Heima er bezt - 01.03.1973, Blaðsíða 36

15. „Þá er landabréf mitt rétt,“ sagði Smollett skipstjóri og lét
Silver líta á það. Silver greip það með áfergju, en ég veitti hon-
um nána athygli og sá hve vonsvikinn hann var, er hann komst
að raun um, að það var ekki landabréfið, sem ég hafði fundið
í vaxdúksvendlinum, heldur afrit án krossa og merkja, er sýndu
hvar fjársjóðurinn var falinn. — „Jú, skipstjóri, þetta er rétt
landabréf, og hér varpaði kapteinn Kidd akkeri. Þetta er ágætt
landabréf, hver skyldi hafa teiknað það?“ En skipstjórinn sneri
við honum baki án þess að svara. Mér ógnaði sú óskammfeilni, er
Silver sýndi, er hann lét í Ijós þekkingu sína á Gulleyjunni, og
það fór um mig kuldahrollur þegar hann lýsti fyrir mér dásemd-
um eyjarinnar, og sagði, að hann skyldi láta mig fá góðan nestis-
pakka, svo ég yndi vel í landi og gæti klifið hæðirnar. Nú varð ég
sem fljótast að ná sambandi við einhvern yfirmanninn, og þegar
Silver fór niður í kokkhús og Livesey læknir gekk í sama mund
framhjá, sagði ég við hann: „Viljið þér sjá um, að ég verði strax
kallaður niður í káetu, því að ég hef hræðilegar fréttir að færa!“
Livesey læknir varð alvarlegur á svip og fór að bragði niður í
káetuna. Skömmu síðar var ég kallaður þangað.
16. Ég skýrði nú frá hvers ég hafði orðið vísari, þegar ég leyndist
í eplatunnunni. Smollet skipstjóri, Livesey læknir og herra Trel-
awny voru viðstaddir og hlustuðu með athygli á frásögn mína.
Þegar ég hafði lokið henni, báru þeir lof á mig fyrir árvekni
mína, já, meira að segja skáluðu fyrir björgunarmanni fararinnar.
Og skipstjórinn var beðinn afsökunar á því, að mat hans á skips-
höfninni hafði verið dregið í efa. Yfirboðurum kom saman um,
að fyrst um sinn væri bezt að láta sem allt væri í himnalagi. Við
töldum, að sjö mönnum væri treystandi af 26 manna áhöfn.
Meðal þessara sjö var drengurinn Jim Hawkins, það er að segja
ég sjálfur. Og ég átti eftirleiðis að umgangast skipshöfnina eins
og ekkert hefði skeð. — Næsta morgunn var komið logn. Skipið
veltist á þungri undiröldu. Bátar voru sjósettir, og ólundin var
auðséð á áhöfninni, þegar hún sté niður í þá, því að hitinn var
kæfandi og lognmolla, og ekkert skrið fyrir seglum, svo að draga
þurfti skipið inn á leguna. Mér sýndist meira að segja, að Ander-
son bátsmaður væri í uppreisnarhug. Ég hafði sem sé stokkið
niður í bátinn, þar sem ég í raun og veru hafði ekkert að gera.