Heima er bezt - 01.04.1988, Blaðsíða 23

s
Páll H. Arnason frá Geitaskarði
Þankar um „Upprisu holdsins“ o.fl.
- Svar til Björns frá Sveinsstöðum -
Minn ágæti frændi Björn Egilsson skrifar eftirtektarverða
grein um trúmál í „Heima er bezt“ febr. ’88. Af því að
skoðun mín og tilfinning fyrir orðunum „upprisa holdsins"
í trúarjátningunni, virðist vera í algerri mótsögn við mat
hans á þeim, hripa ég þessar línur. Við fermingarundir-
búning minn og kverlærdóm, sem ég var síður en svo mót-
fallinn, vaknaði hjá mér gagnrýni á ýmislegt í kenningunni,
sem hefur viðhaldist síðan og síst minnkað með árunum. í
kverinu var marg tuggið „Vér eigum að óttast og elska
Guð“. . . . Að óttast og elska sömu persónuna, var fyrsta
þrepið sem ég hnaut um, og framlífið bara himnaríki, eða
helvíti — nei takk. Og svo bættist fleira við. Að tilbiðja
Biblíuna í heild sem „Guðs orð“, heilagan sannleika, var
mér fjarstæða, nánast guðlast og það varð biblíuvirðing-
unni mikið áfall, er ég eitthvert sinn bar saman Jólaguð-
spjöllin og sá hve gjörólík þau voru, rétt eins og tveir
ókunnugir menn hefðu skrifað þau, hver eftir sinni munn-
mælasögunni. Annað segir m.a. að Jósef hafi, eftir draum-
vitrun, flúið frá Betlehem með Maríu og barnið, til
Egyptalands og verið þar framyfir dauða Heródesar kon-
ungs. Hitt segir m.a.: „En er fullnaðir voru hreinsunar-
dagar þeirra eftir lögum Móse, fóru þau með hann til
Jerúsalem“ . .. þar sem Símeon og Anna koma við sögu.
„Og er þau höfðu lokið öllu er lögmál Drottins bauð, snéru
þau aftur til Galíleu, til borgar sinnar Nasaret“. Báðar
frásagnirnar eru predikaðar sem heilagur sannleikur at-
hugasemdalaust og finnst mér það óvandaður málflutn-
ingur. Það er mjög viturlegt, sem Björn hefur eftir dr.
theol. Magnúsi Jónssyni: „Allsherjar játning kirkjunnar
ætti engin að vera önnur en bænin dýrðlega, sem Jesús gaf
okkur, Faðir vor“. Orð Steingríms í kvæði hans Lífshvöt,
geri ég hiklaust að minni trúarjátningu, þessi: „Guð í al-
heimsgeimi, Guð í sjálfum þér“. Björn segir réttilega:
„Sálin ris ekki upp, hún var, er og verður, en líkaminn er
forgengilegur, eyðist, slitnar“ . . . en mér finnst ekki hægt
að segja að hann endurnýist, eða rísi upp, þó að hann sem
jarðvegsblanda verði ormafæða og næring jarðargróðri.
Mín hlustun á messur og predikanir hefur bent til þess að
þeir prestar er predika upprisu holdsins ákveðnast, séu
mun þröngsýnni í kenningu sinni og bókstafsdýrkun, en
hinir sem eru að reyna að sniðganga bókstafskreddurnar.
Því ekki að segja bara eftir „fyrirgefning syndanna" í trú-
arjátningunni — og eilífa sál. Voru það ekki þeir „skrift-
lærðu“ á dögum Jesú — þeir sem fastast hlekkjuðu sig við
bókstaf Lögmálsins, sem verst þoldu víðsýni hans, hógværð
hans og umburðarlyndi, sem allt fólst í kærleika hans. Og
hatur þeirra á honum vann að lokum það afrek að fá þjóð
hans til þess að kalla yfir sig eitt voðalegasta Karma, eða
Örlagadóm, þá hún hrópaði: „Komi blóð hans yfir oss og
börn vor“, er hún krossfesti Kærleikann.
Björn drepur á ýmislegt merkilegt, eins og það sem hann
birtir eftir Matthíasi þjóðskáldi.Hann var langtum víðsýnni
en hinn sjálfbirgingsfulli rétttrúnaður bauð. Hann hafði
t.d. opnað augun fyrir ágæti spiritismans, sem bókstafs-
dýrkendur hafa nánast fordæmt, vegna banns í Móse lög-
um í sambandi við framliðna.
Mér finnst nú nær að telja Jesúm einn af forustumönn-
um spiritismans, því i Mark. 9. kap. er sagt frá því, að Jesús
tók þrjá lærisveina með sér uppá hátt fjall, „og hann um-
myndaðist að þeim ásjáandi; klæði hans urðu skínandi..
Og þeim birtist Elía ásamt Móse, og voru þeir á tali við
Jesúm“. Spiritisminn hefur þrátt fyrir megna andstöðu
margra, veitt dásamlegum andlegum menningarstraumum
út í Kristindóminn, t.d. sálfarir, en reynsla þeirra sannar að
sálin getur yfirgefið líkamann að takmörkuðu leyti, meðan
hann er enn lífs og farið þá, eins og hugur manns um aðrar
vitundarvíddir, svo sem heima framliðinna og fer þá í
gegnum heilt efni, án mótstöðu, eins og Jesús eftir dauð-
ann.
Þetta sannar að lifandi verur í slíkri vídd geta hugsanlega
búið í björgum eða hólum. Önnur stórmerkileg gáfa er
hlutskyggnin, sem sannar það að Guð er tengiliður allrar
sinnar sköpunar, því svokallaðir dauðir hlutir bera í veru
sinni lifandi minningar, sem þeir hlutskyggnu geta komist í
samband við.
í gegnum fullkomlega ábyrgan spiritisma geta fortíð,
nútíð og framtíð runnið saman í eitt út i ómælisvíðáttur
eilífðarinnar.
Oft er deilt á spiritismann fyrir þau mistök, sem breyskt
fólk hefur valdið í nafni hans. Meðan maðurinn er jafn
ófullkominn og raun ber vitni er ekkert alfullkomið sem frá
honum kemur, en góð viðleitni er ekki minna virði fyrir
það.
Hver getur, í alvöru, kallað kirkjuna heilaga stofnun, þó
allir vildu að hún væri það. Innan um allt það góða, segir
saga hennar frá valdníðslu, ágirnd, auðsöfnun, ofdrykkju
o.fl. miður góðu.
Þegar eitt kirkjuþingið, á fjórðu öld eftir Krist, strikaði
endurholdgunarkenninguna út af Ritningunni sýndu
„hinir vísu feður kirkjunnar“ að þeir töldu sig hafa rétt til
að breyta „Guðsorðinu“ eftir eigin höfði. Þeir vildu við-
halda þröngsýni, kreddum og helvíti, af því ótti fólksins gaf
kirkjunni vald. Kenningar hennar áttu að vera eina
bjargarvon þess frá vítiseldinum. Þannig gat hún á lævísan
Framhald á bls. 136.
Heirna erbezt 131