Heima er bezt - 01.11.1964, Blaðsíða 31

hreppstjórasonur úr Kjósinni, Þórður Þórðarson frá
Neðra-Hálsi, og urðum við góðir félagar um veturinn.
Fengum við nú að sofa hjá þeim, sem rúmfötin höfðu
þarna, og leið svo nóttin.
Næsta dag var svo farið eftir flutningnum til Reykja-
víkur. Sótti þá að okkur þorsti, eftir tveggja stunda
gang. Benti fylgdarmaður okkur á hvar bezt væri fyrir
þyrsta og svanga að leita húsa fyrir minnstan pening.
Það væri hjá „Hattamakaranum" Hansen Hattara í
Mjóstræti 6.
Þar þótti okkur gott að koma: kaffi, eins marga bolla
og hver vildi drekka, og fullan disk af brauði á mann.
Þetta kostaði 25 aura.. „Kaffimáltíðin,“ sögðum við. Á
þennan stað lá svo leið okkar næstu misserin, eftir göngu
milli Hafnarfjarðar og Reykjavíkur. Afgreiðsla strand-
ferðaskipsins var hjá Cristni Zimsen kaupmanni. Þar
áttum við að taka dót okkar og greiða uppskipun og
pakkhúsleigu á skrifstofunni. Zimsen var aldraður
maður, sem sat við skrifborð innan við afgreiðsluborð-
ið. Þegar að mér kom, fékk ég miða-ávísun á dótið og
reikning yfir kostnað. Smáupphæð.
Ég rétti kaupmanninum peningana. Hann leit á og
sagði: „Tvo aura til baka,“ þreifaði í skrifborðsskúff-
una og rétti mér smápening. Ég tók við og vék aftur
fyrir næsta mann. Ætlaði að stinga peningnum í buddu
mína, en þá sá ég, að þetta var ekki tvíeyringur, það
var gullpeningur, hálft pund sterling, 9 krónur. Pundið
var þá 18 krónur íslenzkar.
Jón Brunnan, útgerðarmaður, Hornafirði.
Sigurður Einarsson frd Þorgeirsstöðum.
Ég hætti við að láta hann í budduna, en kreisti hann
í hendi mér. Fyrst fannst mér þetta happ, en svo hvarfl-
aði hugurinn heim til föður míns. Hann hafði sagt mér,
að mér myndu mæta freistingar á lífsleiðinni. Þetta var
sú fyrsta. Átti ég að taka pening, sem mér ekki bar með
réttu? Ég gekk aftur inn að borðinu hjá Zirnsen, rétti
honum gullpeninginn og sagði: „Þetta er meira en það,
sem ég átti að fá til baka.“ Hann tók við og rétti mér
aftur 2 aura. „Þakka þér fyrir, drengur minn,“ sagði
hann. Við gengum allir út þangað sem Sigurgeir Gísla-
son verkstjóri var að láta dótið okkar á vagninn.
„Mikill bölvaður klaufi getur þú verið,“ sögðu fé-
lagar rnínir. „Auðvitað áttir þú peninginn, sem karlinn
fékk þér.“ Ég svaraði þeim ekki. En mér leið óvenju-
lega vel — hafði sigrast á fyrstu freistingunni. Mér
hafði aukist sjálfstraust og trú á að gullpeningurinn
fagri yrði alla mína ævi gæfupeningur minn, fyrst ég
skilaði honum aftur. Það var happ, og heppnin mætti
fylgja mér héðan af í smáu og stóru. Skólagangan ætti
að enda vel, þótt ég væri illa undirbúinn, stirðlæs og
rithönd ekki fögur. Ég skyldi einbeita mér við námið.
Þetta fór að óskum. Eftir tveggja vetra nám fékk ég
hæztu einkunn á burtfararprófinu vorið 1903.
Skólalífið í Flensborg var skemmtilegt. Kennarar
góðir og piltarnir flestir efnismenn, sem síðar urðu
þjóðkunnir. Skólamynd var tekin af hópnum veturinn
1902-1903 og á ég hana enn lítt skemmda. Sigurður
heitinn Sigurðsson búnaðarmálastjóri gisti einu sinni
hjá okkur á Stafafelli og veitti myndinni athygli. Eftir
Heima er bezt 415