Heima er bezt - 01.09.1960, Qupperneq 29

Frú Eygló reynist köllun sinni trú. Hún kemur í
heimsólm til Signýjar hvern dag og færir henni mat
og annað, sem hún telur að megi verða gömlu konunni
til gagns og gleði. Vinátta þeirra verður stöðugt inni-
legri með hverjum samfundi, og Signýju finnst sem
hafi hún eignazt góða dóttur, þar sem frú Eygló er.
Sumardagarnir koma og líða, bjartir og gróðursælir,
og aftur tekur að halla að hausti. Það er komið fram
yfir mitt sumar. Mildir hádegisgeislar ágústsólar varpa
ljóma yfir borgina. Frú Eygló hraðar sér heim að bæ
Signýjar með hádegisverð handa henni, eins og hún
er vön að gera dag hvern. Hún drepur létt á dyrnar og
ætlar síðan að ganga inn, eins og venja hennar hefur
verið, síðan hún kynntist gömlu konunni náið, en nú
er útidyrahurðin læst. Slíkt er óvanalegt á þessum tíma
dags. Skyldi eitthvað vera að gömlu konunni?
Frú Eygló gengur að stofugiugganum og ætlar að
vita, hvers hún verði vísari þar, en tjald er dregið alveg
fyrir gluggann, svo að hún sér hvergi inn. Hún drepur
þá létt högg á rúðuna og kallar um leið nafn gömlu
konunnar. Brátt heyrir hún að spurt er að innan með
veikri rödd: — Er það Eygló mín? — Já. — Ég skal reyna
að opna bæinn.
Frú Eygló hraðar sér aftur að dyrunum, og gamla
konan lýkur þeim upp. Signý er aðeins á nærklæðum
og auðsjáanlega ekki heilbrigð. Frú Eygló heilsar gömlu
konunni ástúðlega og spyr síðan:
— Ertu lasin, Signý mín?
— Já, komdu inn, góða. Þær fylgjast að inn í stofu,
og gamla konan leggst strax upp í legubekkinn sinn..
Frú Eygló sezt hjá henni og segir:
— Hefur eitthvað komið fyrir þig, Signý mín?
— Nei, ekkert sérstakt. Ég varð bara svo lasin í nótt,
að ég treysti mér ekld til að klæðast í morgun.
— Hvernig hagar þetta sér?
— Ég get ekki lýst því náið, góða mín.
— Má ég þá ekki sækja lækni til þín?
— Nei, gerðu það ekki, vina mín. Hingað á læknir
ekkert erindi. Ég finn að nú er komið að leiðarlokum,
og ég á ekki langt eftir ólifað.
— Hvað get ég þá gert fyrir þig, Signý mín?
— Ekkert nema vera hérna hjá mér um stund, ef þú
mátt vera að því, góða mín.
— Má vera að því! Ég yfirgef þig ekki eina, meðan
þú þarfnast nærveru minnar. En viltu nú ekki reyna
að borða hádegisverðinn, sem ég kem með handa þér?
— Nei, þakka þér fyrir, góða mín, matarlyst hef ég
enga, en mig langar í vatn að drekka. Frú Eygló nær í
vatn handa gömlu konunni og gefur henni að drekka.
Síðan segir frú Eygló:
— Má ég hlaupa frá þér út í næstu búð, mig langar
til að hringja heim og láta manninn minn vita, hvað
veldur fjarveru minni, svo að hann undrist ekkert um
mig.
— Já, góða mín, gerðu það.
Frú Eygló hleypur í skyndi út í næstu verzlun, og
þaðan nær hún símtali við mann sinn. Hún skýrir hon-
um frá því, að Signý sé lasin, og að hún vilji ekki yfir-
gefa hana að svo stöddu. Meira segir hún honum ekki.
— Ég kem til ykkar strax þegar ég hef lokið því
sem ég hef með höndum í svipinn, segir séra Astmar,
og síðan kveðjast hjónin í símanum.
Dagurinn líður. Frú Eygló situr við sjúkrabeð Signýj-
ar og heldur um hönd hennar. Gamla konan hvílir í
djúpum svefni, og mildur friður ljómar um andlit
hennar. Henni líður auðsjáanlega vel. Frú Eygló finnst
hún vera stödd hér í helgidómi, og hún er þess fullviss,
að gamla konan á ekki langt eftir. Skyndilega opnar
Signý augun og lítur brosandi á frú Eygló.
— Nú er ég á förum, góða mín, segir hún lágt, en
skýrt.
— Get ég ekki eitthvað gert fyrir þig, Signý mín?
spyr frú Eygló.
— Jú, nú má ég ekki draga það lengur að bera fram
síðustu óskir mínar við þig. Réttu mér Biblíuna mína
þarna á borðinu. Frú Eygló gerir það. Signý opnar
hina helgu bók með titrandi höndum og tekur innan úr
henni gulnað sendibréf, sem hún sýnir frá Eygló um
leið og hún segir:
— Þetta er bréfið frá Gunnari mínum Geirssyni, sem
ég sagði þér einu sinni frá. Ég bið þig að leggja það við
brjóst mitt, þegar búið er að láta mig í kistuna.
— Það skal ég gera, Signý mín. Gamla konan leggur
bréfið inn í Biblíuna á sama stað og áður og réttir síð-
an frú Eygló bókina, en hún leggur hana á borðið aft-
ur. Signý tekur sér því næst málhvíld, og alger þögn
ríkir um langa stund. En svo hefur gamla konan mál
sitt að nýju og segir:
— Eins bið ég þig, Eygló mín, að láta Biblíuna rnína,
Passíusálmana og fermingarmyndina af Gunnari mín-
um í kistuna hjá mér. Þetta hafa verið mínir helgidóm-
ar í lífinu, og mig langar til, að þeir fylgi mér í gröf-
ina.
— Það skal ég einnig gera, Signý mín.
Enn tekur gamla konan sér málhvíld um stund, en
síðan heldur hún áfram og segir:
— Ég óska eftir því, að maðurinn þinn jarðsyngi
mig. Ég vil að engin blóm séu sett á kistuna mína.
Ég vil ekki láta flytja neina ræðu yfir mér, aðeins biðja
stutta bæn og lesa ritningargreinar úr Nýjatestament-
inu, helzt sem mest af orðum og fyrirheitum Frelsarans
sjálfs. Tvo sálma vil ég láta syngja yfir mér: — „Ég
heyrði Jesú himneskt orð“ og „Vertu hjá mér, halla
tekur degi“. Og síðast versið: „Ég veit minn ljúfur
lifir“. — Þetta eru mínar hinztu óskir í þessum heimi.
— Þær skulu líka allar verða uppfylltar, Signý mín,
segir frú Eygló hátíðlega.
— Guð blessi þig fyrir það loforð, Eygló mín. Gamla
konan er auðsjáanlega orðin mjög þreytt af því að
tala svona lengi, og hún fellur brátt í djúpan svefn að
nýju.
Framhald.
Heima er bezt 317