Æskan - 01.11.1960, Blaðsíða 13

ÆSKAN
En fjórða kvöldið urðu þeir þess varir, að þeir voru
komnir á villigötur, einmitt um það leyti, sem Arni átti
að fara að kannast við landslagið, sáu þeir ekkert nerna
skóg og eyðilegt fjalllendi og hittu hvorki hús né fólk.
Þeir hugguðu sig við, að þeir mundu komast á rétta
leið með morgninum, leituðu sér að góðum náttstað í
skóginum, og Árni fór að tína saman við í eldinn, þeir
ætluðu sér að kveikja bál. En vinur hans ætlaði að sækja
vatn í læk, sem rann þar skammt frá. Það var ennþá
bjart kvöld.
En nú get ég varla haldið frásögninni áfram — þú skil-
ur — það voru veiðimenn í nánd — og rneðal þeirra var
Kaldór. Þeir voru að elta stór elgsdýr. Elgurinn kom
þjótandi á flóttanum undan veiðimönnunum framhjá
Árna, sem stóð þarna og var að brjóta kvisti af trjánum
— og síðan lieyrðust skothvellirnir. Veiðimennirnir sáu
elginn, en þeir höfðu enga liugmynd um, að manneskjur
væru í nánd.
Og nú skilur þú, að það var hræðilegt voðaskot, sem
drap Árna.
Elgurinn féll líka til jarðar, en þegar veiðimennirnir
komu nær til þess að sjá, hvort hann væri dauður, þá
fundu þeir dauðan mann rétt við hlið dýrsins.
Kaldór kom þjótandi að og sá þá, að þetta var Árni
sonur hans, sem beðið hafði bana af skotinu. Sonurinn,
sem hann átti von á heim. Og jtað versta er, að hann
gat ekki látið vera að ímynda sér, að ef til vill hefði jtað
verið liann, sem skaut þessu skoti, er varð syni hans að
bana, skotinu, sem hitti Árna beint í hjartað.
Ég fyrir mitt leyti er sannfærður um, að það var ekki
hans skot. Kaldór hitti ávallt það, sem hann miðaði á —
og hann hafði einmitt séð elginn og miðað á hann.
Síðan hefur Kaldór aldrei hleypt af byssu. Hann seldi
jörð sína og réði sig á skútu til þess að komast sem lengst
á br.rt. Honum fannst hann ekki geta lifað lengur.
En honum tókst það samt. Hann fleygði byssunni í sjó-
inn og herti sig upp.
Þegar fimmtán ár voru liðin, greip lieimþráin hann.
Hann varð að fara heim til ættlands síns aftur. Hann
þráði hina rniklu kyrrð skóganna. Það atvikaðist svo, að
hann lenti hér. Heim í sveitina sína gat hann ekki far-
ið. Hann segir, að hér sé nógu mikill skógur. Og hann
lifir líka á skóginum, skaltu vita. Hann er rnjög laginn
maður, eiginlega völundarsmiður. Þú gætir komizt að
raun um, að ekki eru margir bæir eða heimili í Brennu-
dal, sem eiga ekki stóla, sem kenndir eru við Kaldór.
Fallegir stólar úr völdum skógarviði. Hann getur selt
rneira af þeim en hann kemst yfir að smíða. Þú hefur
séð þá í garðstofunni heima. í Bings-gistihúsinu er mikið
af þeim í garðinum. Hann býr líka til bekki og borð af
sama tagi. Hann selur þetta líka svo ódýrt — en nú er
hann orðinn gamall, svo að það gengur ekki svo fljótt.
Hann veiðir líka silung og tínir ber, en byssu snertir
hann aldrei.
Hann er ljúfur og öllum góður. En beri jtað við, að
drengir komi þar upp í lilíðina með byssur og hann
heyri skothríð, þá verður hann eins og Þorgeir í Vík,
sem á hólmanum yzta bjó. Hann verður yggldur á brún.
Það hef ég séð sjálfur. Og þegar skytturnar eru farnar
heim aftur, fer hann út í skóg og leitar uppi dýr, sem
liggja ef til vill og kveljast í lynginu. Þú munt fá að
sjá, að hann á íkorna, sem er haltur. Hann er taminn
og heitir Morten. Kaldór fann hann nteð sundurskotinn
al'turfót, sem honum tókst að græða.
Hann hefur læknað bæði liéra og fugla. Hann bindur
spelkur við brotna fætur þeirra og hjúkrar þeim, þar til
hann getur sleppt þeim aftur. Ég var þar einu sinni með
pabba og sá, er hann sleppti fugli — það eru mörg ár
síðan.
Fritz verður forvitnari og forvitnari að sjá einbúann
Kaldór. En ennþá eiga þeir góðan spöl eftir. Þeir taka
upp nestið og hitabrúsana. Þeir eru orðnir svangir og
Jjykir gott að fá sér bita í hrakviðrinu.
Vegurinn liggur nú yfir eyðilegan furumó. Hús eða
býli sjást ekki lengur. Loftið er þungt og komin slydda.
Við og við fljúga stórir fuglar upp úr mónum með snögg-
um vængjaþyt, og er Jrað aðeins til þess að vekja meiri
athygli á hinni miklu kyrrð, sem ríkir hér uppi.
— En það er notalegt heima hjá Kaldóri, Jrað muntu
I körfu þessari eiga að vera fimm litlir kett-
lingar, en hér sjáum við ekki nema fjóra þeirra.
Sá fimmti hefur skroppið burt og við höldum að
liann muni ekki finna körfuna sína aftur. Getið
þið nú ekki fundið hann? Hann á að finnast hér
í J>essu blaði, ef Jrið leitið nú vel. Ráðningar
sendist Æskunni fyrir 20. janúar 1961. Þrenn
verðlaun, sem verða útgáfubækur Æskunnar,
verða veitt fyrir rétt svör. Senda skal svör við
hverri Jnaut sér á blaði með fullu nafni og heim-
ilisfangi.
189