Heima er bezt - 01.01.1995, Síða 36

En þegar þau komu í fjósið tók ekki
betra við. Fyrst og fremst var fjósþakið
allt í götum, því við sprenginguna
höfðu spýtur og annað dót úr eldhúsinu
eyðilagt það á stórum köflum. En það
sem verra var, var það að kýmar feng-
ust ómögulega til að standa upp, þær
voru uppþembdar mjög og stundu
þungan.
„Þetta hafa þær fengið af ofátinu,“
sagði Ami. „Þeim hefði verið nær að
éta minna bölvuðum bullunum þeim
ama og eyðileggja ekki svona í sér
magann.“
En Jana sá að þetta gat orðið alvarlegt
með þær. Ætlaði hún strax að fara að
hita ofan í þær saltvatn en þá mundi hún
eftir því að hvergi var hægt að taka upp
eld. Loks eftir langa mæðu tókst henni
að hita vatn í katli inn í búrhomi. Vöktu
þau alla nóttina við að hella ofan í kým-
ar saltvatni en um morguninn stóðu þær
upp og fóm að hressast. Hugðust heima-
menn þá fara að sofa, því allir voru að-
framkomnir af áreynslu og vökum. En
þá kom fjöldi af boðsgestunum til að
sækja hesta sína og heimta út reiðtygin,
sem læst vom inni í skemmu. Með þeim
komu og stórir hópar af hundum, sem
voru að vitja ætisins, sem þeir höfðu
komist í kvöldið áður.
Loks fóru gestimir en þá hafði enginn
frið fyrir hundunum. Þeir rifust, góluðu
og skræktu uppi á bænum og allt í
kringum hann. Loks varð Arni að fara á
fætur til að siða þá, því þrátt fyrir það,
þótt menn væm aðframkomnir á sál og
líkama, kom engum manni dúr á auga
fyrir þeim.
Tók Arni hlaupið af byssu sinni og
barðist við hundana þann dag allan. En
um kvöldið lágu ellefu hundar særðir
eða dauðir eftir á vígvellinum en hinir
allir flúnir. Var Ami allur rifinn og
blóðugur eftir bardagann.
Kvaðst Arni þar í mesta mannraun
komist hafa, er hann barðist við
hundana, „enda héldu þeir mér vakandi,
því í hvert skipti sem ég ætlaði að sofna
bitu þeir mig einhvers staðar eða rifu,
svo ég glaðvaknaði við sársaukann. Eg
greip þá hlaupið og barðist eins og ber-
serkur. Var þá margur um einn, en
frægan sigur vann ég að lokum,“ sagði
hann. „Enda er það ekki fyrir alla að
fara í hendurnar á mér og síst fyrir aðra
eins hunda og þessi kvikindi vom en
það segi ég satt að svo ólmlega létu þeir
að hefði ég ekki séð og beinlínis vitað
það að þetta voru reglulegir hundar og
ekkert annað þá hefði ég fyrir löngu
verið tlúinn úr bardaganum.“
Það var gestkvæmt í Klömbrum
fyrstu dagana eftir þetta því fregnin af
veislunni flaug eins og sinueldur um
allt. Voru margir sem ekki trúðu öllum
þeinr undrum sem sögð voru og fóru
því sjálfir að Klömbrum til að sjá
skemmdirnar með eigin augum.
„Það hafði mikið gengið á í veislunni
þinni hérna á dögunum,“ sagði einn
ferðalangurinn er hann hafði heilsað
Ama.
„Hum,“ sagði Árni og hristi höfuðið,
„það var sá einstakasti sprengiloftbrest-
ur, sem hægt er að hugsa sér. Eldhús-
þakið flaug nú eitthvað út í loftið og
héma, þér að segja, er ég búinn að
mæla það á kvarða að bærinn hefur
færst dálítið til norðar á hlaðið. Það var
hvergi nærri svona langt frá hestastein-
inum hérna að bæjardymnum eins og er
núna. En að norðanverðu sést það best á
fjóshaugnum. Það Ieynir sér svo sek
ekki að bærinn er kominn nær honum
en hann var.“
„Eg get sagt þér það til dæmis að
áður tók ég í fimm til sex stökkum frá
fjósdyrunum út að haugnum og með
því þó að glenna mig en núna tek ég
það hæglega í þremur og fjórum stökk-
um. “
„Mikið hefur hlotið að ganga á inni í
bænum eftir þessu,“ sagði maðurinn og
brosti.
