Heima er bezt - 01.07.1999, Page 4

Lífið hefur margar hliðar og breytilegar, og reyndar
eru allir þættir þess svo fjölbreytilegir og samtvinnaðir ó
margvíslegan hdtt að það myndi æra óstöðugan, eins
og sagt er, að gera tilraun til þess að skilgreina það.
Nokkrir af ytri þdttum þess eru t.d. gleðin og sorgin,
hamingjan og óhamingjan. Og margt er það, sem
þama rúmast d milli og skörunin oft veruleg.
Dauðinn, í hvaða mynd sem hann birtist, er t.d. yflr-
leitt ekki tilefni til gamansemi. En þó er oft eins og gam-
ansemin verði einna sterkust þegar hún tengist alvör-
unni, þ.e. aðstæður verða grútbroslegar.
Fyrir nokkru síðan var sagt frú því í fjölmiðlum að
maður nokkur í Argentínu, nafngreindur, hafi fót- og
handleggsbrotnað þegar hann í hræðslu sinni, hoppaði
af rútu sem var ú ferð.
Hann hafði farið upp ú þakið til að fú sér frískt loft og
mútti finna þar ýmislegt dót, þar ó meðal líkkistu.
í líkkistunni lú bóndi, sem hafði lagst ofan í hana til
að fú sér blund. Bóndinn vaknaði við bröltið í mannin-
um, lyfti lokinu af líkistunni og spurði hvort það væri
nokkuð kalt úti.
Argentínumanninum, sem mun heita Mario Paz, brú
svo í brún að hann stökk rakleiðis niður af þakinu með
fyrrgreindum afleiðingum.
Þessi frétt, sem send er út um heiminn sem dagsannur
atburður og birt í óreiðanlegum fjölmiðlum, er reyndar
allnokkuð í anda svokallaðra nútíma þjóðsagna, sem
berast héraða og landa ú milli, gjarnan um óþekkt efni
og þessi frétt fjallar um, þ.e. ýmsa ótrúlega hluti og ekki
ósjaldan spaugilega, þó hryllingssögur séu líka hluti af
þessari sagnahefð. En fréttin sýnir reyndar að í mörgum
tilfellum eiga þessar nútíma „þjóðsögur" eitthvert raun-
verulegt upphaf, þó svo þær stundum breytist í meðför-
um ú löngu „ferðalagi."
Sögurnar berast manna ú milli ú sama hútt og gömlu
þjóðsögumar fyrmm, þær era ekki skrúðar almennt og
breytast gjaman í meðföram fólks, aðlagast þeim stað
sem þær era sagðar ú hverju sinni, og í það form sem
óhrifaríkast þykir.
Þessi iðja og þörf virðist hafa fýlgt mannkyninu frú upp-
hafi vega og virðist ætla að fylgja honum úffam, hvað
sem líður þjóðfélagsbreytingum tækni- og tölvualdar.
Fyrir nokkram óram var gefin út bók ó Islandi með
þessum nútíma þjóðsögum og var hún byggð ú erlendri
bók sama efnis. Menn era sem sagt enn að safna þjóð-
sögum og skrú, samtímanum til fróðleiks og skemmtun-
ar og þú væntanlega framtíðinni líka.
í fyrrgreindri bók er m.a. sagt frú fjölskyldu sem hafði
skemmt sér konunglega í fríinu þar sem hún hafði dval-
ið við Gardavatnið ú Ítalíu í tvær vikur í góðu yfirlæti.
Með í för var amman í fjölskyldunni. Hafði hún litið eft-
ir börnunum ú kvöldin þegar pabbi og mamma höfðu
brugðið sér út ú lífið.
Allt var sem sé eins og best varð ú kosið.
En svo gerðist það, tveim tögum úður en haldið skyldi
heim, að gamla konan gaf upp öndina, fyrirvaralaust.
Þegar hjónin vora farin að jafna sig ú úfallinu, settust
þau ó rökstóla til að ræða tilhögun heimfararinnar. Það
var deginum ljósara að flytja yrði líkið heim til greftran-
ar. Það var líka vitað mól að flutningurinn yrði mjög
dýr, þar sem geyma yrði kistuna í frosti meðan ú hon-
um stóð og vera með alls konar tilfæringar við hana,
sem tíðkast þegar lík era fiutt ú milli staða.
Þess vegna úkvóðu hjónin að hafa múlin í sínum
höndum og koma líkinu heim með eigin aðferðum. Þau
tóku því þú lútnu og vöfðu utan um hana gólfteppi,
sem þau höfðu keypt í nærliggjandi verslun. Strangan-
um komu þau fyrir upp ó farangursgrind bílsins og
festu hann kyrfilega með köðlum.
Var nú haldið heimleiðis og ekið í loftköstum. Hjón-
unum þótti nefnilega allt annað en þægilegt að vita af
svo núnum ættingja uppi ú bíltoppnum, jafnvel þótt
hann væri ekki lengur þessa heims.
Þegar komið var í borgina, þar sem hjónin bjuggu,
mundu þau eftir að þau þurftu að útrétta smúvegis,
úður en þau kæmu heim. Þau lögðu því bílnum við
fúfarna götu og stigu út. Enginn vildi verða eftir hjú
ömmu og þess vegna fór öll fjölskyldan að sinna erind-
inu.
Þegar hún sneri aftur, sú hún sér til hrellingar, að
búið var að stela teppisstranganum af bíltoppinum, - og
líkinu líka.
Þessi frúsögn mundi líklegast flokkast undir „húlf
svarta gamansögu," en tilgangurinn með henni er sjúlf-
sagt líka sú, að gefa í skyn upplitið ó þjófinum þegar
hann tók í sundur teppisstrangann og þau vandræði
sem hann hlaut að rata í, í framhaldi af því.
Það er nefnilega ekki alltaf sem glæpir borga sig.
En þessi saga bendir okkur líka ú þann þótt í lífínu,
að alltaf og allstaðar skuli vera til fólk ú næstu grösum,
sem tilbúið er að stela því sem ó vegi þess verður.
Framhald á bls. 306.
244 Heima er bezt