Heima er bezt


Heima er bezt - 01.12.1995, Blaðsíða 32

Heima er bezt - 01.12.1995, Blaðsíða 32
hingað og þangað hitt fáa anda, sem voru reiðubúnir að hlusta á okkur og öðlast hjálp, en venjulega var til- raunum okkar svarað með háðshlátr- um, og sumir höfðu ráðist á okkur, þar eð við höfðum sýnt þeim af- skiptasemi, og áttum við í ýmsum brösum með að sleppa við vandræði. Síðasta tilraun okkar hafði verið með karl og konu, mjög fráhrindandi útlits, sem börðust við hurð kofaræf- ils. Maðurinn beit konuna svo grimmilega, að ég gat ekki varist að skerast í leikinn og stöðva hann, en þá réðust þau bæði á mig, og konan reyndi sitt besta til þess að klóra úr mér augun. Varð ég því feginn, að sjóræninginn kom mér til hjálpar, því að satt að segja hafði hin samstillta árás þeirra komið mér svo á óvart, að ég komst um skeið á sama stig og þau, og hafði það svipt mig þeirri vöm, sem æðri þróun sálar minnar hafði veitt mér. Þessar tvær verur voru sekar um hryllilegt morð á gömlum manni (eiginmanni konunnar), til þess að komast yfir peninga hans. Fyrir þennan glæp var þeim hegnt með hengingu, en þessi sameiginlegi glæpur hafði tengt þau svo sterkum böndum, að bæði drógust saman nið- ur á við og gátu ekki skilist að þrátt fyrir hið bitra hatur, sem þau báru hvort til annars. Bæði álitu, að hinn aðilinn væri ábyrgur fyrir því, að þau lentu á þessum stað. Þau sökuðu hvort ann- að um aðalsektina, og það var ákafi beggja að svíkja hvort annað, sem kom upp um þau. Nú virtust þau aðeins lifa fyrir að lumbra hvort á öðru, og ég get vart hugsað mér hræðilegri hegningu en þeirra, sem voru tengd saman af hatri. í því hugarástandi, sem þau voru í, var með öllu vonlaust að koma þeim til hjálpar. Skömmu eftir að við yfirgáfum þessi sérstæðu hjónaleysi, stóðum við við rætur hinna háu, dökku fjalla, og við skin furðulegs fosfórljóss, sem lýsti yfir þeim, var mögulegt að kanna þau frekar. Þar voru engir stíg- ar, og klappirnar voru þverhníptar, svo að við skriðum upp eftir bestu getu. Hér verð ég að skjóta inn þeirri skýringu, að með því að gangast undir viss skilyrði vegna ferðarinnar til þessa lága sviðs, hafði ég misst hæfileikann til þess að lyfta mér og svífa um, en það voru forréttindi þeirra, sem voru komnir upp á svið morgunroðans. Eftir erfitt klifur upp eitt minni fjallanna og göngu eftir brún þess, sem var upplýst þessum sérkenni- legu fosfórljósum, sáum við á báðar hendur mjög djúpar gjár og ógnvekj- andi gljúfur. Frá sumum þeirra heyrðust and- vörp og hróp og stöku sinnum bænir um hjálp. Mig hryllti við tilhugsuninni um, að í þessum gjám væru mannssálir og var í miklum vanda með að finna leiðir til þess að koma þeim til hjálp- ar, en þá stakk leiðsögumaður minn, sem hafði aðstoðað mig svo vel í til- raunum mínum til þess að frelsa anda, upp á því að við skyldum flétta reipi úr grasi þvf og illgresi, sem víða óx upp úr gjótum á þessum gróðursnauðu klöppum. Með slíku reipi aðstoðaði ég hann við að klifra niður, en hann var mér leiknari í að klifra, og með þeim hætti lánaðist okkur að draga nokkra anda burtu frá þessum hræðilegu dvalarstöðum. Þetta var svo snjöll hugmynd, að við gerðum reipi, sem var nógu sterkt til þess að bera þunga vinar míns, en þið skuluð vita, að jafnt í andlegum sem efnislegum hlutum er þungi hlutlægur, og efni þessara lágu sviða mun gæða það meiri festu og þunga en á sér stað á þróaðri sviðum. Þótt vinur minn sjóræninginn hafi ekki haft mjög efnismikinn líkama í jarðlífinu, þurfti ekki mikinn andleg- an þroska til þess að verða hans var hér, þó að andi á æðra þróunarstigi væri ósýnilegur. Því skjöplast mér ekki né fer ég með staðleysu, þegar ég ræði um líkamsþunga vinar míns, en þegar hann klifraði í reipi gerðu af andlegum stráum og illgresi, stríkkaði ekki síður á því en á sér stað við svipaðar aðstæður á jörð- inni. Eftir að annar endi reipisins var festur við klöpp, klifraði andinn af miklum fimleika niður, en klifur- tækni hafði hann þjálfað í skipsreiða á jörðinni. Þegar hann var kominn niður, hnýtti hann reipinu fljótt um líkama hins hrjáða anda, sem lá stynjandi á botninum. Því næst dró ég reipið og andann upp, og þegar ég hafði komið honum á öruggan stað, lét ég reipið falla niður til vinar míns og dró hann upp. Eftir að við höfðum gert það, sem í okkar valdi stóð fyrir hinn frelsaða anda, héldum við áfram og hjálpuð- um fleiri öndum á sama hátt. Þegar við höfðum dregið alla þá upp, sem við fundum, kom furðulegt atvik fyrir, þar eð fosfórljósið slokknaði, og við vorum staddir í niðamyrkri, en dularfull rödd, sem virtist svífa í loftinu sagði: „Farið nú burtu. Starfi ykkar hér er lokið. Þeir, sem þið hafið bjargað, voru fangar í eigin snörum og gildr- um, sem þeir höfðu búið öðrum, en féllu sjálfir í, og máttu þeir dúsa þar til iðrun og ósk um yfirbót dró að anda, sem gátu frelsað þá úr því fangelsi, sem þeir höfðu búið sér sjálfir. í þessum fjöllum eru margir andar fangelsaðir, og ennþá megnar enginn að bjarga þeim, því að þeir munu að- eins verða öðrum til óþurftar og skaða og hið illa, sem þeir gerðu öðrum, mundi aðeins lengja fangels- isvist þeirra. Þeir hafa þó sjálfir búið sér fang- elsin, því að þessi dimmu, óhugnan- legu klettafjöll eru ávextir af jarð- nesku lífemi, og þessi hyldýpi eru aðeins hliðstæður þeirra, sem þeir hafa hrundið fórnarlömbunum á jörðinni niður í. Fangelsi þeirra mun ekki uppljúkast, fyrr en þeir fara að þrá tækifæri til þess að vinna góð- verk í staðinn fyrir ill, en þá fyrst er 424 Heima er best

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.