Heima er bezt - 01.12.1995, Blaðsíða 30

Ég hafði nú fjarlægt hann frá hin-
um og hóf strokur yfir líkama hans,
og um leið hurfu þjáningar hans og
hann varð vær og kyrr. Ég stóð hjá
honum og velti því fyrir mér, hvað
nú skyldi til bragðs taka, annaðhvort
að tala eða hverfa á braut og láta
hann eiga sig, en þá greip hann í
hönd mína og kyssti hana ákaft.
„Vinur minn, hvemig fæ ég þakk-
að þér? Hvað á ég að nefna þig, sem
kemur mér til hjálpar eftir öll þessi
angistarár?“
„Ef þú er mér svo þakklátur,
mundir þú þá ekki óska að öðlast
þakklæti annarra með því að hjálpa
þeim. A ég að sýna þér með hverjum
hætti?“
„Já, gjaman, ef þú vilt aðeins taka
mig með þér, kæri vinur.“
„Jæja þá, lof mér að reisa þig upp,
og ef þér er það mögulegt, er best að
yfirgefa þennan stað eins fljótt og
við getum,“ sagði ég, og við lögðum
að stað til þess að vita, hvað við gæt-
um gert.
Fylgdarmaður minn tjáði mér, að
hann hefði verið sjóræningi og
þrælakaupmaður. Hann hefði verið
stýrimaður á skipi og verið drepinn í
sjóormstu. Þegar hann vaknaði á ný,
var það staðreynd, að hann og ýmsir
fleiri af skipshöfninni voru á þessum
dimma stað. Ekki hafði hann hug-
mynd um, hve lengi hann hafði verið
þama, en honum fannst það eilífðar-
tími. Hann hafði sameinast öndum
líkum honum, og þeir ráfuðu um í
hópum og voru sífellt að berjast.
Ef þeir mættu ekki öðrum flokki,
sem þeir gátu barist við, skylmuðust
þeir innbyrðis, því að baráttuþráin
var eina tómstundagaman þeirra á
þessum hræðilega stað, þar sem
hvergi var unnt að fá drykk til þess
að svala sárum, brennandi þorsta,
sem hrjáði alla. Það, sem þeir fengu
til drykkjar, virtist verka á þá líkt og
hellt væri eldi í barka þeirra. Hann
bætti við:
„Við getum ekki dáið, hversu mjög
sem við þjáumst. Það er bölvun
ástandsins, eftir að við yftrgáfum
jarðlíftð, og það er vita vonlaust að
reyna að láta drepa sig, því að eng-
inn sleppur við frekari þjáningu. Við
em allir eins og flokkur banhungr-
aðra úlfa,“ sagði hann, „því að ef
okkur skortir andstæðinga til þess að
berjast við, ráðumst við hver á annan
og berjumst, þar til við verðum ör-
magna, og því næst liggjum við
stynjandi af þjáningu, þar til við höf-
um hvílst nóg til þess að rísa á fætur,
ráfa áfram og ráðast á einhvern. Ég
hef þráð einhverja leið til þess að
losna við þetta ástand og hef næstum
sent bæn til hæða um það. Ég fann á
mér, að ég mundi aðhafast annað og
betra, ef Guð vildi aðeins fyrirgefa
mér og opna mér aðrar leiðir. Þegar
ég svo sá þig standa nærri mér, hugs-
aði ég sem svo, að þú værir einmitt
engill sendur mér til bjargar. Þú hef-
ur þó hvorki vængi né annað, eins og
þeir eru venjulega málaðir með á
jörðinni, en myndir gefa þér einnig
litla hugmynd um þennan stað, og ef
þær gefa rangar myndir af undir-
heimum, því þá ekki einnig af öðrum
hlutum.“
Ég hló að honum. Já, ég hló jafn-
vel á þessum stað sorgarinnar, því að
mér var svo létt innanbrjósts yfir að
finna, að ég gæti orðið til svo mikill-
ar hjálpar. Því næst sagði ég honum,
hver ég væri og hví ég væri staddur
hér, og þá greip hann fram í og
sagði, að ef ég óskaði eftir að bjarga
sálum, væri þarna nálægt andstyggi-
legt fen, þar sem fjöldi ógæfusamra
anda væri fangelsaður. Þangað skyldi
hann vísa mér leið og aðstoða mig.
Hann virtist óttast, að hann mundi
missa sjónar á mér og ég mundi
hverfa og skilja hann einan eftir. Mér
fannst þessi andi aðlaðandi, því að
hann virtist svo þakklátur, og ég var
svo feginn því að hafa félag við ein-
hvern, þó ekki við neina þessara
hræðilegu vera, sem voru fjöl-
mennastar hér, því að ég var mjög
einmana í þessu fjarlæga ógnarlandi.
Hið djúpa myrkur og ógnþrungin
þétt þoka gerðu nær ómögulegt að
sjá lengra fram undan sér, og því
komum við að feninu, áður en ég
vissi af, að öðru leyti en því að ég
fann daunillan, rakan nepjukulda
leggja að vitum mér. Því næst blasti
við mér stórt vatn eða fljótandi leðja,
svört á lit og daunill vegna rotnunar.
Stór, afskræmileg skriðdýr með
digra, útblásna limi og útstandandi
augu veltust um í eðjunni. Stórar leð-
urblökur með andlit, sem líktust
mönnum eða svokölluðum blóðsug-
um, flögruðu yfir þeim, en svartan
og gráan eim lagði frá rotnandi yfir-
borði vatnsins og myndaði furðuleg-
ar, vofukenndar myndir, sem breyttu
stöðugt um svip á ýmsan afskræmi-
legan hátt, svo að líktist baðandi
örmum og hneigjandi höfðum, sem
virtust næstum gædd tilfinningu og
máli. Síðan breyttust þær í þoku-
bólstra og tóku síðan á ný á sig ýms-
ar furðumyndir.
A vatnsbakkanum skriðu slím-
kenndar verur, sumar geysistórar,
Aðrar lágu á bakinu og böðuðu frá
sér útlimunum og enn aðrar sökktu
sér niður í þetta ógnvekjandi dý.
Þar sem ég horfði á þetta, rann mér
kalt vatn milli skinns og hörunds og
ég ætlaði að fara að spyrja, hvort
hugsanlegt væri, að glataðar sálir
berðust um í þessu slímuga,
grugguga díki, þegar mér bárust
aumkunarverð væl og hróp eftir
hjálp úr sortanum fram undan. Þau
snertu hjarta mitt, í sorglegu vonleysi
þeirra og þegar augu mín höfðu van-
ist dimmri þokunni, sá ég hér og þar
mennskar verur, sem brutust um í
leðjunni en sukku allt upp í olnboga-
bót.
Ég hrópaði til þeirra og hvatti þær
til þess að reyna að vaða í áttina til
mín, því að ég væri á þurru landi, en
þær heyrðu hvorki né sáu til mín, því
að hugur þeirra snerist um annað.
Fylgdarmaður minn sagðist álíta,
að verurnar væru bæði blindar og
heymarlausar fyrir öllu öðru en nán-
asta umhverfi.
Hann hafði sjálfur verið um skeið í
þessari rotnu leðju en tekist af eigin
rammleik að brjóta sér leið þaðan.
422 Heima er best