Heima er bezt - 01.09.1960, Qupperneq 24

þremur dögum. Fagnaðarlætin náðu hámarki. En stund-
in var líka hátíðleg. Hér var að gerast stór-viðburður,
sem athygh mundi vekja um heim gjörvallan. Sorglegt
var, að ekki skyldu fleiri landsmenn fá að njóta sam-
eiginlega þessarar hátíðlegu stundar. Stökkin öll fimm,
voru ákaflega falleg, þótt hið síðasta bæri af. Maður
naut þess á meðan stökkið stóð yfir, að finna hve
kraftmikið það var og velheppnað. Stundin gleymist
engum sem naut hennar.
Það er fátítt á okkar fámenna landi, sem hggur svo
fjarri þeim stöðum, þar sem stórviðburðir gerast, að
vera sjónarvottur að slíkum íþróttaviðburði. En aldrei
má það gleymast, að slík afrek vinur enginn ungur
íþróttamaður, nema eftir þrotlausar æfingar um margra
ára skeið og mikla sjálfsafneitun um margt, sem ung-
lingar telja eftirsóknarvert.
Ungir íþróttamenn og íþróttakonur! Fordæmi Vil-
hjálms Einarssonar og annarra ágætra íþróttagarpa á
að vera ykkur hvatning til þrotlausra æfinga í ykkar
eftirlætisíþrótt. Enginn veit fyrirfram hver hæsta mark-
inu nær.
Heillaóskir allra ungmenna Islands fylgja Vilhjálmi
Einarssyni í ferð hans til Rómar. Stefán ]ón$son.
Einar H. Kvaran var talinn einn allra fremsti rithöf-
undur þjóðarinnar á fyrstu áratugum tuttugustu aldar-
innar. Hann var einn af hinum ágætu aldamótamönn-
um, sem gerðu garðinn frægan í íslenzkum bókmennt-
um. Þekktastur var hann sem skáldsagnahöfundur, en
hann var líka Ijóðskáld og þekktur ritstjóri blaða og
tímarita. Hann var fæddur 6. desember 1859, en dáinn
21. maí 1938.
Nú hefur Björn Ragnarsson Gerðakoti beðið um
ljóðið Systkinin eftir Einar H. Kvaran, sem stöku sinn-
um hefur verið sungið í útvarp. Lagið er eftir Bjarna
Þorsteinsson tónskáld.
Ljóðið og lagið er heillandi og hugnæmt. — Þetta
Ijóð ber vitanlega langt af öllum dægurljóðum, og á
ef til vill ekki samstöðu með þeim, en þar sem ég veit
að Ijóð Einars H. Kvaran eru ekki í hvers manns eigu,
þá vil ég birta hér ljóðið, ef það gæti heillað hug og
hjarta æskumanna.
Eg veit um systkin svo sæl og góð,
og syngja vil um þau lítinn óð,
en ekkert þekkjast þau þó;
um húsið hún leikur sér út og inn;
hann einnig sér leikur — um himininn,
drengurinn litli, sem dó.
Hún veit hann var barn svo blessað og gott,
hann bróðir hennar, sem hrifinn var brott;
hún þráir hann ekkert þó.
Sér barnung mær tekur missirinn létt,
en mamma’ hennar hugsar jafnt og þétt
um litla drenginn, sem dó.
Hún þráir sinn litla, ljóshærða son,
sitt Ijós og sitt gull og sinn engil og von;
hún man hve hann hjúfraði og hló,
hve blítt hann klappaði’ um brjóst henni og kinn,
hve brosið var indælt og svipurinn
á litla drengnum, sem dó.
Er stúlkan flýgur í faðm hennar inn,
þá felur hún líka þar drenginn sinn
með sorgblíðri saknaðar ró.
í harta’ hennar dafnar vel dóttirin,
þó dafnar þar enn betur sonurinn,
drengurinn hennar, sem dó.
Fyrir rúmum áratug var leikrit sýnt í Reykjavík,
sem nefnt var Tondeleyó. Leikritið vakti athygli, og
þó sérstaklega fyrir ágæta sviðsetningu og jafnan og
góðan leik leikenda.
Höfundur Ijóðsins Tondeleyó er Tómas Guðmunds-
son, skáld, en lagið er eftir Sigfús Halldórsson. Þetta
Ijóð, og ekki síður lagið, varð mjög vinsælt og enn er
það leikið og sungið í útvarp.
Tondeleyó hét eina konan í þessu leikriti, en hún
var dökk og þó fögur.
A suðrænum sólskinsdegi
ég sá þig, ó, ástin mín, fyrst.
Þú settist hjá mér í sandinn,
þá var sungið, faðmað og kysst.
Þá var drukkið, dansað og kysst,
Tondeleyó, Tondeleyó.
Aldrei gleymast mér augun þín svörtu
og aldrei slógu tvö glaðari hjörtu,
Tondeleyó, Tondeleyó.
Hve áhyggjulaus og alsæll
í örmum þínum ég lá.
Og oft hef ég elskað síðan,
en aldrei jafn heitt eins og þá.
Aldrei jafn heitt sem þá,
Tondeleyó, Tondeleyó.
Ævilangt hefði ég helzt viljað sofa
við hlið þér í dálitlum svertingjakofa,
Tondeleyó, Tondeleyó.
Undanfamar vikur og mánuði hafa fá lög verið
vTtar leikin í útvarp, en ljóðið — Vertu ekki að horfa
svona alltaf á mig. — Höfundur ljóðsins er Jón Sig-
urðsson, en Ragnar Bjarnason hefur sungið Ijóðið á
hljómplötu.
312 Heima er bezt