Heima er bezt - 01.04.1988, Blaðsíða 9

sitja við skrifborð suður á landi og taka bara mið af því sem
er að gerast á Reykjavíkursvæðinu. Þar eru allt aðrar að-
stæður og ekkert sambærilegar. Ég er nú svo hörð að mér
finnst landinu best borgið með því að skipta því í svæði sem
hefðu sínar tekjur meira út af fyrir sig og þyrftu ekki að
leggja megnið af tekjunum í pottinn á suðvesturhorninu.
Sveitarfélögin eiga að taka meira yfir á sig og hafa meira til
málanna að leggja.“
Eiga konur nógu stóran þátt í málefnum sveitanna?
„Því miður finnst mér konur koma of lítið við sögu
sveitarstjórna og það var meðal annars vegna þess sem ég
tók að mér oddvitastarfið. Ég er kvennréttindakerling inn
við beinið. Konur mega hreint ekki draga sig í hlé á meðan
þær eru að ná jafnrétti — og það er því miður langt í land
að það náist í raun. Það er það kannski í orði kveðnu en
ekki launalega og ekki inni á heimilinu. Spurning hvort það
tekst fyrr en við erum búin að ala upp nýja kynslóð. Annars
hef ég ekkert skipt mér af kvennapólitík og var lengi vel
þeirrar trúar að konur ættu að reyna að berjast áfram innan
hinna pólitísku flokka, en ég er farin að sjá það að innan
hinna hefðbundnu flokka eiga konur ekki svo mikla
möguleika. Konur hafa ekki nógu mikið pólitískt uppeldi
ennþá til þess að vera gjaldgengar í þessari baráttu. Þær
búa enn við það að vera bundnar á heimilum og komast
hreint ekki í burtu. Þær rjúka ekki eitt eða neitt. Mér finnst
Kvennalistinn starfa mjög lýðræðislega og hallast að því að
konur verði að berjast á slíkum vettvangi En almenna
reglan á heimilum er sú að það er frekar karlmaðurinn sem
fer út en konan, ég fer ekki ofan af því.“
Pólitíkin tímafrek
Hvað olli því að þú lagðir út í stjórnmálabaráttuna?
„Fyrir síðustu kosningar var ég flokksbundin í Fram-
sóknarflokknum en mörgum okkar fannst mjög illa farið
með Stefán Valgeirsson, sem hafði unnið gott starf hérna í
kjördæminu. Þetta er nokkuð löng saga sem við segjum
ekki hér en við ákváðum á mínu heimili að kjósa í þetta
sinn ekki Framsóknarflokkinn, og láta þar við sitja. Og við
vorum ekki þau einu í sveitinni, því stór hópur manna tók
sömu afstöðu. Þegar svo kom til tals að Stefán byði sig fram
mættum við Jóhann á fundi. Það æxlaðist þannig að
skortur var á kvennfólki á lista svo að ég tók að mér þriðja
sætið. Það var óskapleg vinna þessu samfara við lestur og
undirbúning. Ég færi ekki í framboð aftur. En ég hafði
gaman af þessu og eins gagn af því að koma fram opin-
berlega á fundum og í fjölmiðlum. Nú, við komum okkar
manni inn á þing og þá var tilganginum náð. Síðan hefur
ekki verið ákveðið hvað gera skuli í framtíðinni. Samtökin
hafa sem slík ekki verið lögð niður eða ákvörðun tekin um
það hvað gert verður. Spurningin er hvort ætti að stofna
ný stjómmálasamtök, en mér finnst það bara vera ein silki-
húfan enn ofan á allt annað. Fyrir síðustu kosningar voru
niu flokkar í framboði og væri nær að sameina þessi öfl en
stofna enn fleiri flokka. Það þarf að reyna að sameina þessi
öfl sem berjast þó í rauninni öll fyrir því sama, jafnrétti
A uður og Jóhann með dóltur sinni Rósu, sem tók stúdentspróf vorið
1983.
milli landshluta og jafnrétti fólksins. Það verður að segjast
eins og er að það er óskaplega mikill launamismunur milli
þeirra sem búa hér úti í dreifbýlinu og þeirra sem búa á
Reykjavíkursvæðinu, af hverju sem það svo stafa. Kannski
það séum við sjálf sem orsökum þetta — að við séum of lin.
Allt er flutt inn í Reykjavík og allt út frá Reykjakvík í stað
þess að við gætum stundað viðskiptin héðan og verið með
okkar eigin bankastofnanir hér. Það er fáránlegt að allt
peningastreymið skuli þurfa að fara í gegnum Reykjavík.
Þetta gerir það að verkum að við erum miklu verr sett. Það
er svosem nóg um þetta talað en ekkert gert. Mér finnst
baráttan ekki nándar nærri nógu hörð. Fyrst og fremst held
ég að fólk greini á um leiðir að markmiðinu en ekki mark-
miðið sjálft. Það er fyrst og fremst það sem gerir okkur
sundurþykk sjálfum okkur. Én samstaðan verður að nást —
og það fljótt og þessu vildi ég berjast fyrir ef einhver fæst til
að berjast með mér. Mér finnst allt miða í öfuga átt við
yfirlýsta stefnu stjónvalda. Það eryfirlýst stefna að vinna að
bættri byggðastefnu gagnvart dreifbýlinu þannig að þar sé
ekki svona mikill samdráttur. Einnig yfirlýst stefna að jafna
launamisrétti — en hvað gerist svo — við fréttum að for-
stjórar hafa jafnvel tuttuguföld laun daglaunamannsins.
Og ekki er ég að segja að forstjórinn eigi að hafa nein
smánarlaun — síður en svo. Nei, við verðum að gæta að
landsbyggðinni, styrkja byggðirnar. Ekki það að ég sé á
móti Reykjavík, því fer fjarri. En það kann ekki góðri lukku
að stýra er öll byggðin færist á suðvesturhornið. Ég er
hrædd um að landið sporðreisist.“
Marta og María
Vitu segja mér nánar frá fjölskyldu þinni?
„Ég gifti mig þegar ég var 25 ára og maðurinn minn
heitir Jóhann Halldórsson. Hann er fæddur 12. september
Heima er bezl 117