Heima er bezt - 01.07.1999, Qupperneq 37

Horft frá Hrafnsgerði yfir Lagarfljót.
verða hræddur eða
gera mér grein íyrir að
hætta gæti stafað af
þessari óvinaflugvél.
Það var eins og að
vakna við vondan
draum við komu þess-
arar óvinveittu flugvél-
ar. Hér stóð maður allt
í einu augliti til auglit-
is við hið ómanneskju-
lega stríð, þar sem það
lögmál eitt gilti að
drepa eða vera drep-
inn ellegar.
Járnhælar Þriðja rík-
isins höfðu teygt anga
sína alla leið norður í
þessa afskekktu sveit, í
landi norður við
Dumbshaf, sem til
þessa hafði ekki haft
mikið af manndráp-
um að segja og víga-
ferlum, allt frá því á
miðöldum. Taldi sig
auk þess ekki eiga sök-
ótt við einn eða neinn
og hafði engan her. ísland hafði og
aldrei verið talið hernaðarlega mik-
ilvægur staður á hnettinum, en ná
var þetta breytt, án þess að ég hefði
minnsta grun þar um.
Þegar þetta skelfilega drápstæki
var komið á bak og burt, komst
fljótt kyrrð á aftur og ró og allir létu
sem ekkert hefði í skorist. Meira að
segja hún amma mín heldur áfram
að syngja Kirkjuhvol á meðan hún
er að passa mig:
„Hún trúði þessu, hún amma mín,
ég efa ei það,
að allt það vœrí rétt,
sem hún sagði um þann stað.
Ég leit í anda Hvolsins,
með lotningu til.
Ég lék mér ei þar nœrri,
um sólarlagsbii."
Nú líða mörg ár eða um það bil
aldarfjórðungur. Atvikið á tröppun-
um í Hrafnsgerði er löngu gleymt og
út úr huga mínum.
Þá vill svo til að undirritaður er
staddur, ásamt nokkuð stórum hópi
íslendinga á ferðalagi í Norður-
Þýskalandi, nánar tiltekið í Maríu-
kirkjunni í Lubeck.
Leiðsögukonan, sem talar lýta-
lausa ensku, þó með nokkrum
hreim, fræðir okkur um það, að í
kirkjunni sé sólar- eða tímatals-
klukka, hin mesta gersemi. Hún
segir að á stríðsárunum hafi Banda-
menn varpað sprengjum á borgina.
Ein þeirra hafi hæft kirkjuna, gert
gat á þakið, án þess að hún hryndi,
og spmngið rétt við hliðina á altar-
inu og sólarklukkunni, án þess að
skemma hana, er hafi verið hin
mesta mildi.
Gert hafi verið við skemmdirnar á
þakinu, en gígurinn í gólfinu, rétt
hjá altarinu, hafi verið látinn hald-
ast til minningar um hildarleikinn.
Talið berst nánar að stríðsárunum
í Þýskalandi. Leiðsögukonan segir
að faðir hennar hafi verið í þýska
flughernum (Luftwaffe), er hafi haft
aðsetur í Vestur-Noregi, og farið
þaðan í könnunarferðir yfir Norður-
Atlantshaf, allt út til íslands.
„My fathers aeroplane was shot
down over Fliotsdalshérad in
Northeastern iceland, late in octo-
ber 1944," segir hún. „The aeropla-
ne crashlanded and there my father
died," bætir hún við.
Ósjálfrátt kemur upp í huga minn
endurminning um löngu liðinn at-
burð frá dyratröppunum í Hrafns-
gerði, er hér hefur verið lýst. Heim-
urinn er þá stundum svo óendan-
lega lítill, þrátt fyrir alla sína stærð,
að það er undravert.
Mig setur hljóðan um stund, er ég
hef heyrt þetta. Allt í einu finnst
mér sem þetta musteri Maríu guðs-
móður breytist í hljómahöll og lag-
ið, sem hún amma mín var að
syngja á tröppunum forðum, yfir-
gnæfa allt annað:
„Ég þóttist heyra samhljóminn
klukknanna á kvöldin."
Síðan varð allt eins og áður, og
hér með lýkur þessari frásögu.
Heima er bezt 277