Æskan - 01.11.1960, Blaðsíða 21

ÆSKAN
HANI og KISA
■ ■■■■■■■■■■■■■■■■■■VHUHHMaMBHMHmnnnnUMnHHMHHBUHH]
; ) Ævintýri eftir Sigrid Undset. ( )
NU SINNl var hani, sem bjó með ketti í
moldarkofa. Og þeir áttu kvörn, sem þannig
var úr garði gerð, að ekki þurfti annað en
snúa henni og biðja um það sem mann
vantaði. Þá malaði hún það undir eins:
kaiti, smurt brauð, kafíibrauð, mjólk og súkkulaði, vín
og steik og súpu og tiglabrauð og fiskbollur — hvað sem
manni datt í hug.
Svo bar það við einn góðan veðurdag, að kóngurinn
og forsætisráðherrann voru úti að ganga sér til skemmt-
unar. Og þá varð þeim gengið hjá kofanum.
„Aumingja fólkið, það hlýtur að vera fátækt úr því
að það býr í svona hreysi,“ sagði kóngurinn. „Farðu inn
og gefðu því þúsund krónur, ráðherra sæll.“
Þegar haninn kom heim, varð hann bálreiður.
„Þau þurfa þess varla með,“ svaraði forsætisráðherr-
ann, „því þau eru ríkari en sjálfur kóngurinn. Það eru
hani og kisa, sem eiga þarna heima og þau eiga kvörn,
sem er svona og svona . . .,“ og svo sagði hann kóngin-
um hvernig kvörnin væri.
„Hana verð ég að kaupa,“ sagði kóngurinn, því hann
sá undir eins, að ef hann eignaðist kvörnina þyrfti hann
ekki að vera í vanda staddur með að fá peninga og mat
handa öllum hermönnum sínum. Og svo fóru þeir inn
og forsætisráðherrann sagði við köttinn, að kóngurinn
vildi kaupa kvörnina hans fyrir hundrað þúsund krónur.
„Nei, ég þori ekki að selja kvörnina,“ sagði köttur-
inn, „haninn er ekki heima og ég sel hana ekki án þess
hann leyfi. Ekki að nefna.“
En nú varð kóngurinn fokvondur og sagði, að hann
væri'nú ekki að spyrja vesælan hanaræfil að því, hvort
kvörnin væri föl eða ekki, og að hann, sjálfur kóngur-
inn, gerði eins og honum sýndist. Og svo tók hann kvörn-
ina, lagði peningana á borðið og fór leiðar sinnar. Aum-
ingja kisa varð svo hrædd, að hún þorði ekki að segja
eitt einasta orð.
En þegar haninn kom heim, varð liann bálreiður, af
því að kisa hafði ekki kvöldmatinn handa honum til-
búinn.
„Já, sér er nú hver húsfreyjan,“ sagði hann, „þú þarft
ekki annað en snúa kvörn nokkra snúninga, og svo kem-
ur allt á borðið, sem við viljum, og samt nennirðu ekki
að hafa matinn til.“
„Elsku bezti hani minn, vertu ekki svona reiður, því
þetta er ekki mér að kenna,“ sagði kisa. „Kóngurinn var
hérna og tók kvörnina okkar . . .“ og svo sagði hún frá,
hvernig í öllu lá. En þá varð haninn ennþá reiðari og
sagði, að úr þvi að kisa hefði látið kónginn fara með
kvörnina, yrði hún að gera svo vel að hypja sig upp í
konungshöllina og ná í hana aftur, „og vilji kóngurinn
ekki sleppa lienni með góðu, þá verðurðu að klóra úr
honum augun.“ Það var ekki um nema eitt að velja; kisa
varð að fara af stað, þó henni væri það sárnauðugt. En
197