Heima er bezt - 01.12.1995, Side 13

Huldukonan við
Sörlastaðaá
Þjóðsaga frá 20. öld
y
fyrri hluta aldarinnar
flykktist aðkomufólk
hundruðum saman til
Seyðisfjarðar til þess að starfa við
fiskveiðar, fiskverkun og landbúnað.
I landlegum gengu hinir ungu á vit
örlaga sinna, ástarinnar eða leyndar-
dómsins, sem beið þeirra í þokunni.
Meðal þeirra, sem komu í atvinnu-
leit austur á Seyðisfjörð í lok þriðja
áratugarins, var ung Reykjavíkur-
mær, sem Guðrún hét.
Guðrún var myndarleg stúlka, sem
fékk vinnu við útveg Hánefsstaða-
manna. Hún var forkur duglegur,
áreiðanleg og góð í allri umgengni.
Guðrún notaði frístundir sínar til
gönguferða um nágrennið og stund-
um einnig til þvotta. Þá gekk hún
með plöggin sín inn að Sörlastaðaá
og þvoði þau í Sörlastaðahyl, neðst í
gljúfrinu neðan við Sörlastaðafoss.
Guðrún gekk ein til þessara verka.
Hún hitti strax í fyrsta skipti stúlku
á líku reki þarna við ána, og smám
saman tókst með þeim góður kunn-
ingsskapur. Ingibjörg sagðist hún
heita. Hún var vel til fara og gekk
þama til þvotta með fatnað sinn eins
og Guðrún. Vel fór á með þeim stöll-
um.
í þriðja skiptið, sem þær hittust,
spurði Guðrún Ingibjörgu, hvar hún
byggi, en sjálf sagðist hún búa í ver-
búð Hánefa.
„Ég bý í klettinum þarna,“ sagði
Ingibjörg og benti á klettinn innan
við hylinn. Hún var þá huldukona.
Guðrúnu brá allmjög en þagði um
vináttu sína við þessa huldukonu.
Hélst vinátta þeirra um sumarið og
varð nánari eftir því sem á leið. Þeg-
ar Guðrún fór suður um haustið, kom
hún við hjá huldukonunni við ána
og kvaddi hana höfgum tárum.
„Þú skalt ekki gráta, góða vinkona.
Þú munt verða gæfumanneskja,“
sagði Ingibjörg við vinkonu sína að
skilnaði.
Segir nú ekki sögum af þeim Ingi-
björgu. Tíminn leið, verbúðirnar
ryðguðu niður og hrundu, bryggjum-
ar fúnuðu og útgerð lagðist af á Eyr-
unum. Fólkið flutti burt, og litla
sjávarþorpið fór í eyði. Áin niðar og
spóinn vellur, en vegfarendur heyra
ekki lengur söng sjómannanna og
verkafólksins, sem áður kvað við í
landlegum.
Líður nú tíminn fram. Guðrún gift-
ist farsællega myndarlegum skrif-
stofumanni í Reykjavík, átti börn og
buru, eignaðist pels og hatt og sett-
legar hrukkur. Hún hélt góðu geði og
gladdi mann og annan. Tíminn vann
á henni af mildi, en lengst í hugar-
fylgsni sínu geymdi hún minning-
una um vináttuna við Ingibjörgu
huldukonu.
Þegar hringvegurinn var opnaður
um sandana sunnan jökla, fóru
margir Reykvíkingar austur á firði.
Guðrún og maður hennar lögðu líka
land undir fót það herrans ár 1974.
Þau fóru til Seyðisfjarðar.
Á meðan maður hennar og stálp-
aður sonur þeirra hjóna fengu sér
sveppasúpu og steiktan hrygg á veit-
ingahúsi staðarins, kvaðst Guðrún
þurfa að skreppa bæjarleið og bað þá
feðga sýna sér þolinmæði. Hún ók
út að Sörlastaðaá og gekk niður að
hylnum. Og sjá, hún titraði öll og
skalf af ákafa. Þama var ung og fal-
leg stúlka við þvotta.
Guðrún ávarpaði hana glaðlega:
„Ingibjörg, Ingibjörg, þekkirðu
mig ekki?!
Stúlkan horfði stundarkorn á Guð-
rúnu, síðan færðist gleðibragð yfir
andlit hennar:
„Þú hlýtur að vera hún Guðrún,
sem mamma heitin sagði mér svo oft
frá. Hún bað mig að skila bestu
kveðju til þín, ef ég hitti þig ein-
hvern tíma hér við ána.“
Óskar Guðmundsson færði í letur
að beiðni Einars Vilhjálmssonar.
Heima er best 405