Heima er bezt - 01.04.1988, Blaðsíða 17

Vestan Hellu. Grindaskörð í bláma fjar-
lægðar.
í Mygludal. Sést á horn Helgafells til Helgafell.
hœgri. Keilir í bláma fjarlœgðar.
og yst gnæfir Snæfellsjökull. Áhrifum slíkrar fegurðar
verður aldrei lýst með orðum, þau eru einstaklingsbundin,
sem hver og einn verður að njóta.
Kerlingarskarð er barmur gígskálar og ofan af honum
liggur gatan niður skálina í ótal sneiðingum um bergstalla
og brunaskriður. Kannski er hún svolítið ógnvekjandi
öldruðum manni? Á stöku stað sést hvar hraunstraumarnir
hafa brotið sér leið upp um berggrunninn og flætt ofan
hlíðina í djúpum farvegi. Víða eru gjár og sprungur sem
sneiða verður fyrir og gerir leiðina ennþá ævintýralegri.
Undir snjó gætu þær verið dauðagildrur. Neðan skarðsins
er hraunið þakið mosa og skófum, en í dældum og gjám
gróðurblettir. Síðan taka við sléttar hellur langleiðina að
jaðri hraunsins austan Helgafells, og sagt að fara vestur um
Helluna. Þar er þó þörf á aðgæslu því víða leynast sprungur
hættulegar hestfótum. Áð er um stund í gróðurvin undir
jaðri hraunsins og þaðan er leiðin greið vestan Valahnúka
til Kaldársels.
Við Kaldá svöluðu menn og hestar sárasta þorstanum
og bjuggu sig undir síðasta áfanga ferðarinnar að hest-
húsabyggð þeirra Hafnfirðinga, en þangað var náð eftir
átta stunda ferð. í hesthúsi Margrétar og Þorvaldar Kol-
beins var mönnum og hestum búinn beini, svo að undrun
sætti, því daginn áður höfðu hjónin farið á hestamót í
Þýskalandi. Þar stóðu hestarnir við stall yfir nóttina og biðu
heimferðar. Eftir að Valur og karlinn höfðu svalað þorst-
anum í léttum veigum,.öli og meðlæti, sem biðu þeirra í
eldhúskróknum var ekið til Fjarðarins og beiðst gistingar,
sem var auðsótt og áttu þeir félagar þar ágæta nótt.
Sunnudaginn 9. ágúst var lagt af stað frá Hafnarfirði
klukkan hálf níu að morgni austur yfir fjöll og heiðar til
Hveragerðis. Fyrir vali varð sama leið austur um Kerl-
ingarskarð allt til Stórkonugjár. Þar er grösugt og gott að
æja. Var þar dögurðar neytt undir hamravegg gjárinnar. Af
hamrinum sér vítt yfir. Myndauðgi lands og lita síbreyti-
legt, og nær að fanga hug ferðamannsins. í gjánni var
ákveðið að víkja af götu og leita nýrra leiða. Halda austur
um Heiðina Há og hafa að stefnumarki syðsta hnúk Blá-
fjalla, er nálgast að vera 600 m yfir sjó. Þegar komið var
austur um gjár og gíghnúka reyndist leiðin greið og hvíldi
víða fót á mosum og gróðurflesjum milli klappahæða.
Farið var austur af Heiðinni Há, við hnúkinn sem áður
getur. Á kolli hans gaf að líta mannvirki skíðamanna. Þar
er ósegjanlega fagurt hvert sem litið er og fjarsýni mikið,
eða allt til hafs beggja vegna fjallgarðsins. Upp í hugann
komu ljóðlínur skáldkonunnar sem sagði:„Hver á sér fegra
föðurland“. Á það nokkur?
Austur af heiðinni lá leiðin um Drög, Hryggi, Hrossa-
flatir og að lokum um Þúfnavelli austan Geitafells. Grösugt
er þar og gott til beitar, fellið fagurt og tigið sem kóróna
umhverfisins. Vestan til eru vatnsrásir eftir vellinum, sem
lausu hestarnir röktu í leit eftir vatni en án árangurs. Aust-
an við Geitafell fundu þeir litla lind undir lágri blóma-
brekku. Virtist hún brosa til þeirra sem bergðu á veigum
hennar og gefa mjúkum flipa léttan koss. Það var áhuga-
vert að sjá hestana víkja af leið til lindarinnar, sem ekki
varð séð fyrri en að var komið. Hvernig mátti það gerast?
Var það af lyktnæmi eða af hjali lindarinnar sem mannlegt
eyra gat ekki greint?
Suður af Geitafelli er stefna tekin á Búrfell sem ris
fagurlega upp af austurbrún hálendisins, Hlíðarendafjalls.
Leiðin á milli fellanna er síður en svo hættulaus og ókunn-
ugum lagt það ráð að halda sig við götur eða kindaslóðir
sakir þess hvað hraunið er sprungið. Búrfell er eldgígur,
7 jaðri hraunsins við Helgafell.
Við Kaldársel.
Stórkonugjá.
Heimaerbezt 125