Heima er bezt - 01.03.1973, Blaðsíða 30

Og henni er þegar ljóst, að hann er hjálparþurfi, og hún
skal aldrei bregðast honum. Hún færir sig nær honum
og segir rólega:
— Jæja, Hreinn minn, þú ert þá kominn heim.
— Já, víst er ég kominn heim! Rödd hans er hávær
og ruddaleg, og blóðhlaupin augu hans stara á Auði.
Hana hryllir við að láta hann fara inn til sofandi
barnsins svona illa á sig kominn, óttast að hann kunni að
vekja það og gera það hrætt, og hún segir því þýðlega:
— Hreinn minn, viltu ekki koma með mér fram í
stofuna og leggja þig þar á legubekkinn, ég skal láta
fara þar vel um þig.
— Nei! Ég sef þar sem ég er vanur að sofa.
— En það fer ekkert verr um þig í stofunni, góði
minn.
— Hvað á þetta að þýða! Hann kreppir hnefana. Ég
sef í mínu rúmi, heyrirðu það! Hann slær krepptum
hnefanum svo harkalega í eldhúsborðið, að brothljóð
kveður við. Skilurðu nú hvað ég segi!
Auður leggur titrandi hönd sína mjúklega á herðar
honum og segir milt og sefandi: — Vertu rólegur,
Hreinn minn.
— Rólegur! Ertu hrædd, eða hvað?
Já, víst stendur Auði stuggur og ógn af manni sínum,
en hún ætlar ekki að láta það uppi og segir jafnróleg og
áður:
— Vonandi hef ég aldrei ástæðu til þess að hræðast
þig, Hreinn minn. En mundu eftir htla drengnum okkar
sem sefur inni, ég veit að þú vilt ekki gera honum ónæði.
Auður færir sig nærri ósjálfrátt fyrir svefnherbergis-
dyrnar. En Hreinn slagar til hennar og hrindir henni
harkalega til hhðar.
— Burt með þig! hrópar hann hásri reiðiþrunginni
röddu. — Burt með þig! Svo slagar hann inn í svefn-
herbergið.
Auður lendir með bakið á eldhúsborðinu, og það ver
hana falh, en hana kennir sárt til í bakinu. Aldrei hefir
Hreinn lagt þannig hendur á hana fyrr en nú, og hana
næstum svimar af skelfingu, en hún áttar sig brátt og
hraðar sér inn í svefnherbergið á eftir honum, hann má
ekki gera barninu neitt mein. En er hún kemur inn situr
Hreinn á hjónarúminu og starir fram fyrir sig drykkju-
sljóum augum.
Auður yrðir ekki á hann, en gengur að rúmi Bergþórs
litla og breiðir sængina enn betur yfir hann. Og er hún
snýr sér við aftur, hefir maður hennar oltið út af í rúm
þeirra, án þess að geta afklætt sig, og liggur þannig
ósjálfbjarga að henni virðist. Hún færir sig hljóðlega að
rúminu til hans og klæðir hann úr fötunum án þess að
mæla orð, og vefur síðan sænginni hlýlega um hann, og
eftir nokkur andartök hafa eiturveigar áfengisins sigrað
að fullu vitund hans, og hann er sofnaður þungum
drykkjumannssvefni.
Auður andar léttara er hún snýr aftur frá rúminu, og
síðan reikar hún fram í eldhúsið að nýju og setzt þar
niður. Hún reynir að ná fullkomnu jafnvægi eftir þá
miklu skelfingu sem gagntók hana við árás eiginmanns-
ins, en hún fær harla lítið tóm til þess, því að nú er tekið
að hringja dyrabjöllunni í ákafa.
Auður hrekkur ónotalega við, og hver taug hennar
verður um leið spennt til hins ítrasta. Hver getur verið
að koma í heimsókn á þessum tíma sólarhrings? Varla
er það Bergþóra, því að allir strætisvagnar eru hættir
áætlunarferðum sínum um þetta leyti, og tæplega hefir
hún farið að ganga þessa löngu leið á milh heimila
þeirra, og það að næturlagi, eða kaupa leigubíl, nei,
Auður á bágt með að trúa því.
En hringing dyrabjöllunnar heldur áfram, svo að auð-
heyrt er að sá sem fyrir utan er, ætlar ekki að gefast
upp að svo stöddu. Ný skelfing læðist inn í hugskot
Auðar: Þetta skyldi þó ekki vera lögreglan! Að eitthvað
hafi komið fyrir Hrein, á meðan hann var úti í kvöld.
Guð minn góður! Ó, hve hún er hrædd. En hún verður
að fara til dyra og vita hver úti er, hjá því verður ekki
komist. Hún gengur óstyrkum skrefum fram að úti-
dyrahurðinni og spyr titrandi röddu:
— Hver er úti?
— Bergþóra! er svarað fyrir utan.
Bergþóra! Auður er yfir sig undrandi, hún á ferðinni
núna, skyldi eitthvað vera að hjá henni? Auður opnar
dyrnar í flýti og býður tengdamóður sinni að ganga inn.
Þær heilsast með innilegum kossi að vanda, en svo segir
Bergþóra afsakandi:
— Fyrirgefðu ónæðið, Auður mín, það er víst ekki
vel við eigandi að koma í heimsókn um þetta leyti dags,
en ég mátti til að gera það núna.
— Þú ert alltaf jafn velkomin hingað, Bergþóra mín,
á hvaða tíma sem er, dags eða nætur, segir Auður hlý-
lega'
— Þakka þér fyrir, góða mín. En ég taldi líklegt að
þú værir ekki sofnuð, þótt áliðið sé orðið, og til þess að
erindi mitt hingað næði tilgangi sínum, varð ég að haga
mér þannig.
— Jæja, gerðu svo vel og komdu inn, Bergþóra mín.
Þær ganga saman inn í eldhúsið, og Auður býður
tengdamóður sinni sæti. Bergþóra setzt, en sjálf stendur
Auður við eldhúsborðið og bíður þess að heyra erindi
tengdamóður sinnar, sem hún býst við að sé mjög áríð-
andi. Auður reynir eftir megni að sýnast fullkdmlega
róleg, en á erfitt með að hefja samræður að fyrra bragði,
og í fyrstu ríldr óþægileg þögn.
Bergþóra virðir Auði fyrir sér nokkur andártök, og
henni dylst það ekki að Auður er í mikilli geðshræringu,
þótt hún reyni að sýnast róleg, og að lokum segir Berg-
þóra hægt og stillilega:
— Ertu ein heima með drenginn, Auður mín?
Auður dregur við sig svarið: — Nei, segir hún loks
svo lágt, að Bergþóra naumast heyrir.
— Er Hreinn minn háttaður og sofnaður? spyr Berg-
þóra.
— Já, hann er sofnaður.
— Svo að mér tókst þá ekki að ná honum vakandi, þá
einu sinni að hann er heima, þegar ég kem hingað.
— Nei, þú komst aðeins of seint til þess, Bergþóra
102 Heima er bezt