,“ hljómaði
glaðlega í litlu búðinni. — Kökurnar vöktu upp gamlar
minningar. Gamlar skopsögur og snilliyrði flugu um
búðina. Gleðin varð hávær. — Nanna lyfti köku hátt, —
hana vantaði glas, og hélt svolátandi ræðu:
„Kæru frúr og ungfrúr. Leyfið mér að borða þessa
köku, til minningar um gamla og nýja vináttu og órjúf-
andi tryggð. Látum þessi órjúfandi vináttubönd aldrei
slitna, og gefum öðrum þannig gott eftirdæmi. — Vin
áttan lifi!“
„Samband okkar lifi,“ hrópuðu allar í einum kór.
Sú slétta og sú hrokkna drógu sig í hlé.
Nanna lauk við kökuna.
„Hve margar hefurðu borðað?“ spurði Jóhanna.
„Þetta var sú fimmta,“ var svarið.
„Alveg eins og áður,“ sögðu hinar.
Endir.
• « • VILLI
Heima er bezt 205