Æskan - 01.04.1963, Blaðsíða 8

Ár í heimavistarskóla.
• Páll og Nancy ætla að sýna
skólasystkinum sínum, að þau
eru ekki hrædd við drauga.
„Nú eigum við bara eítir að kom-
ast burt frá skólanum, án þess að til
okkar sjáist," sagði hann á heimleið-
inni.
En það reyndist léttara en hann
liafði búizt við.
í næstu viku var léttskýjað og gott
veður. Tunglskin var á hverju kvöldi
og börnin urðu ásátt um, að nú
skyldu systkinin sýna, að þau væru
annað en grobbið eitt.
Kvöld eitt, þegar öll börnin voru
komin í rúmið og búið að slökkva
Ijósin í svefnherbergjum þeirra,
skriðu Páll og Nancy fram úr aftur,
klæddu sig og laumuðust niður til
bakdyranna.
„Við erum ekki með neinar yfir-
hafnir!“ sagði Nancy, „ekki einu
sinni hú£ur.“
„Það gerir ekkert til,“ svaraði Páll.
„Við hlaupum eins hratt og við get-
um, svo að þú þarft ekki að vera
hrædd um, að okkur verði kalt. Og
svo er alls ekki kalt í veðri ennþá.“
Nancy var fegin því að hafa Pál
með sér. Hún hefði ekki þorað að
fara þessa för með neinum hinna
drengjanna, en Páll var svo rólegur og
öruggur.
Það reyndist rétt hjá honum, þeim
varð ekki kalt, því að þau hlupu næst-
um alla leiðina, og þegar þau loksins
nálguðust klausturrústirnar, sem lágu
þarna svo draugalegar í köldu tungl-
skininu, var þeim orðið vel heitt.
Nú gengu þau ósjálfrátt dálítið
hægara, þau þurftu líka að fara gæti-
lega, til þess að hrasa ekki um múr-
steina eða súlubrot, sem lágu falin í
grasinu.
Þau héldust í hendur, þegar þau
gengu að hálffallinni kirkjunni — og
þá heyrðu þau allt í einu nístandi óp.
Nancy hrökk í kuðung.
„Ó, ó, Páll. . . heyrðirðu þetta?
Heldurðu, að þetta hafi verið ein-
hver af nunnunum?“
„Vitleysa! Nunnurnar eru dauðar
fyrir löngu, hvers vegna ættu þær þá
að vera að æpa hérna?“
Áfram gengu þau fáein skref, en
þá kom eitthvað dökkt þjótandi á
móti þeirn, þau heyrðu ópið á nýjan
leik — — og þá snerust þau á hæli
og tóku til fótanna.
En aðeins skamman spöl, því þá
stanzaði Páll og fór að skellihlæja.
„Nancy — þú ert nú meiri kján-
inn! — já, og ég líka. — Sérðu ekki,
að þetta er bara ugla?“
Nú stanzaði hún líka. Gat það ver-
ið?
Hún kom auga á eitthvað dökkt
með kringlótt, lýsandk augu uppi á
veggjarbroti. Jú, þetta var rétt hjá
Páli. Þetta var ugla, ósköp venjuleg
ugla, ein af þeim, sem hún vissi vel,
að taka sér bólstað í turnum, holunr
trjám og áþekkum stöðurn.
„Það var enginn annar en hún,
senr skrækti — nú geturðu séð, að
þarna er ekkert, sem við þurfum að
dvergarnir gláptu skjálfandi á þá. Fuglinn fór að syngja
og .... það var einkennilegasti söngur, sem Jón hafði
heyrt, og nú urðu allir dvergarnir og tröllkarlinn að fara
að dansa, hvort sem þeim líkaði betur eða verr. Dverg-
Fremst kom tröllkarlinn, ferlega ljótur og allur kafloðinn, ríð-
andi villisvíni og bak við hann kom Btór hópur af vansköpuðum
dvergum.
arnir dönsuðu, þangað til þeir urðu allir að dufti, en
Kaspar var stærri og entist lengur.
Nú sagði íta, að tröllkarlinn ætti stóra könnu inni 1
svefnherberginu sínu og úr þessari könnu drykki ha»n
galdradrykk á hverjum morgni og fengi heljarkrafta sína
úr Jressum drykk. í einni svipan snaraðist Jón inn í svefn-
herbergið, náði í könnuna og þeytti henni niður í hallat'
garðinn og Jrar brotnaði hún í mél.
Nú var máttur tröllkarlsins brotinn á bak aftur og haiiH
var orðinn svo heitur af dansinum, að loksins kviknað1
í honum og Jrá sauð og bullaði og snarkaði í honunr eHlS
og sviðaklaufum, því hann var baneitraður.
En nú skeði dálítið skrýtið. Allar steinmyndirnar 1
garðinum lifnuðu við. Þetta voru allt saman ýmsir ferða'
langar, sem tröllkarlinn hafði galdrað. Og Jreir Jrökkuö11
allir Jóni fyrir björgunina.
En ungu stúlkurnar tólf? Ellefu af Jreim fóru burt llie<
ferðamönnunum, en sú tólfta og íallegasta og bez-ta 3
Jreim öllurn, giftist Jóni og Jrau settust að í höllinni
lifðu þar í farsæld til æviloka.