Heima er bezt


Heima er bezt - 01.04.1988, Blaðsíða 5

Heima er bezt - 01.04.1988, Blaðsíða 5
Strauk að Stokkahlöðum Hvað er pér minnisstœðast frá uppvaxtarárunum? „Það er nú svo margt, enda átti ég svo góð æskuár, en það hefur fylgt mér frá því að ég var smákrakki að hafa óskap- lega gaman af dýrum. Pabbi var alinn upp á Stokkahlöðum og átti þar fóstursystkini og fósturmóður þegar ég man fyrst eftir mér. En hún dó upp úr 1940, þá komin á tíræðisaldur. Ein fóstursystir hans, Aldís Einarsdóttir, er enn á lífi 103 ára gömul og býr nú á Kristnesspítala. Hjá þessum syst- kinum var ég afskaplega mikið á sumrin. Þau vildu áreið- anlega hjálpa til við að temja þetta stóð sem var heima og hefur líklega ekki veitt af. Ég var þarna á sumrin þar til ég var 10 ára, og stundum á veturna, mikil ósköp. Fóstur- systrum pabba, Rósu og Aldísi, var falið að kenna mér handavinnu. Það gekk mjög illa og tók marga vetur. Ég hafði áhuga á öllu öðru en handavinnu. Þær áttu að kenna mér að prjóna, sauma krosssaum og telja út og reyndar lærði ég krosssauminn, en prjónaði ekkert að gagni fyrr en eftir að ég varð fullorðin. Ekki man ég fyrir víst hvað ég var gömul, en held að ég hafi verið á fimmta ári þegar við vorum að leika okkur krakkarnir að vorlagi niður við Eyjafjarðarána. Við lékum okkur á sandeyrunum og skemmtum okkur konunglega. Þá tók ég það í mig einn dag að fara að Stokkahlöðum og skoða lömbin og lagði strax af stað. Krakkarnir fóru svo heim og ég var ekki í hópnum. Þá var farið að leita mín, því þau voru ekki til frásagnar um hvað orðið hafði af mér. Það eru milli fjórir og fimm kílómetrar í Stokkahlaði svo ég hlýt að hafa verið lengi á leiðinni, en man ekkert eftir ferðinni. En ég man eftir því að þegar ég kom í Stokkahlaði voru fóstursystkini pabba, Bjarni og Aldís að mala tað. Ég spurðist fyrir um lömbin sem alls ekkert voru fædd, en Aldís spurðist aftur á móti strax fyrir um hvort ég hefði haft leyfi til að koma. Ég lét mig ekki muna um að svara því hispurslaust játandi. En þau hafa nú samt séð að hér var ekki allt með felldu og létu vita af mér. Um kvöldið var ég sótt og rassskellt þegar heim kom. Ég man það óskaplega vel og mikið var mér illa við það. Þetta var algeng hirting á börnum í þá daga, en ég gleymdi þessu ekki. Og svo var manni vissulega uppálagt að fara ekki án þess að hafa leyfi. Þetta ferðalag mitt og eftirköstin hafa greypst í huga mér. Þetta hefur sjálfsagt ekki verið gaman fyrir foreldra mína. Lítil börn að leik niður við á og svo allt í einu vantar eitt þeirra.“ Hvernig vaknaði áhugi þinn á búskap? „Þegar ég hætti að vera á Stokkahlöðum á sumrin fór ég í Villingadal. Það voru dásamlegir timar. Þar lærði ég heilmikið. Þau voru svo nákomin mér á Stokkahlöðum að mér var gefið eftir ef ég var löt eða eitthvað slíkt. En í Villingadal lærði ég að vinna. Og veran þar hafði mjög góð áhrif á mig. Þau voru öll fljúgandi hagmælt þarna á bæn- um. Þar bjó þá Jón Hjálmarsson bóndi ásamt konu sinni Hólmfríði og bróður sínum Þorláki. Nú býr þar dóttir Jóns í Villingadal ásamt systur sinni og mági. Ég hafði áður verið eitt vor í Villingadal um sauðburðinn. Þá fékk ég þessa vísu: Hleypur Auður eins og ljón, eltir sauð um hagann fram í dauðann fyrir Jón og fær svo brauð í magann. Ég var sísvöng. Kona Jóns og móðir hans bökuðu af- skaplega gott pottbrauð og þegar maður var mjög svangur skaust maður inn og fékk brauð, ef til vill oftar en þurfti. í endurminningunni er þetta sá allrabesti matur sem ég hef nokkru sinni fengið. Ég var alltaf ákveðin í að verða bóndi frá því að ég man eftir mér. Ég man að pabbi hristi oft höfuðið yfir þeirri ákvörðun og hefur líklega ekki þótt það vænlegt þá.“ Myrkfælnin var mér erfið Hvaða störf buðust unglingum í Eyjafirði á þessum tíma? „Það hefur nú sjálfsagt verið sitthvað, en ég var svo heppin að fá starf á Kristnesi yfir sumartímann. Það var verst hvað ég þjáðist af þessari andstyggilegu myrkfælni öll mín uppvaxtarár. Það var svo slæmt að ég þorði ekki einu sinni niður í kjallara heima hjá mér og þó var þar rafmagnsljós. Sjálfsagt hefur maður verið hræddur á draugum, og svo var ég sjúk í að lesa draugasögur, sem mun vera einkenni á þeim sem eru myrkfælnir. Þegar ég var orðin sextán ára fór ég að vinna á Kristneshælinu, lenti fljótt á næturvakt og var óskaplega hrædd allan tímann. Stundum lokaði ég mig inni í býtibúrinu. Það vildi til að næturvaktin hafði sáralítið að gera. Og þó — það þurfti að þvo ansans hrákadallana. Ég kúgaðist svo yfir þeim að síðan hef ég aldrei þurft að kasta upp. Ég lauk mér bara af. En þetta vandist. Þá hafa verið á Kristnesi um sextíu sjúklingar. En þegar ég fór að vinna voru berklalyfin komin og áhrifa þeirra tekið að gæta. Fólki batnaði og það út- Viiiingadalur. Heima er bezt 113

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.