Heima er bezt - 01.12.1995, Blaðsíða 31

Honum hafði skilist, að fæstar væru
færar um það án hjálpar og að sumar
hefðu brotist þarna um árum saman.
Við heyrðum þessi óhugnanlegu
hróp á ný, og eitt þeirra virtist svo
nálægt, að mér datt í hug að vaða út í
og draga vesalings andann upp úr, en
leðjan var svo hrollvekjandi, að ég
hörfaði við tilhugsunina.
Þá náði þetta tryllta hróp aftur eyr-
um mínum, svo að mér fannst ég til-
neyddur að leggja í hættuna. Eg steig
því næst út í og reyndi eftir bestu
getu að sigrast á viðbjóði mínum. Eg
stefndi á hljóðin og náði brátt mann-
inum, um leið og þokuskýin þutu
yfir höfði mér.
Hann var á kafi í leðjunni upp að
höku og virtist sökkva dýpra einmitt
þegar ég náði honum, en ljóst var, að
ég gæti ekki óstuddur dregið hann
upp úr, og því kallaði ég á sjóræn-
ingjaandann og bað hann um hjálp,
en ég sá hann hvergi. Sú hugsun
hvarflaði, að mér að hann hefði að-
eins viljað koma mér í þessa gildru
og síðan skotist burtu. Eg var í þann
veginn að snúa við og brjótast upp úr
leðjunni, en þá grátbað vesalings
andinn mig að yfirgefa sig ekki, svo
að ég reyndi mitt ýtrasta og var svo
heppinn að draga hann upp nokkrar
álnir og losa fót hans úr festu á botn-
inum. Síðan dró ég ýmist eða studdi
hann, þar til við náðum ströndinni,
en þegar upp úr kom leið yfir vesal-
ings andann. Eg var einnig sárþreytt-
ur og settist við hlið hans til að hvíla
mig.
Eg leit í kringum mig í leit að sjó-
ræningjanum og kom auga á hann í
nokkurri fjarlægð ösla í leðjunni, og
hann virtist draga einhvern með sér.
Þrátt fyrir þetta hræðilega um-
hverfi gat ég á vissan hátt vart látið
vera að skemmta mér við sjónina,
þar sem hann barðist af alefli við að
draga anda með sér.
Hann braust mjög um með hróp-
um, sem hefðu getað valdið skelf-
ingu hjá hræðslugjamri sál. Það var
því engin furða, þó að maður heyrði
aumingja andann hrópa til hans og
biðja hann um að vera ekki svo
áfjáðan, taka hlutunum með meiri
rósemi, svo að honum gæfist tóm til
þess að fylgja honum.
Eg gekk til þeirra, og þegar þeir
nálguðust ströndina, hjálpaði ég
þeim á land og lét hinn auma anda
hvílast hjá hinum.
Sjóræningjaandinn virtist stórlega
ánægður með, hversu vel honum
hafði gengið, og var óðara reiðubú-
inn að leggja út í á ný, og því sendi
ég hann eftir öðrum anda, sem við
heyrðum hrópa, Sjálfur hugðist ég
hlynna að hinum tveimur á meðan,
en einmitt þá heyrði ég aumlega
kveinstafi skammt frá mér.
Eg sá í fyrstu engan, en síðan brá
fyrir daufu ljósi, eins og frá lugt
þarna úti í myrkri hinnar óhugnan-
legu leðju, og í skini þeirrar birtu sá
ég veru hreyfast þarna úti og hrópa á
hjálp.
Eg var því knúinn til að snúa á ný
út í leðjuna. Þegar ég náði til manns-
ins, sá ég að hann var þarna með
konu, sem hann reyndi að halda upp
úr og hughreysta.
Eftir mikið erfiði náði ég þeim
báðum upp úr og sá þá, að sjóræn-
inginn var einnig kominn á land
ásamt þeim, sem hann bjargaði.
Þessi hópur hlýtur að hafa litið
furðulega út, þar sem hann stóð
þarna á bakka hins límkennda vatns,
en síðar frétti ég að það var hin and-
lega spegilmynd allra þeirra illu og
óhreinu hugsana í lífi manna og
kvenna.
Þarna höfðu þær safnast saman í
þessum stóra, rotna forarpytti og þeir
andar, sem þannig brutust um í leðj-
unni, voru sekir um svo andstyggi-
legar gjörðir í jarðlífinu og höfðu
haldið áfram eftir dauðann að gleðj-
ast yfir svipuðum athöfnum dauð-
legra, þar til jarðsviðið var of hátt
fyrir þær og þær drógust niður í þetta
fúla kviksyndi og urðu að brjótast
um í því, þar til andstyggð þess fór
að verka sem lækning á þær.
Einn þeirra, sem bjargaðist þarna,
hafði verið einn af snillingum við
hirð Karls konungs annars, og hafði
löngu eftir dauða sinn heimsótt jarð-
sviðið og um leið sokkið æ dýpra,
þar til hann hafði að lokum sokkið
niður í þennan pytt, þar eð dramb-
semi og hroki hans höfðu skapað
viðjar illgresis, sem fætur hans
flæktust í, svo að hann gat síðan ekki
hreyft sig, fyrr en ég bjargaði hon-
um.
Annar hafði verið hylltur skap-
gerðarleikari á dögum Georgs fyrsta.
Maðurinn og konan höfðu dvalið
við hirð Lúðvíks fimmta og höfðu
saman og sameiginlega dregist niður.
Þeir, sem sjóræninginn frelsaði,
höfðu svipaða sögu að segja.
Eg hafði í fyrstu verið áhyggjufull-
ur yfir, hvernig ég gæti hreinsað af
mér þessa andstyggilegu leðju, en
skyndilega sá ég tært lindarvatn
koma úr jörðinni skammt frá okkur,
og í þeirri tæru lind þvoðum við af
okkur allan sora.
Því næst ráðlagði ég þeim, sem við
höfðum bjargað, að reyna að hjálpa
öðrum í þessu landi myrkurs, sem
endurgjald fyrir að þeim var bjargað,
og eftir að ég hafði veitt þeim ráð og
þá hjálp, sem ég gat, hélt ég pfla-
grímsgöngu minni áfram.
Sjóræninginn virtist þó ófáanlegur
að skilja við mig, svo að við héldu
enn af stað saman.
* * *
Eg mun ekki reyna að lýsa öllum
þeim, sem við reyndum að hjálpa á
göngu vorri. Ef ég gerði það, mundi
þessi frásögn fylla mörg bindi og lík-
lega þreyta lesendur mína. Þess
vegna mun ég hlaupa yfir tímabil,
sem ég held að svari til einnar viku
að jarðneskum tíma, ef ég er þá fær
um að meta hann réttilega, og mun
hefja framhaldsfrásögn af komu okk-
ar til hrikalegs fjalllendis, en tindar
þess gnæfðu yfir okkur í nætur-
skímunni.
Báðir vorum við vonsviknir af
árangrinum af erfiði okkar í viðleitni
til að bjarga sálum. Við höfðum
Heima er best 423