Æskan - 01.04.1963, Blaðsíða 14

SJÓN
eða
HEYRN
?— ? —?
■
Hvort er nauðsynlegra - sjón
eða lieyrn? Hvorugt vill auð-
vitað nokkur maður missa. Hitt
er ]>ó staðreynd, að sá sem er
heyrnarlaus, á erfiðara með að
Margrét
Guðmundsdóttir.
Margrét er ein af yngstu leikkonum okk-
ar. Hún stundaði leiklistarnám hjá Lárusi
Pálssyni í eitt ár. Innritaðist síðan í Þjóð-
leikhússkólann og stundaði þar nám í tvö
ár. Fór til Englands til framlialdsnáms og
nam við liinn þekkta leiklistarskóla í
London „The Iloyal Aeademy of Dramatic
Art“ í eitt ár.
Að námi loknu kom liún lieim og var ráð-
in sem leikkona við Þjóðleikhúsið og hefur
starfað þar síðan.
Fyrsta hlutverk hennar var „Lísa“ í
Litli Kláus og Stóri Kiáus, sem sýnt var i
Þjóðleikhúsinu 1952. En minnisstæðasta
hlutverk liennar mun vera „Lótusblómið“
í Tehúsi Ágústmánans og „Sólveig“ í Pétri
Gaut, en ]>að leikrit hefur verið sýnt í
Þjóðleikliúsinu i vetur við mikla lirifningu.
Margrét er vaxandi leikkona, sem mikils
má vænta af í framtiðinni.
Hétt er að geta þess til fróðleiks fyrir
lesendur Æskunnar, að Margrét er hálf-
systir Þorgríms Einarssonar.
fella sig við lífið en liinn sjón-
lausi. Flkki sízt vegna þess, að
hann vantar iðulega málið lika.
Mörg heimsfræg tónskáld
hafa að meira eða minna leyti
])jáðst af heyrnarleysi. Má þar
til nefna Mozart, Beethoven,
Bruckner og Smetana. Vera má
að þar hafi að einliverju leyti
verið að finna orsök þess, að
tónarnir urðu þeim svo ósegj-
anlega mikils virði. Beethoven
gekk með heyrnarbilun allt frá
æskuárum, og ágerðist hún svo
mjög, að 28 ára gamall var
hann orðinn algjörlcga heyrn-
arlaus. En hann hélt áfram að
semja, og tónlist hans varð æ
fullkomnari. Flest hinna fræg-
ustu tónverka lians, — svo sem
„Tunglskinssónatan", „Eroica-
sinfónían" og allar sinfóníur
hans eftir það, eru samdar af
manni, sem ekki heyrði hið
minnsta liljóð.
Þegar Beethoven samdi mesta
meistaraverk sitt, níundu sin-
fóníuna, liafði hann verið
heyrnarlaus í 25 ár. Að hafa
skapað þetta dýrðlega tónverk,
og aldrei fengið að Iieyra það
sjálfur, er dapurlegasta harm-
saga þessa stórfenglegasta
snillings tónlistarsögunnar.
Þorgrímur Einarsson.
Þorgrímur Einarsson er fæddur árið
1921 á Seyðisfirði. Hann var ungur að
árum þegar áhugi hans vaknaði á lciklist-
inni. Hann slundaði nám í Leiklistarskóla
Lárusar Pálssonar á árunum 1945—1947 og
dvaldist einn vetur við Det Norska Teater
í Osló og stundaði nám þar. Árið 1947—48
stundaði hann einnig nám við Konunglcga
leikhúsið í Kaupman'naliöfn. Eftir ])að fór
hann til Englands og nam leiktjaldagerð í
eitt ár, bæði i London og Birmingham.
Þorgrímur lék fyrsta lilutverk sitt hjá
Leikfélagi Reykjavikur 1947 i leikritinu
„Ég man þá tíð“ eftir Eugene O’Neill. Eftir
það lék hann i ýmsum leikritum hjá L.R.
Þegar Þjóðleikhúsið tók til starfa 1950
fóru margir af leikurunum, sem starfað
höfðu í Iðnó til Þjóðleikhússins og var
Þorgrímur einn af þeim. Hann lék í mörg-
um Ieikritum fyrstu árin, sem Þjóðleikliús-
ið starfaði, og brátt var hann ráðinn þar
fastur sem sýningarstjóri og hefur liann
gegnt þvi starfi siðan. Starf sýningarstjóra
er mjög þýðingarmikið í liverju leikhúsi,
en sýningarstjóri stjómar og ber ábyrgð
á sýningu á leikkvöldum. Þorgrimur hefur
rækt þetta starf með sóma, auk ]>ess scin
hann liefur leikið í mörgum leikritum.
En honum cr fleira til lista lagt en leikur
og sýningarstjórn. Þorgrímur liefur snúið
sér að leiktjaldagerð og fyrstu leiktjöldin,
sem hann gcrði, voru fyrir leikritið And-
orra, sem frumsýnt var fyrir nokkru. Hann
hlaut mjög góða dóma fyrir þau og niá
mikils af honuin vænta í þeirri listgrein.
114