Æskan - 01.11.1969, Síða 9

RICHARD BECK:
^óiin Ueimci
Það var aðfangadagskvöld jóla —
fyrstu jólin mín erlendis. Ég var á gangi
um aðalstræti stórborgar einnar í Kan-
ada. Klukkan var orðin átta; þó voru
allar sölubúðir opnar og fullar af vólki,
— vagnaskrölt — ys og þys á strætum
úti. Verzlunarlífið var f æðisgangi. Ég
átti bágt með að trúa því, að jólin væru
í raun og veru komin. í háreystinni og
hringiðu streymandi mannfjöldans var
ekkert, sem minnti mig á iólakvöldið
helga. — Hversu frábrugðið var allt
þetta eigi aðfangadagskvöldi jóla heima
á fjarlægu feðralandi mínu!
Áköf heimþrá greip mig; ég kenndi
sárt til þess, að ég var útlendingur •—
útlægur gjör að heiman að eigin vali.
Hugur minn hvarflaði á fornar slóðir;
myndir frænda og vina urðu enn dásam-
legri ( hillingu fjarlægðarinnar; og æsku-
stöðvarnar — bærinn á fjarðarströndinni
— reis úr sæ vigður draumagliti.
Aðfangadagskvöldin heima liðu mér vyr-
ir sjónir í svipmikilli sýn. Nú fyrst sá
ég að fullu fegurð þeirra.
Ég heyrði ekki lengur háreysti stór-
borgarinnar; ég var horfinn heim.
Lygn fjörðurinn blikar sem bráðið silf-
ur; máninn spinnur töfrahjúp um fann-
þakin fjöll og grundir. Hér er kyrrð og
friður, samboðin helgi næturinnar. Ég
lít heim til bæjarins undir hlíðinni; hann
er allur Ijósum prýddur. Ég held af stað
í áttina þangað; hér þekki ég hvern
stein og hverja þúfu, hvern götuslóða,
en nú er allt snævi þakið — jörð I
hvítavoðum. Það hæfir líka helgi kvölds-
ins. Ég er kominn heim að bæjardyrum
og geng inn. Allt er hvitþvegið og Ijós
í hverju horni; jólin eru hátíð Ijósanna.
— Ungir sem gamlir eru klæddir í spari-
fötin, því að öllum störfum er nú lokið,
og allir hafa fengið eitthvert nýtt vat.
Enginn má fara i jólaköttinn. •—
Stundin langþreyða nálgast.
Klukkan slær sex; jólin eru byrjuð.
Konungurinn kemur. — Honum verður
að fagna sem hæfir. Heimilisfólkið safn-
ast til húslesturs og sálmasöngs — það
er mörgum hinna yngri þung kvöð. Æsk-
an er bráðlát; eirir illa að biða matar-
gæða og gleðskapar.
Hér er drottinn vegsamaður á einfald-
an, en hátíðlegan hátt. Það er vor í lofti
á þessu vetrarkvöldi:
„Kotbæinn sveipar heiður helgiljómi;
hjörtu í lofgjörð mætast einum rómi.“
Fólk gjörir bæn sína að loknum hús-
lestri, stendur á fætur og óskar hvert
öðru gleðilegra jóla. Konungurinn hefur
verið boðinn velkominn.
Nú á við að gleðjast og skemmta sér.
Sezt er að snæðingi; allt hið bezta er
á borð borið. Engum er gleymt; mál-
leysingjar sem menn fá sinn skerf:
„Allir svo góðir, glaðir fram úr máta;
gjöfulli hönd — [ kvöld má enginn
gráta.“
Bjartast bálar gleðin í augum barn-
anna og unglinganna; þeim eru jólin
kærari, en nokkrum hinna eldri. Þó eiga
þau ekkert lifandi, Ijósum prýtt jólatré,
hlaðið stórgjöfum. Eitthvert nýtt fat hafa
þau eflaust fengið, spil og kerti, kann-
ski nokkurt góðgæti; það er allt. Þó eru
þau rikari keisaranum sjálfum og sælli
konungi hverjum.
Svona voru íslenzk aðfangadagskvöld
jóla — ógleymanleg okkur, seni nutum
þeirra. Ég hef heyrt jólaboðskapinn
kunngjörðan í háreistum kirkjum og
skrautlegum. En aldrei hafa orðin
dásamlegu: „Dýrð sé Guði í upphæðum,
og friður á jörðu með þeim mönnum,
sem hann hefur velþóknun á,“ ómað
mér þýðar I eyrum en f baðstofunni
heima. Yfir djúp áranna og hrannir
hafsins hljóma þau mér enn sem himin-
hljómur.
VEIZLA HJÁ TILVERUSTJdRANUM
Einhverju sinni hugkvæmd-
ist tilverustjóranum að láta
efna til mikillar veizlu í liim-
inblárri höll sinni.
Allar dyggðir voru þangað
boðnar. Einungis dyggðir —
körlum bauð hann ekki — að-
eins konum.
Mjög margar þeirra söfnuð-
ust saman — stórar og smáar.
Smáu dyggðirnar voru við-
kunnanlegri en þær stóru.
Samt virtust allar ánægðar og
töluðu kurteislega saman eins
og nánum frændum og kunn-
ingjum sæmir.
En þá tók tilveirustjórinn,
eftir tveimur fögrum konum,
sem virtust alls ekkert þekkj-
ast.
Húsbóndinn tók þá í hönd
annarrar og leiddi hana til
hinnar. Hann kynnti þær, hét
önnur „Góðgerðarsemi", en hin
„Þakklátssemi".
Ekkert virtust þær verða
hissa á að liafa ekki áður liitzt,
frá því að lieimurinn varð til
— en það var nú orðinn lang-
ur tími.
K. G. sneri úr esperanto.
501