Æskan - 01.11.1969, Síða 11

Loksins var svo komið, að honnm í'annst lífið einskis
virði án hennar, og honnm fannst liann heldur vilja
tleyja, ef hann gæti ekki eignast halmeyjuna, sem hann
nnni svo mjög.
Á miðri eyjunni er stórt fjall. Þar bjó völva ein í helli.
Hann fór á fund liennar og sagði lienni sögu sína.
Völvan sagði: „Þú skalt leika einliverja nóttina, unz
erlítið fer að roða af degi. En áður en fyrsti haninn galar,
skaltu grípa í hár stúlkunnar og halda fast, hvað sem
á gengur, þangað til hanarnir hafa galað og dagur ljóm-
ar á lofti. Þú skalt ekki lina takið, hvaða brögðum, sem
hún beitir, því annars er hún glötuð jrér að eilífu."
Að orðurn hennar töluðum gekk hann aftur til strand-
ar, settist um næsta sólarlagsbil við hellismunnann og
hóf Jjann leik á hörpu sína, sem ltann einn var fær urn
af öllum í heimi. Bráðlega komu hafmeyjarnar upp úr
húmdökkum öldum hafsins, settust á klettana í kring
og hlustuðu frá sér numdar. Með Jreim kom líka haf-
meyjan, sem hann var svo hrifinn af, og settist skammt
írá honmn og studdi liönd undir kinn. Gleði og aðdáun
ljómuðu í augum hennar.
Hann lék alla nóttina, unz máninn gekk undir og
Þjóðsaga frá KRÍT
djarfaði fyrir nýjunt degi á austurhimni. Allt var hljótt,
en nú vissi hann Jrá stund nálgast, að fyrsti haninn skyldi
gala. Skyndilega sleppti hann hörpunni og greip um
síða gulllokka hafmeyjarinnar, sem hann unni svo mjög.
„Þú ert ástin mín, Jrú ein,“ kallaði hann, „og ég
sleppi Jrér ekki, fyrr en ]>ú lofar ])ví að.giftast mér.“
Hinar hafmeyjarnar renndu sér samstundis í sjóinn,
og hann var einn eftir með Jaeirri, sem hann unni. En
Jregar hún sá, að hann mundi ekki sleppa taki sínu,
breyttist hún í villihund, sem urraði og glefsaði grimmd-
arlega til hans. Hann hélt samt taki sínu, og Jrá breytt-
ist hún allt í einu í hvæsandi skriðdýr, en síðan fljót-
lega í stóran úlfalda, sem bæði sló og beit. Enn hélt
hann taki sínu og J)á breyttist hún í eldsloga í höndum
hans. Skyndilega galaði haninn og að augnabliki liðnu
frá hanagalinu fékk hún aftur sitt rétta yndislega yfir-
bragð, lagði hönd sína í lófa hans og síðan gengu þau
503