Æskan - 01.04.1963, Blaðsíða 7

"C* inu sinni var piltur, sem hét Jón. Faðir hans bjó á
** stórri jörð og átti mörg börn. Og þegar Jón fann,
að hans var ekki þörf á heimilinu lengur, fékk
hann nesti og nýja skó og fór út í heiminn til þess að
kynnast honum.
En nú var Jón á leið heim til sín aftur. Hann hafði
farið víða og séð margt, en nú lá leið hans um hrjóstruga
obyggð, 0g hann var bæði þreyttur og svangur. Þegar
liann hafði gengið lengi, sá hann hvar fallegur fugl,
gylltur á litinn, tyllti sér á trjágrein. Hann greip til boga
stns, ]jví að þetta var í þá daga, þegar enginn byssa var
td en allir báru boga, og miðaði á fuglinn. Því að svona
iallegan fugl vildi hann eignast. En hvað haldið þið að
þá hafi skeð? Fuglinn fór að tala og sagði: „Þyrmdu lífi
fnnu, liver veit nema ég geti einhverntíma lijálpað þér,
ef þú lofar mér að lifa!“
Nú var Jón eiginlega allra bezti piltur, þó að honum
clytti í hug að skjóta fuglinn, og þess vegna lét hann
itann sleppa. Og í þakklætisskyni lét fuglinn eina af fal-
legu fjöðrunum sínum detta niður á piltinn, og hann tók
,lana og festi í hattinn sinn og liélt áfram leiðar sinnar,
svangur og þreyttur eins og áður.
Þegar hann hafði gengið um stund, fór landslagið að
verða búsældarlegra og vinalegra og loksins kom hann
fallegum aldingarði, þar sem ávextir héngu á lrverju
b'é. Jón fór inn í garðinn og át sig saddan af gómsætum
avoxtum og varð eins saddur og hann hafði áður verið
svangur. Svo lagðist hann endilangur niður í grasið og
steinsofnaði. Þegar Jón vaknaði aftur, heyrði hann glað-
|egan hlátur skammt frá sér, og þegar hann fór að skima
1 kringum sig til þess að vita hvaðan hláturinn kæmi, sá
hann inni á milli trjánna hvar tíu til tólf ungar stúlkur
voru að dansa og leika sér í runni. Þær voru allar ljóm-
andi fallegar og Jón sárlangaði að fara til þeirra og biðja
þær að leyfa sér að leika við þær. Svo herti hann upp
hugann og fór til þeirra og hneigði sig hæversklega fyrir
hverri þeirra fyrir sig. En stúlkurnar litlu brostu alls
ekki til hans; þvert á móti fóru þær að gráta og sögðu
honum, að nú væri hann kominn inn í aldingarð kynja-
karlsins Kaspars og að hann væri göldróttur og umhverfði
öllum ferðamönnum í stein, sem til lians kæmu. Og þær
grátbændu hann um að flýja meðan tími væri til. Telp-
urnar voru ambáttir tröllkarlsins og hann skipaði þeim
að leika sér í garðinum til þess að ginna þangað ferða-
menn, sem framhjá gengu, og nú fannst þeirn sorglegt,
að Jón skyldi lrafa gengið í gildruna. En hvað sem þær
sögðu, þá liræddist hann ekki og fór nú beint til hallar-
innar, sem hann hafði komið auga á í þessum svifum.
En það var alls ekki auðfarin leið, því að hann þekkti
ekki göturnar að hallardyrunum og lenti í þyrnirunnum
og brenninetlum. Það fyrsta, sem hann sá í hallargarðin-
um, voru ellefu steinmyndir af ungum mönnum, og svo
eðlilegar, að það var nærri því eins og þær væru lifandi.
Og nú lukust hallardyrnar upp og út kom skrýtin fylk-
ing.
Fremst kom tröllkarlinn ferlega ljótur og allur kal-
loðinn, ríðandi villisvíni og bak við hann kom stór hóp-
ur af vansköpuðum dvergum og voru andlitin á þeim
svo afskræmd og ljót, að það gat gert jafnvel huguðustu
menn lafhrædda.
Kaspar tröllkarl reið hringinn í kringum Jón og neri
saman lófunum, svo ánægður var liann með síðustu bráð
sína. Þessi piltur mundi verða íalleg viðbót við stein-
gervingasafnið hans. En allt í einu fölnaði tröllið og fór
að skjálfa. Það hafði komið auga á gylltu fjöðrina, sem
Jón hafði í hattinum sínum og sá, að hún var af gull-
fuglinum íta. Þann fugl réði tröllkarlinn ekkert við og sá,
að Jón mundi vera undir vernd hans.
Rétt á eftir lieyrðist létt og hratt vængjatak og íta
kom fljúgandi og settist á öxlina á Jóni, en tröllið og