Æskan - 01.04.1963, Blaðsíða 5

11 u var það að vakna til lífsins, og
liún var gagntekin af lotningu yfir
þessari sigursælu von, sem alls staðar
úlundaði, og konungsdóttirin unga
'onaði og bað að landið hennar,
klettaeyjan fagra, mætti gróa upp og
8efa ríkulega uppskeru. Bændurnir,
sem plægðu akrana á vorin og sáðu í
moldina, þeir skyldu vissulega eiga
llPpskeru erl'iðis síns óskerta, og sólar-
geislarnir báru bænir hennar inn í
himininn, af því þær komu frá fórn-
andi hjarta.
Einn góðviðrisdag sat konungsdótt-
11 in úti við hafið, því það var hið
tfresta yndi hennar, sá hún þá skip
utl við sjónarröndina, sem stöðugt
ferðist nær og sá nú að stefndi að
landi til hennar. Þetta var fyrsta fley-
lck sem bar að landi eftir eldgosið
mikla. Það var gullbúið og hún sá
Ullgan, fagran konungsson, búinn
skartklæðum, sem stóð í stafni og
veifaði til hennar. Og þarna stóð hún,
latt uppi í klettunum, og veifaði til
Unna skrautbúnu gesta, sem lögðu
11 u iestar í góðu lægi. Konungssonur-
11111 gekk fyrstur á land og rétti kon-
llllgsdóttur hönd sína. Hún bauð þá
' elkomna og fylgdi þeim til hallar að
Sllæðingi.
Það
bú
var ekki íburðarmikill borð-
naður né dýrar kræsingar, sem kon-
að^SSOnUr iylgúatlið hans settust
’ etnfaldri máltíð, sem var borin
^ arn al stakri alúð og prýði. Gamli
gjafinn sat til vinstri handar kon-
ngsdóttur og konungssonur á hægri
ncl' Að lokinni máltíð fóru þau
, koilungssoninn og sýndu honum
°g lofaði hann dugnað og hug-
I j 1 eyjarbúa. Að áliðnum degi
y gdu þau gestum tp si(.ipS.
u ag nokkurn sat konungsdóttir
S i klettunum og horfði út á hafið.
or 1UU ^a llvita dúfu koma fljúgandi
i stefna til sín. Dúfan var með bréf
'elinu og settist á öxlina á kon-
^eikningar:
Jóhanna
Örynjólfsdóttir.
ungsdóttur og lét bréfið detta í kjöltu
hennar. Síðan flaug liún upp og settist
á klettasnös rétt hjá, eins og hún biði
eftir svari. Konungsdóttir opnaði þá
bréfið. Það var frá konungssyninum
úr framandi landinu. Hann bað um
hönd hennar, og hún skyldi senda
svar með dúfunni. Þarna sat dúfan í
fallega, hvíta kjólnum sínum með
blíðleg og sakleysisleg augu. Enginn
gæti sent daprar fréttir með slíkum
sendiboða.
Og konungsdóttirin tók hring af
fingri sínum, sem tákn um jáyrði sitt
og rétti dúfunni, sem tók hann í nefið
og hóf sig til flugs. Konungsdóttirin
fylgdi henni eftir með augunum, þar
sem liún sveif mjallhvít yfir dimma
klettana.
Og nú barst fregnin út um ríkið, að
tiltekinn dag myndi konungsdóttir
ganga að eiga konungssoninn unga.
Hann myndi sækja hana lieim í ríki
sitt til liins glæsilegasta brúðkaups, en
innan nokkurra daga kæmu þau aft-
ur og settust að í ríki hennar, því
landið sitt ætlaði hún ekki að yfir-
gefa.
Og nú stóð hún ferðbúin og beið
eftir brúðguma sínum. Óbreytt voru
klæði hennar, en fögur var hún og
vonin og trúin lýstu andlit hennar.
Þessi dagur hafði runnið upp sól-
bjartur og fagur, en nú var farið að
hvessa af hafi, og biðin tók að lengj-
ast og ekkert sást enn til skips kon-
ungssonar. Biðin varð að ótta, og nú
hljóp hún út að klettunum til að
skyggnast eftir skipinu, en sá aðeins
dimma jiokubólstra úti við sjóndeild-
arhringinn, sem vöktu ótta í ungu
brjósti hennar.
Hún spurði fuglana, sem komu
fljúgandi yfir hafið, hvort þeir hefðu
séð fagurt fley með ungan, glæsilegan
konungsson. Þegar þeir sáu harminn
og óttann í svip hennar, þá sneru
þeir daprir við og vildu ekki svara
en fundu sér kletta úti í hafi til að
setjast á. Þá skildi hún hvað komið
hafði fyrir, og sorgin nísti unga hjart-
að hennar. Harmjirungin drúpti hún
nú höfði Jiar sem hún áður hafði
fagnað konungssyninum sínum.
Gamli ráðgjafinn hafði fylgzt með
ferðum hennar sorgmæddum augum,
og íbúarnir, sem vildu fagna með kon-
ungsdótturinni sinni kæru, gengu nú
daprir og þögulir um. Frétt hafði bor-
izt með fiskimönnum um mikinn veð-
urham úti á hafi og skipsstrand kon-
ungssonar og manna hans, — enginn
Jieirra hafði komizt lífs af. Gömlu
mennirnir, presturinn og ráðgjafinn,
lögðu nú af stað til að færa henni
sorgartíðindin. Þegar þeir komu á
staðinn, Jiar sem þeir sáu konungs-
dótturina seinast drúpa höfði, sáu
Konungsdóttirin unga stóð í stafni, skrýdd i fegursta brúðarlín, geislandi af fögnuði.
Konungssonurinn glæsti stóð við hlið hennar og hélt í hönd henni.