Æskan - 01.04.1964, Síða 9

I^"onungurinn elskaði uppfinning-
ar; þess vegna var svo xnikið af
Velum í höllinni, að varla var hægt að
'U'eyfa sig_
■•Sjáið þið nú bara hvað það sparar
Iller mikið,“ sagði konungurinn, þeg-
1 hann sýndi gestum sínum þær.
”Hér er vél, sem opnar fyrir mér
^ytnar. Sjáið! Ég ýti bara ú jrennan
^napp; þa opnast dyrnar, svo að ég
þarf
engan dyravörð.”
hi:
•Það er bara svo óheppilegt, að
ar
lUar þungu dyr lokast stundum svo
“íútt, að þeir, sem ganga um, klemm-
rtSt á milli,“ hvíslaði einn af gestun-
Ulll> sem hafði heyrt hvernig fór, þeg-
'll prinsinn af Vikklandi kom í heim-
S(Tkn.
É-Onungurinn hélt áfram: „Og þeg-
eg vil borða, þá sný ég þessari
Sveif.“ gVQ grejp }iailn sveifina og
sneri; „Urrrr“ kvað við, og í sama bili
UeYrðist hátt óp. Allir gestirnir urðu
^uðhræddir og konungurinn varð
^hmmustulegur. Á miðju gólfi stóð
°rð, og átti það að vera hlaðið kök-
^ui og haffi handa gestunum, en nú
'll utatsveinninn á því miðju og nudd-
^ 1 aðra hönd sína, sem klemmzt
Ufði á milli, þegar vélin dró fram
borðið.
^ var ekki búinn að leggja á
°rðið, yðar hátign," stundi hann, „og
Set ég ekki lokið við að baka kök-
llar> því að hönd mín klemmdist
$v0 íli / . • •
ula a milli! Þetta er liræðilegt."
að fannst gestunum líka, því að
^11 urðu að fara, án þess að fá vott
,c Purrt, og konunginum var gramt
hcði, en ajjra leiðinlegast þótti hon-
11111 að
StOfi
'Un
þurfa að hafa Söru, sem var
Ustúlka. Hún var eini kvenmaður-
1 allri höllinni, þvi að engin önn-
ur vildi vera þar, en konungurinn gat
ekki án hennar verið, því að það
þurfti að þvo svo mörg gólf og þurrka
af og sópa.
„Bíddu bara hæg, Sara mín,“ hugs-
aði konungurinn, „ég skal finna eitt-
livað upp, svo að ég þurfi þin ekki
með, því að ég er orðinn leiður á að
hafa þig.“
Næsta morgun skeði nokkuð leiðin-
legt. Könungurinn vaknaði í hinu
einkennilega rúmi sínu, sem var þann-
ig útbúið, að það átti að vekja hann
á vissum tíma; svo þurfti að klæða
hann. Það var líka allt gert með
vélum. Þær burstuðu fötin og skóna,
fægðu kórónuna og færðu hann svo í
fötin, bara ef hann þrýsti á hnappa.
Þegar hann var búinn að klæða sig,
settist hann á stól, sem gekk fyrir raf-
magni, og ók af stað. Þegar hann kom
að stiganum, sat Sara á neðsta þrep-
inu og þurrkaði af tveimur stórum
og fallegum vösum. Og nú ók konung-
ur niður stigann á fullri ferð, en allt
í einu rakst hann á Söru, sem datt á
vasana og braut annan þeirra. Kon-
ungur datt líka og meiddi sig, og stóll-
inn stöðvaðist, en það þótti konung-
inum verst, því að nú gat hann ekki