Æskan - 01.04.1963, Blaðsíða 9

ÆSKAN
óttast,“ sagði Páll, sem nú hafði feng-
hug sinn aftur, er hann var búinn
‘tð Uppgötva ástæðuna fyrir hinu dul-
arfulla ópi.
Naney gekk til hans, og þau leidd-
Ust tnn í kirkjuna aftur.
>»Þér er óhætt að trúa því, að fólk
llelur auðvitað haldið, að það væru
'tunnurnar, sem kveinuðu og vældu,
en SVo hafa það bara verið uglurnar
°g þær eru líklega margar í rústun-
Um.“
»bær fljúga vonandi ekki í höfuðið
a uranni," sagði Nancy dálítið kvíðin.
»Nei, þær gera það ekki. En nú
^ulum við flýta okkur að sækja bréf-
svaraði Páll og dró systur sína
uieð sér.
En skyndilega stanzaði hann. Hvað
Var þetta?
I‘AÐ SEM þau fundu
J RÚSTUNUM.
f'tá herberginu, sem bréfið var
Keymt í, sáu jrau daufan Ijósbjarma
eitthvað, sem flökti fram og aftur,
'eikt, en þó greinilegt.
]j.' EaJi>" hvíslaði Nancy, og það
‘Uðist í henni hjartað, „ef þetta er
£U Sanit allt satt — — ef Jretta eru
raiuliðnu nunnurnar-------“
’’Eg trúi því ekki!“ svaraði Páll
j rjúzkur. „Þetta hlýtur að eiga eðli-
e8a skýringu."
’’j‘í> en ég er hrædd,“ snökti hún.
'ið vitleysa! Eler er ekkert til
‘ Vera hræddur við. Mundu það,
a® áðan létu
m við uglu liræða okkur.“
Vlncy Þerti upp liugann. Hún vildi
N
ekkl yfirgefa Páí
b-'1<l l'* S^na
P am a’ danskir krakkar
eu§lr uukvisar.
og svo langaði
hinum börnunum
væru
le yerðum að fara mjög gæti-
vit ið llVlsla^i Eal!- »J>etta eru auð-
verið en§lr drauSar — en þetta geta
r menn> sem hafa falið sig hér
^ ,lil Vl11 afbrotamenn ...“
stek' a JJ°runi vi® ekki að fara inn og
1 nt Jið, hvíslaði Nancy á móti,
ekki “ Þa trua krakkarnir okkur
„Það skiptir engu máli, en við skul-
um fyrst og fremst athuga, hvað er
þarna inni.“
Þau læddust nú mjög hægt og hljóð-
lega til litlu dyranna, sem lágu inn í
herbergið, sem bréfið var geymt í.
Ljósið kom þaðan. Hverjir gátu verið
jtarna inni?
Þegar þau komu að dyrunum, gægð-
ust þau varlega inn.
í fyrstu sáu þau ekki annað en
órólega, flöktandi skugga, sem döns-
uðu um herbergið. Súgurinn bærði
logann á litlu kerti, sem stóð þar á
steini.
Svo var að sjá, sem enginn væri þar
inni.
En þegar Páll gekk gætilega nokk-
ur skref inn í herbergið, sá hann, að
það, sem hann hafði haldið vera
skugga, var manneskja, sem lá í hnipri
í einu horni herbergisins.
Hann gekk nær til þess að athuga
þetta nánar. Þetta var þá lítil stúlka
tíu til tólf ára gömul, sem svaf þarna
í grasfleti.
„Nei, sjáðu, Nancy — hún hefur
grátið sig í svefn, vesalings stúlkan,"
sagði hann og benti á rákirnar eftir
tárin í andliti hennar.
Hún var rykug og óhrein, fötin fá-
tækleg og rifin, hver gat liún verið?
Nancy beygði sig yfir hana — og
um leið vaknaði hún.
Hún reis upp við dogg og fór svo
að gráta.
„Þið megið ekki segja, að þið hafið
séð mig — ég vil ekki fara þangað
aftur,“ sagði hún grátandi.
„Hver ert þú?“ spurði Páll.
„Ég heiti Betty. Ég strauk — ég
vil fara til systur minnar — —“ út-
skýrði hún, og tárin streymdu niður
kinnarnar.
„Já, en livaðan ertu? Hvar búa for-
eldrar þínir?“ spurði Nancy, sem nú
var búin að fá kjark sinn aftur, þar
sem draugarnir voru bersýnilega ekki
til — aðeins saklaust uglugrey og grát-
andi stúlkubarn, sem enginn gat ótt-
ast.
Betty sagði þeirn sögu sína. Henni
hafði verið komið í fóstur hjá fjöl-
skyldu einni í Lundúnum, foreldrar
hennar voru dánir, en hún átti syst-
ur, sem var vinnustúlka á þessum slóð-
um. Fólkið, sem Betty var í fóstri
hjá, var vont við hana, og einn góðan
veðurdag hafði hún strokið með þeim
fasta ásetningi að finna Lísu, systur
sína, sem alltaf hafði verið henni svo
góð.
„En hvar á Lísa heima?“ spurði
Nancy.
„í stórum, fínum skóla, sem heitir
Veðraskjól,“ svaraði Betty. „Hann er
víst ekki langt héðan — en þegar ég
kom hingað í kvöld, var ég svo þreytt,
að ég komst ekki lengra — og svo
skreið ég hingað inn.“
„Hvers vegna kveiktirðu þetta ljós?
Varstu ekki hrædd um, að einhverjir
sæju til þín?“ spurði Páll.
„Ég fann kertisstubbinn og nokkrar
eldspýtur í króknum þarna, og mér
fannst ekki vera eins óhugnanlegt hér,
þegar ég hafði ljós,“ sagði Betty. „Ég
liafði alls ekki ætlað mér að sofna,
en svo hlýt ég að hafa sofnað, því að
ég var svo þreytt — og ég vaknaði
ekki, fyrr en þið kornuð til mín.“
VIÐ GLEYMDUM BRÉFINU -!
„Heldurðu, að þú getir gengið
áfram núna, Betty?“ spurði Nancy.
„Þið ætlið þó ekki að fara með
mig til lögreglunnar?“ spurði litla
stúlkan óttaslegin.
„Nei, alls ekki,“ svaraði Páll ró-
andi, og Nancy brosti vingjarnlega til
hennar. „En við viljum, að þú komir
með okkur heim, við búum neínilega
í skólanum, þar sem systir þín vinn-
ur — við þekkjum Lísu vel, hún er
afbragðsstúlka."
Betty rak upp stór augu. Nú var
henni farið að líða betur, og liún var
ekki eins þreytt og áður. Hún ákvað
því að fylgjast með systkinunum, þá
var líka ekki liætta á því, að hún
villtist.
/ nœsta blaði segir frd
heimkomu þeirra.
109