„Það var alveg óútmálanleg hörm-
un, “ sagði Ámi. „Maturinn, sá fór illa.
Eg sáröfunda kýmar í hvert sinn sem ég
sé þær af öllu fína brauðinu, því það fór
í þær allt eins og það lagði sig. Jólakök-
umar voru ekki lengi að hverfa. Það
horfði ég á með mínum augurn að þær
renndu þeim niður alveg stráheilum,
rétt eins og þær væru að renna niður
volgum vatnssopa. Og svo sýndist mér
þær brosa í hvert sinn, nefnilega kýmar.
Mér finnst þær hafi fitnað til góðra
muna. En ég skil aldrei í því hvernig öll
kjöttrogin og brauðin, sem voru í eld-
húsinu hafa farið að fljúga svona út í
loftið. Það var þó engin léttavara. Eg lét
nefnilega kúfuð trogin upp á fjalir, sem
lágu á eldhúsbitunum og ég segi það
satt að ég kiknaði í hnjáliðunum þegar
ég rétti mig upp með þau og þykist ég
þó hafa góða krafta. Það voru meiri
þyngslin á þeim. Þau hefðu þó mátt
vera kyrr, þótt allt annað færi. En það
var sá fjandakraftur í þessu öllu saman
að ekki einungis þakið og bitamir fóru
heldur og trogin líka. Eða þá ólyktin
maður, hum-m. Mig sveið í augun. Hún
var eins og þykkasti reykur.“
„Eg heyri á öllu að þetta hefur verið
allra myndarlegasta veisla enda hefur
verið vel til hennar stofnað og öllu hag-
anlega fyrir komið,“ sagði aðkomumað-
ur.
„Ekki vantaði fyrirhyggjuna og dugn-
aðinn,“ sagði Ámi. „Og hún mun vera
sú langtilkomumesta veisla sem haldin
hefur verið hér í sveit. Hún kórónar allt
sem ég hef heyrt talað um. Hann Þórður
gamli á Barði er nú skynsamur karl og
fróður vel. Hann nefnir hana aldrei ann-
að en „Töfraveisluna á Klömbrum,“ og
hann nefndi hana það ekki nema honum
hefði fundist eitthvað til koma.“
Sögulok.
Tíminn leið með sínum jafna, þunga
hraða. Meira en hundrað sinnum hafði
sólin hellt geislum sínum yfir kollinn á
Áma í Klömbrum eftir veisluna frægu.
Allt var komið í samt lag aftur í
Klömbrum eftir veisluna, sem áður
hafði verið nema bærinn.
Ámi stóð á því fastara en fótunum að
bærinn hefði færst til í veislunni um
fjórar til fímm álnir norður á hólinn.
Eldhúsið var löngu komið undir þak.
Að vísu hafði Árni örvænt oft og mörg-
um sinnum um að það yrði nokkum
tíma notandi framar á meðan hann var
að refta það upp, því í fyrsta sinni þegar
hann var búinn að þekja það kvað Jana
ólifandi í því fyrir reyk og væri það af
því að hann hefði ekki tyrft það með út-
falli sjávar. Varð hann að taka af því
torfið aftur. En vegna þess að ekki sá til
sjávar frá Klömbrum fór hann ofan að
sjó og beið þar til þess er út féll. Reið
hann þá heim og tyrfði eldhúsið en það
var sama reykjarbælið og áður.
Sagði Jana að það væri ekki að undra.
„Þú hefur farið neðan að þegar fór að
falla út en ekki komið hingað fram að
32 Heima er best