Heima er bezt - 01.07.1999, Blaðsíða 25

að koma okkur að óvörum. Ég er
sjálfur frekar á þeirri skoðun, að það
hafi ekki verið talað nógu skírt um
þetta í upphafi.
Það voru tvær meginástæður fyrir
því að við stóðum höllum fæti í
keppninni. Fyrri ástæðan var sú, að
við áttum enga fyrriparta til handa
hinu liðinu, en þeir komu með
fjölda fyrriparta með sér. Hin ástæð-
an var reyndar tvöföld, því reglum-
ar vom þær, að gæti hitt liðið ekki
botnað fyrripartinn þá þurfti liðið,
sem sendi hann að hafa til botn við
hann til að sýna, að það væri hægt
að botna hann. Þess vegna höfðu
þeir líka til alla botna við fyrripart-
ana sína. í þriðja lagi gátu þeir leyft
sér að hafa fyrripartana sína nær
óbotnandi, því þeir höfðu haft tíma
til að sjóða saman botna við þá.
Þetta var líkast því að óvarinn
maður með sverð í hendi ætti að
berjast við albrynjaðan mann með
alvæpni. Þegar leikurinn hófst var
klukkan rúmlega 9 að morgni.
Við skipulögðum lið okkar þannig
að einn félagi minn átti að sjá um
að botna fyrriparta hins liðsins, tveir
áttu að sjá um að hafa alltaf næga
fyrriparta og mitt verk var að hafa
til botna við þá.
Sá hét Magnús Jónsson, sem átti
að botna fyrriparta hinna. Hann var
snjall hagyrðingur og var í kvæðafé-
lagi Hafnarfjarðar. Ég dreg stórlega í
efa að nokkur menntskælinga hefði
staðið honum á sporði í jafnri að-
stöðu.
Það sem var mest áberandi í vís-
um andstæðinga okkar, var tilhneig-
ingin til að gera sem minnst úr okk-
ur. Sú viðleitni gekk svo langt, að
það varð að blaðamáli daginn eftir
að þættinum var útvarpað.
Einn botninn okkar, stóðst ekki
fyllstu kröfur svo það átti að dæma
okkur úr leik fyrir það, en ég hélt nú
ekki, því við ættum annan botn og
lét flakka botn sem mér datt í hug á
stundinni. Hann var nær meining-
arlaus, en stóðst þó bragreglur, svo
það mál hjaðnaði niður. Upp úr því
kom þessi fyrripartur frá okkur:
Alltafkemur eitthvert rex
upp á svona fundi.
Botn hinna varð svona:
Betra vœri í kjafti kex
á Kennaraskólahundi.
Þama sést tilhneigingin, efnislega
er botninn úr allt annari átt og svo
er spumingin: Betra en hvað?
Þegar svo hafði gengið til um hríð,
fór ég að tala um það við Magnús,
að við yrðum að fara að borga í
sömu mynt, og þá svaraði Magnús
með sinni óhagganlegu hógværð:
„Æi, nei, það verður þá ekki útvarps-
hæft."
Auðvitað var það alveg rétt hjá
Magnúsiog ég varð honum þakklát-
ur fyrir það síðar, því að í blaðinu
var kennaranemum talið það til
sóma, hvað þeir héldu ró sinni
gagnvart svívirðingum hinna.
Einu sinn kom Magnús aðal-
manni hins liðsins til að hrökkva
saman svo háðsglottið stirðnaði á
andliti hans. Þá átti Magnús að
botna þennan fyrripart, sem fluttur
var af sannfæringarkrafti:
Kennaranna er þorrinn þróttur
það er meinið.
Það varð ekkert hik á Magnúsi.
Hann hallaði sér rólegur í átt til flytj-
andans og sagði hiklaust:
Andi þinn er œði skjóttur
inn við beinið.
Þegar eftirfarandi fyrripartur var
lesinn upp, þvemeitaði Magnús að
reyna að botna hann.
Upp með klakkinn, bykkjan brokkar,
blakkan makkan vindur, skekur.
Ég varð hinn versti og sagði hon-
um, að það kæmi ekki til mála. Við
létum aldrei spyrjast að við gæfumst
upp að óreyndu, hann yrði strax að
byrja á botninim, því ekki veitti af
tímanum. En Magnús sagði, að það
væri vonlaust að botna þetta. Eg
hélt áfram að stappa stálinu í hann,
en hann var óhagganlegur og hann
endaði með að skipa mér að botna.
Ég taldi mig ekki færari um það en
hann, en sagði þó, að frekar reyndi
ég við það, en við gæfumst upp að
óreyndu.
Hámarks umhugsunartími var 10
mínútur og við höfðum eytt einni
eða tveimur mínútum í að þræta
um þetta, svo ég skipaði öllum að
steinþegja og sökkti mér niður í að
hugsa, samt komst ég ekki hjá því
að verða var við hvemig hláturinn
sauð í menntskælingunum og það
herti enn í mér að finna réttu orðin í
seinnipartinn.
Þegar mér var tilkynnt að um-
hugsunartíminn væri útmnninn,
spurði einhver úr hinu liðinu með
meinfysnu glotti, hvort ég væri bú-
inn að botna. „Ójá, ég held ég sé
bara búinn að því," sagði ég .
Glottið minnkaði ekkert við það,
heldur var spurt hvort ég vildi þá
ekki lofa þeim að heyra botninn.
„Jú, til þess gerði ég hann," svaraði
ég og svo las ég upp:
Æði frakkur áfram skokkar
óðarblakkur nokkuð frekur.
Það sló þögn á alla, því engum
hafði dottið í hug að ég mundi leysa
þessa þraut á svo skömmum tíma.
Svo var haldið áfram og Magnús
tók aftur við sínu hlutverki, þó
minnir mig að ég gripi eitthvað inn í
aftur seinna. Þegar þættinum var
lokið án þess að hvorugur félli í val-
inn, slöppuðum við ögn af. Þá not-
aði ég tækifærið og spurði hina
hvort þeir hefðu ekki átt sjálfir botn
við vísuna, „Upp með klakkinn".
„Jú, að sjálfsögðu," var svarið. Ég
bað um að fá að heyra hann, en
það var ekki viðkomandi. Þá varð ég
ánægður, því ég vissi að minn botn
mundi vera betri en þeirra og þeir
skömmuðust sín fyrir að láta okkur
heyra sinn.
Klukkan var orðin rúmlega 12,
þegar þessu var lokið. Ég tók strætis-
vagn upp Hverfisgötuna og gekk svo
upp Vitastíginn að húsi frænku
minnar. Þau hjónin bjuggu upp á
Heima er bezt 265