Heima er bezt - 01.04.1988, Blaðsíða 32

henni dýrmætar stundir að minnast. Hún hafði líka kynnst
ástinni og það var reynsla sem hún hefði ekki viljað missa
af fyrir nokkurn mun. I fyrstu hafði hún óskað þess að þau
Hlynur hefðu aldrei kynnst, en núna var hún þakklát fyrir
þau kynni. Þrátt fyrir allt, hafði hann verið góður og til-
litssamur við hana. Hún ætlaði því að gleyma öllu, nema
því að hún gaf honum ást sína og átti margar unaðsstundir
með honum.
Rut gladdist vegna Lilju. Hún var sannfærð um að hún
og Svanur ættu eftir að rugla saman reitum. Lilja hafði oft
sagt að hún væri ástfangin og hún hafði séð Svan horfa með
aðdáun á Lilju. Hann kom stundum í heimsókn til þeirra
stalla, og þær litu af og til inn til hans. En oftar fór þó Lilja
ein. Rut reyndi að leyfa þeim að vera sem mest einum, og
gerði sér upp erindi til Erlu þegar Svanur kom í heimsókn.
Lilja spurði hana hvort henni líkaði illa við Svan og neitaði
Rut því. Þá vildi hún vita af hverju Rut færi alltaf upp til
Erlu, þegar hann kæmi í heimsókn til þeirra. Rut hló og
sagðist gera það af tillitssemi við þau skötuhjúin. Þá hafði
Lilja eldroðnað og faðmað hana að sér.
Og þannig liðu næstu vikur.
Lilja skipti um starf og vann nú í matvöruverslun á
daginn. Hún vildi eiga kvöldin og helgarnar fríar. Hún var
búin að fá nóg af kvöld- og helgarvöktum á sjúkrahúsinu.
Svanur bauð henni stundum út að borða, og það fannst
Lilju vera mestu ánægjustundirnar sem hún átti. Eitt
skyggði þó á ánægju hennar. Svanur minntist aldrei á ást og
hjónaband og reyndi ekki á nokkurn hátt að vekja hjá
henni vonir. Lilja huggaði sig við það að hann vildi ekki
flana að neinu. Hann vildi kynnast henni betur, og hún
ætlaði ekki að valda honum vonbrigðum. Hann skyldi ekki
fá að sjá eftir kynnum sínum af henni.
Svanur bjóst heldur ekki við því. Hann varð sannfærðari
með hverjum deginum sem leið, að Lilja væri bæði góð og
heiðarleg stúlka. Hann var orðinn ástfanginn af henni, en
vildi gefa henni tækifæri til að kynnast sér, áður en sam-
band þeirra yrði nánara. Fljótlega ætlaði hann að bjóða
henni á dansleik og þá kæmi í ljós hvort Lilja bæri sömu
tilfinningar til hans og hann til hennar. Foreldrum hans
líkaði afskaplega vel við Lilju og móðir hans var alveg
sérstaklega hrifin af henni. Hún talaði oft um hana og sagði
hve indæl stúlka hún væri og elskuleg á allan hátt. Hún
kunni líka vel við Rut. Hún var bara miklu hlédrægari en
Lilja og ekki eins glaðleg, en alltaf blíðleg og alúðleg við
alla. Svanur var móður sinni sammála.
Rut var nýkomin heim úr vinnunni, þegar Þröstur og
Fjóla birtust. Þau voru kát og hress og virtust afskaplega
hamingjusöm. Það var rétt að byrja að sjást á Fjólu að hún
var ekki kona ein á ferð. Rut bauð þeim kaffi og þau þáðu
það. Hún spurði frétta af foreldrum sínum, sem hún hefði
ekki heimsótt síðan hún flutti. Þau höfðu heldur ekki
komið til hennar. Þröstur sagði að allt væri við það sama
hjá þeim. Síðan spurði hann hvort hún vildi koma með
þeim á ball um kvöldið. Rut kvaðst ekki langa til að fara.
„Hvernig hefur Lilja það?“ spurði Þröstur svo.
„Hún hefur það gott,“ sagði Rut. „Hún er ástfangin
upp fyrir haus.“
„Er það einhver sem við þekkjum?" spurði Fjóla.
„Nei, það er sá sem á íbúðina hérna,“ sagði Rut og brosti.
„Hann heitir Svanur og á reyndar íbúðina hérna við hliðina
líka. Svo búa foreldrar hans í annarri íbúðinni á efri hæð-
inni.“
„Ja hérna,“ sagði Þröstur glaðlega. „Aldrei hélt ég að
í Lilja yrði ástfangin.“
„Þetta kemur fyrir besta fólk,“ sagði Rut. „Svanur er
indælis maður. Og nokkuð ákveðinn. Svoleiðis maður
hentar Lilju vel. Ég er að vona að ég lendi í tveimur brúð-
kaupum á næstunni, í staðinn fyrir eitt.“
„Okkar verður í febrúar,“ sagði Fjóla.
„Ég veit það,“ sagði Rut. „Lilja gæti gift sig um sama
leyti þess vegna. Sumir hafa ekki þekkst lengi þegar þeir
gifta sig.“
„Mér finnst það mesta vitleysa," sagði Fjóla. „Fólk ætti
að hugsa sig betur um áður en það rýkur til og giftir sig. Það
ætti að búa saman í ár til þess að kynnast vel, því það er
ekkert sniðugt að standa í skilnaði, og allra síst ef börn eru
komin í heiminn."
„Ég er þessu sammála,“ sagði Rut. „En sumt fólk er
þannig að það þarf ekki að hafa þekkst lengi áður en það
ákveður að giftast sem fyrst.“
„Ja, nú er Þórður hissa,“ sagði Þröstur og horfði
undrandi á systur sína. „Ég sem hélt að þú flanaðir ekki að
neinu. Ertu að segja okkur að þú gætir gifst manni eftir stutt
kynni.“
„Já, því ekki það? Ef ég fyndi að ég væri viss um hann,
myndi ég gera það.“
„Það mætti halda að þú hefðir kynnst einhverjum
manni, sem þú vildir giftast, og það á stundinni.“ Þröstur
brosti stríðnislega. „Hvar felurðu hann?“
Nú var það Rut sem brosti.
„Ég fel engan mann,“ sagði hún rólega. „Hins vegar get
ég sagt ykkur að ég hef kynnst einum, sem ég gæti hugsað
mér að giftast.“
Fjóla og Þröstur horfðu gapandi á hana. Þau voru svo
bjánaleg á svipinn, að Rut gat ekki annað en hlegið. „Ertu
að gera grín að okkur?“ spurði Þröstur þegar hann mátti
mæla. „Nei,“ sagði Rut hlæjandi. „Ég segi ykkur þetta er
eins satt og ég er hér.“
„Hvað hefur þú þekkt hann lengi?“ spurði Fjóla for-
vitnislega.
„Ég kynntist honum fyrir fimm mánuðum,“ svaraði Rut.
„Og ætlarðu að giftast honum strax?“ spurði Þröstur
undrandi.
„Nei, ég ætla ekki að giftast honum,“ sagði Rut rólega.
„Hann er giftur.“
„Guð minn góður!“ hrökk út úr Þresti. „Ertu að segja
okkur að þú sért ástfangin af giftum manni.“
„Ég vissi ekki að hann væri giftur,“ sagði Rut í varnar-
skyni. „Vertu ekki svona hneykslaður á svipinn. Ég get gætt
mín sjálf.“
„Varstu með honum,“ spurði Fjóla, „áður en þú vissir að
hann væri giftur?“
140 Heima er bezl