Æskan - 01.11.1960, Blaðsíða 14

ÆSKAN
jiaanHEMEHaasEEBFi
Kertasníkir Flugfélags íslands kemur víða við fyrir hver jól.
Á þessari mynd sjáið þið hann í heimsókn á einu barnaheimil-
anna í Rcykjavík.
OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOC
fá, að sjá, segir Karl. — Honum Jtykir svo vænt um, ef
einhver kemur, einkum á veturna, Jregar hann er heima
og hefur ekkert erindi út í skóginn.
— Hann gengur við staf, heldur Karl áfram, — því
að hann fékk staurfót fyrir nokkrum árum. En hann er
duglegur að ganga fyrir Jrví. En undarlegt er, að hann
skuli ekki hafa komið niður eftir til verksmiðjunnar í
meira en hálfan mánuð, fyrst ekki er heldur snjór. Hann
fer líklega að verða of gamall. Karl segir Jtetta síðasta
hugsandi.
Síðasta spölinn aka Jreir spenntir og Jægjandi, og nú
eru Jreir komnir alla leið. Karl bendir á langt óásjálegt
hús, sem stendur einstakt. Skammt frá er brattur ás, Jrar
hafa gömlu námurnar verið. Klukkan er að verða 12.
Þetta hefur vissulega verið föng ökuferð.
Þeir hoppa niður af vagninum, stappa niður fótun-
um til þess að liðka limina og horfa á dyrnar á Jiessu óvist-
lega húsi.
— Einkennilegt, að hann skuli ekki heyra til okkar
og koma út, segir Karl og tekur í dyrahandfangið. En
húsið er lokað. Hann drepur á dyr og gægist um leið
inn um gluggann á gömlum geymsluskúr, sem Kaldór
notar nú fyrir vinnustofu. Þeir sjá hefilbekkinn og önn-
ur verkfæri hans — auk þess er Jrar mikið af viði. Á
innsta veggnum er hurð, og Karl segir, að Jiar sé inn-
gangur í íbúð Kaldórs. Hann býr í herbergi, sem áður
fyrr var skrifstofa, og það herbergi er allmiklu Iiærra frá
jörð en skúrinn. Glugginn hans er liinum megin á liús-
inu. Þeir verða að fara ylir niðurfallinn trjástofn til
Jjess að komast í kring.
Nú sjá Jjeir gluggann hans. Gluggatjald hangir Jjvert
fyrir honum, og einhver pottablóm eru i gluggakistunni.
190
En allt er dauðakyrrt og hljótt. Hann getur ekki verið
heima.
Karl hrópar, en enginn svarar, og allt er hljótt sem
áður.
En bíðum við. Það er samt eitthvert lífsmark. Nú
heyra Jjeir greinilega veikt hljóð inni í herberginu. Þlvað
getur Jjetta verið?
— Ó, Jjetta er íkorninn, hrópar Karl. Hann hefur
hjól til Jjess að klifra í. Ég kannast við Jjetta liljóð frá
Jjví ég kom hérna seinast. Við höfum ekið hingað til
ónýtis. Það er bara Morten íkorni, sem lieima er.
Hann horfir í kring um sig á Jjessum eyðilega stað.
Aldrei hefur verið svo óvistlegt hér uppi eins og þenna
dapra, dimma vetrardag. Hvert gat Kaldór eiginlega
liafa farið?
— Ljúktu upp fyrir okkur, Morten, við erum að sálast
úr kulda, kallar Fritz glaðlega.
Þetta var sannarlega ekkert skemmtilegt. Þeim fannst
Jjeir varla geta snúið við heim aftur, án Jjess að hlýja
sér dálítið.
Og veslings Blakkur hafði fengið heypokann sinn, en
livar áttu þeir að finna ílát til Jjess að brynna honum?
Loks ákváðu þeir að brjótast inn. Karl Jjekkti Kaldór
svo vel, að það gat varla verið hættulegt að brjóta rúðu
á skúrnum. Þegar hann kæmi, mundi hann víst bara
segja, að Jjað hefði ekki verið nema sjálfsagt fyrir þá —
heldur en að leggja af stað heirn aftur kaldir og illa til
hafðir.
Allt í lagi. Þeir tóku sinn steininn hvor — en stóðu
samt uin stund og hugsuðu sig um. Það var ekki gaman
að brjótast inn í ókunnugt hús, slíkt og Jjvílíkt höfðu
Jjeir aldrei gert áður. Loksins var Jjað Karl, sem reið á
vaðið. (
Þegar rúðan var brotin, plokkuðu Jjeir glerið gæLilega
úr karminum og skriðu inn.
Elurðin fyrir innan var ekki læst, til allrar lukku.
Þeir opnuðu og gengu upp stigann. Karl á undan og
Fritz á eftir. Báðir voru Jjeir æstir og liálfhræddir. Hús-
ið var svo skuggalegt, og Jjað var svo óhugnanlega hljótt.
Þeir voru svo langt frá öllu fólki.
Við enda stigans er hurðin að herberginu. Karl ber
hægt að dyrum, tekur síðan í handfangið og gengur inn.
Mikið rétt. Þarna er Morten litli hoppandi um borð
og stóla með sinn stífa fót. En Karl og Fritz sjá á auga-
bragði, að hann er ekki einn í herberginu lians Kaldórs,
Jjví að liann er Jjar reyndar sjálfur. — Hann liggur í rúm-
inu sínu, grafkyrr, sofandi eða ef til vill er hann dáinn.
Það vita þeir ekki...
Ottaslegnir lrorfa Jjeir á magra andlitið lians og lok-
uð, innfallin augun.
— Kaldór, hvíslar Karl og tekur skjá'lfandi í hönd
hans.